Bank Państwa w Łodzi

Dziś Bank Państwa w Łodzi to temat, który nadal budzi zainteresowanie i debatę w społeczeństwie. Przez dziesięciolecia Bank Państwa w Łodzi był tematem istotnym w różnych obszarach, od polityki po kulturę popularną. Z biegiem czasu Bank Państwa w Łodzi ewoluował i nabył nowe znaczenia i niuanse, co sprawiło, że w dalszym ciągu jest przedmiotem studiów i badań w różnych dyscyplinach. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Bank Państwa w Łodzi, analizując jego wpływ i znaczenie dzisiaj.

Bank Państwa w Łodzi
Zabytek: nr rej. A/90 z 20 stycznia 1971
Ilustracja
Widok z al. Kościuszki (maj 2007)
Państwo

 Polska

Miejscowość

Łódź

Adres

al. Kościuszki 14

Styl architektoniczny

eklektyzm

Architekt

Dawid Lande

Rozpoczęcie budowy

1905

Ukończenie budowy

1908

Położenie na mapie Łodzi
Mapa konturowa Łodzi, w centrum znajduje się punkt z opisem „Bank Państwa w Łodzi”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, w centrum znajduje się punkt z opisem „Bank Państwa w Łodzi”
Położenie na mapie województwa łódzkiego
Mapa konturowa województwa łódzkiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Bank Państwa w Łodzi”
Ziemia51°46′05,8″N 19°27′14,7″E/51,768278 19,454083
Multimedia w Wikimedia Commons

Bank Państwa w Łodzi – dawna siedziba Rosyjskiego Banku Państwa w Łodzi oraz Banku Państwa[1], od 1945 roku należy do NBP, a od lat 90 XX w. również do Kredyt Banku (do 1997 roku PBI), znajdująca się w Łodzi przy al. Kościuszki 14.

Historia

Reprezentacyjny budynek oddziału Rosyjskiego Banku Państwa (utworzonego w Łodzi w 1886 roku[2]) powstał w latach 1905–1908 według projektu (1905) Dawida Landego u zbiegu ulic Spacerowej (ob. al. Kościuszki) i Benedykta (ob. ul. 6 Sierpnia)[3]. Po I wojnie światowej do budynku wprowadziła się łódzka Izba Skarbowa, a w 1927 roku pomieszczenia użytkował Bank Państwa[1].

Gmach, zbudowany na planie odwróconej litery „L”, charakteryzuje się eklektyczną fasadą nawiązującą do neorenesansu i neobaroku. W wystroju wnętrz można odnaleźć elementy secesyjne[1]. Charakterystycznym elementem budynku jest sala operacyjna o powierzchni ponad 10 arów i wysokości 10 metrów. W czasach powstania budynku była to największa sala obsługi klientów w łódzkich bankach.

Budynek wpisany jest do rejestru zabytków pod numerem A/315 z 20.01.1971[4].

Przypisy

  1. ↑ a b c Joanna Podolska, Michał Jagiełło. Spacerownik. Rosyjski szlak. „Gazeta Wyborcza Łódź”, s. 12, 14 grudnia 2012. ISSN 0860-908x. 
  2. ↑ Kronika Łódzka. Ceremonia.... „Dziennik Łódzki”. Rok III (nr 9), s. 2, kol. 3–4, 1886-01-13. Zdzisław Kułakowski (red.). Łódź: Stefan Kossuth. ISSN 1898-3111. . 
  3. ↑ Grażyna Kobojek: Łódź – Kalendarium XX wieku. Wyd. I. Łódź: „Piątek Trzynastego” Wydawnictwo, 2005, s. 8. ISBN 83-7415-060-2.
  4. ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo łódzkie , Narodowy Instytut Dziedzictwa, 31 stycznia 2025 .

Linki zewnętrzne