Babka śniadogłowa

Temat Babka śniadogłowa jest dziś niezwykle ważny, ponieważ wywarł ogromny wpływ na różne obszary społeczeństwa. Od samego początku Babka śniadogłowa budził zainteresowanie ekspertów i badaczy, którzy poświęcili swój czas i wysiłek na analizę jego implikacji i konsekwencji. Z biegiem czasu Babka śniadogłowa ewoluował i dostosował się do nowych potrzeb i wymagań społeczeństwa, stając się dziś aktualnym tematem. W tym artykule szczegółowo przeanalizujemy Babka śniadogłowa i jego wpływ w różnych obszarach, oferując pełny i zaktualizowany przegląd tego bardzo istotnego tematu.

Babka śniadogłowa
Neogobius melanostomus[1]
(Pallas, 1814)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

promieniopłetwe

Rząd

okoniokształtne

Rodzina

babkowate

Rodzaj

Neogobius

Gatunek

babka śniadogłowa

Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Zasięg występowania
Mapa występowania
Na zielono - naturalny obszar występowania. Na czerwono - zasięg introdukowany. W prawym górnym rogu obszar Wielkich Jezior
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons

Babka śniadogłowa[3], babka barczysta[3], babka bycza[4], babka obła[5], babka okrągła[6], babka krągła[7], babka kamienna[8], babka czarnopyska[9] (Neogobius melanostomus) – gatunek dwuśrodowiskowej ryby okoniokształtnej z rodziny babkowatych (Gobiidae), w literaturze polskiej opisywany też jako babka wielkogłowa[a] (Neogobius cephalarges)[9].

Występowanie

Strefa przybrzeżna basenów mórz: Azowskiego, Czarnego i Kaspijskiego. Wchodzi do wód słodkich. W Polsce jest inwazyjnym gatunkiem obcym[10]. Pierwszy okaz u wybrzeży Bałtyku zanotowano w 1990. Obecnie występuje w Zatoce Gdańskiej, wzdłuż polskiego wybrzeża Bałtyku oraz w dolnych biegach Wisły i Odry oraz ich rozlewiskach.

Żyje na głębokościach do 20 m (w Morzu Kaspijskim do 70 m). Najlepiej rozwija się w wodzie o temperaturze 4–20 °C, choć toleruje zakres temperatur od 0 do 30 °C. Toleruje wody o niskiej zawartości tlenu.

Cechy morfologiczne

Osiąga 24,6 cm długości. Wzdłuż linii bocznej 49–58 łusek, 31–34 kręgi. W płetwie grzbietowej 7–8 twardych i 12–17 miękkich promieni, w płetwie odbytowej 1 twardy i 9–14 miękkich promieni. W płetwach piersiowych 17–20 promieni.

Rozród

Trze się od IV do IX. Jajorodna, ikrę składa na dnie. Samce opiekują się ikrą i wylęgiem. Żyje maksymalnie do 4 lat.

Znaczenie

Ryba aktualnie uznana za gatunek inwazyjny. Obecność tego gatunku jest niekorzystna w Morzu Bałtyckim ze względu na jego dietę. Mianowicie babka żywi się pewnym gatunkiem omułka (Mytilus trossulus), w którego ciele akumulują się duże ilości soli metali ciężkich. Do tej pory małż ten nie był zjadany przez inne organizmy. Zjadanie przez babkę przyczynia się do powtórnego obiegu w środowisku metali ciężkich skumulowanych w ciałach omułka.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Neogobius melanostomus, Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. ↑ Neogobius melanostomus, The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  3. ↑ a b Antoni Wałecki. Przyczynek do naszej fauny ichtiologicznej. „Pamiętnik Fizjograficzny”. IX, s. 275–295, 1889.  Zobacz: Skóra 2005 ↓
  4. ↑ Skóra i Stolarski (1996). Zobacz: Skóra 2005 ↓
  5. ↑ Skóra i Stolarski (1993). Zobacz: Skóra 2005 ↓
  6. ↑ Włodzimierz Załachowski: Ryby. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1992. ISBN 83-01-12286-2.
  7. ↑ Krzykawski i inni (1999). Zobacz: Skóra 2005 ↓
  8. ↑ Fritz Terofal, Claus Militz: Ryby słodkowodne. Leksykon przyrodniczy. Henryk Garbarczyk, Eligiusz Nowakowski i Jacek Wagner. Warszawa: Świat Książki, 1997. ISBN 83-7129-441-7.
  9. ↑ a b Josef Reichholf, Gunter Steinbach, Claus Militz: Wielka encyklopedia ryb : słodkowodne i morskie ryby Europy. Wiśniewolski Wiesław (tłum.). Warszawa: Muza, 1994. ISBN 83-7079-317-7.
  10. ↑ Kostrzewa J., Grabowski M., Zięba G. 2004. Nowe inwazyjne gatunki ryb w wodach Polski. Archives of Polish Fisheries 12 (suppl. 2): 21-34.

Uwagi

  1. ↑ Pod nazwą babka wielkogłowa opisywany jest Benthophilus macrocephalus. Fritz Terofal, Claus Militz: Ryby słodkowodne. Leksykon przyrodniczy. Henryk Garbarczyk, Eligiusz Nowakowski i Jacek Wagner. Warszawa: Świat Książki, 1997. ISBN 83-7129-441-7.

Bibliografia

  • Neogobius melanostomus. (ang.) w: Froese, R. & D. Pauly. FishBase. World Wide Web electronic publication. fishbase.org
  • K. E. Skóra. Problem polskiego nazewnictwa dla Neogobius melanostomus (Pallas 1814). „Rocznik Helski”. T. III, s. 31–37, 2005. (pol.).  (pdf)

Linki zewnętrzne