Aster gawędka

W tym artykule zajmiemy się kwestią Aster gawędka z różnych perspektyw, aby zaoferować wszechstronną i kompletną wizję tej kwestii. Aster gawędka to temat o ogromnym znaczeniu w dzisiejszym społeczeństwie, który wywołał debaty, kontrowersje i refleksje w różnych obszarach. W następnych kilku wierszach przeanalizujemy różne aspekty związane z Aster gawędka, takie jak między innymi jego historia, wpływ na społeczeństwo, implikacje etyczne, znaczenie w bieżącym kontekście. Mamy nadzieję, że ta dogłębna eksploracja pozwoli czytelnikowi zyskać szersze i bogatsze zrozumienie Aster gawędka i przyczyni się do wzbogacenia wiedzy na ten temat.

Aster gawędka
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

astropodobne

Rząd

astrowce

Rodzina

astrowate

Podrodzina

Asteroideae

Rodzaj

aster

Gatunek

aster gawędka

Nazwa systematyczna
Aster amellus L.
Sp. pl. 2:873. 1753
Synonimy
  • Aster amelloides Besser[3]
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons
Odmiana ozdobna astra gawędki
Kwiatostan astra gawędki

Aster gawędka (Aster amellus) – gatunek rośliny należący do rodziny astrowatych.

Rozmieszczenie geograficzne

Występuje w stanie dzikim w środkowej, południowej i wschodniej Europie oraz w zachodniej Azji (Kaukaz, Turcja, Czelabińsk, Kazachstan)[3][4]. W Polsce przebiega północna granica zasięgu tego gatunku. Występuje w pasie wyżyn od Śląsko-Krakowskiej poprzez Małopolską po Wyżynę Lubelską i Roztocze. Dalej na północy rośnie rzadziej wzdłuż dolin rzek (Bugu, dolnej Wisły, Noteci, Warty i dolnej Odry) oraz na Pojezierzu Mazurskim i Nizinie Północnopodlaskiej[5].

Morfologia

Pokrój
Roślina zielna osiągająca do 60 cm wysokości. Z rozgałęzionego kłącza wyrasta co roku jeden lub kilka pędów. Łodygi są prosto wzniesione lub łukowato podnoszące się, rozgałęziające się w górnej połowie. Łodyga jest zielona lub czerwono nabiegła, w dole odstająco, a w górze przylegająco owłosiona[6].
Liście
Odziomkowe są łopatkowe, u nasady zwężone w długi ogonek. Łodygowe liście są lancetowate, zwężone w krótki ogonek, najwyższe są siedzące. Liście osiągają do 10 cm długości i 2,5, rzadko 3 cm szerokości. Są całobrzegie, rzadko z pojedynczymi, grubymi ząbkami, trójnerwowe, szorstko owłosione (włoski szczecinkowate, odstające)[6].
Kwiaty
Zebrane w okazałe koszyczki o średnicy 3,5–5 cm. Okrywa złożona z kilku szeregów listków osiągających 7 mm długości i 2 mm szerokości. Zewnętrzne listki okrywy są zielone i mają zmienny kształt – od jajowatego z zaostrzonym końcem do łopatkowatego z tępym końcem. Zmienne jest też ich owłosienie – bywają nagie lub gęsto owłosione. Wewnętrzne listki okrywy są błoniaste, zwykle z fioletowymi końcami. Brzeżne kwiaty języczkowate żeńskie, zwykle fioletowe lub niebieskie. Mają języczek do 20 mm długości i do 2,5 mm szerokości. Wewnętrzne kwiaty rurkowate, obupłciowe są żółte. Ich rurki osiągają do 4 mm i zakończone są 5 ząbkami o długości 1 mm[6].
Owoce
Niełupki o długości 3–4 mm z białawym lub rudym puchem kielichowym o długości 4–6 mm[6].

Biologia i ekologia

Zagrożenia i ochrona

Roślina objęta w Polsce od 2004 ścisłą ochroną gatunkową. Umieszczona na polskiej czerwonej liście w kategorii NT (bliski zagrożenia)[10]. W ostatnich latach wyraźnie spada liczba naturalnych stanowisk. Zagrożeniem dla gatunku jest zarastanie muraw kserotermicznych, w których występuje, przez krzewy i drzewa, a także ich wykorzystywanie gospodarcze[11].

Zastosowanie i uprawa

Zastosowanie
Roślina ozdobna uprawiana na kwiaty cięte i na rabatach. W ogrodnictwie uzyskano wiele różnobarwnych kultywarów, m.in.: 'King George' o ciemnofioletowych kwiatach, 'Violet Quen' o jasnofioletowych kwiatach, czy 'Sonia' o jaskraworóżowych kwiatach[12].
Rozmnażanie
Przez podział w okresie wiosny (kwiecień, maj) lub ewentualnie przez sadzonki pobierane w maju. Co 4-5 lat wymaga rozsadzania, gdyż bryła korzeniowa nadmiernie zagęszcza się. Roślina w Polsce w pełni mrozoodporna (strefy mrozoodporności 3-9)[12].

Przypisy

  1. ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 (ang.).
  2. ↑ Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– (ang.).
  3. ↑ a b Germplasm Resources Information Network (GRIN). .
  4. ↑ Aster amellus L., Plants of the World Online , Royal Botanic Gardens, Kew .
  5. ↑ Atlas rozmieszczenia roślin naczyniowych w Polsce, Adam Zając, Maria Zając (red.), Kraków: Pracownia Chorologii Komputerowej Instytutu Botaniki Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2001, s. 78, ISBN 83-915161-1-3, OCLC 831024957.
  6. ↑ a b c d Krzysztof Rostański, Aster L., Aster, Bogumił Pawłowski, Adam Jasiewicz (red.), Flora polska. Rośliny naczyniowe Polski i ziem ościennych, t. XII, Warszawa, Kraków: PAN, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1971, s. 127-130.
  7. ↑ Olga Seidl, Józef Rostafiński: Przewodnik do oznaczania roślin. Warszawa: PWRiL, 1973.
  8. ↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
  9. ↑ Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
  10. ↑ Kaźmierczakowa R., Bloch-Orłowska J., Celka Z., Cwener A., Dajdok Z., Michalska-Hejduk D., Pawlikowski P., Szczęśniak E., Ziarnek K.: Polska czerwona lista paprotników i roślin kwiatowych. Polish red list of pteridophytes and flowering plants. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk, 2016. ISBN 978-83-61191-88-9.
  11. ↑ Halina Pięknoś-Mirkowa, Zbigniew Mirek: Rośliny chronione. Warszawa: Multico Oficyna Wyd., 2006. ISBN 978-83-7073-444-2.
  12. ↑ a b Geoffrey Burnie i inni, Botanica. Ilustrowana, w alfabetycznym układzie, opisuje ponad 10 000 roślin ogrodowych, Niemcy: Könemann, Tandem Verlag GmbH, 2005, ISBN 3-8331-1916-0, OCLC 271991134.