Barbara Bittnerówna

Wygląd przypnij ukryj Barbara BittnerównaBarbara Bittner-Finze
Ilustracja
Portret Barbary Bittnerówny autorstwa Wacława Chodkowskiego z 1940 roku
Data i miejsce urodzenia

4 września 1924
Lwów

Data i miejsce śmierci

4 kwietnia 2018
Konstancin-Jeziorna

Narodowość

polska

Dziedzina sztuki

taniec

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy I klasy Złoty Krzyż Zasługi Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Odznaka Honorowa Miasta Poznania
Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury” Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury” POL Zasłużony Kultury Narodowej (1985)

Barbara Bittnerówna, właśc. Barbara Jadwiga Bittner-Finze (ur. 4 września 1924 we Lwowie, zm. 4 kwietnia 2018 w Konstancinie-Jeziornie) – polska tancerka, primabalerina Opery Poznańskiej, Opery Śląskiej w Bytomiu, Opery Warszawskiej, Opery Krakowskiej i Operetki Warszawskiej.

Kariera artystyczna

Nauki tańca brała na prywatnych lekcjach u Stanisława Faliszewskiego we Lwowie, później w prywatnej szkole Zygmunta Dąbrowskiego w Warszawie. Jako cudowne dziecko już w wieku 11 lat występowała na deskach Teatru Wielkiego we Lwowie. W latach 1939–1944 występowała w Warszawie. Po wojnie, od 1946 do 1949 była primabaleriną Opery Poznańskiej, w latach 1949–1951 primabaleriną Opery Śląskiej w Bytomiu, a od 1951 do 1956 primabaleriną Opery Warszawskiej, gdzie jako pierwsza w Polsce kreowała rolę tytułową w Romeo i Julii Prokofiewa w choreografii Jerzego Gogóła. W 1956 zdobyła w duecie z Witoldem Grucą I nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Tańca w Vercelli we Włoszech.

Po rozstaniu z Operą Warszawską tańczyła w znanym duecie estradowym z Witoldem Grucą, zarówno w kraju, jak na wielu scenach zagranicznych. W latach 1960–1966 występowała w Teatrze Małych Form „Arabeska”. W latach 1963–1964 była też gościnną primabaleriną Opery Krakowskiej. Pod koniec kariery scenicznej, w latach 1966–1971 była primabaleriną Operetki Warszawskiej. W ciągu długiej kariery tanecznej jej partnerami scenicznymi byli również: Feliks Parnell, Stanisław Szymański, Jerzy Kapliński, Zbigniew Kiliński, Bronisław Kropidłowski, Wojciech Wiesiołłowski i Stanisław Iskra.

Od 1970 współpracowała przez kilka lat z teatrami muzycznymi i dramatycznymi w zakresie reżyserii ruchu scenicznego i choreografii. Od 1946 była żoną tancerza i choreografa Jerzego Kaplińskiego (1909–2003), a po rozwodzie, w 1952 poślubiła śpiewaka-tenora Lesława Finzego (1918–1998). W 1993 przeniosła się wraz z mężem do Domu Artystów Weteranów Scen Polskich w Skolimowie (Konstancin-Jeziorna), gdzie Lesław Finze zmarł 23 grudnia 1998. Po śmierci męża artystka skupiła się na pracy nad autobiografią, którą wydała w 2004 pt. Nie tylko o tańcu. W Domu Artystów Weteranów dożyła sędziwego wieku i zmarła tam 4 kwietnia 2018. Pochowana została na cmentarzu w Skolimowie.

Najważniejsze role

Opera Poznańska

Opera Śląska

Opera Warszawska

Opera Krakowska

Operetka Warszawska

Nagrody i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Obiekty – Archiwum Teatr Wielki. archiwum.teatrwielki.pl. . (pol.).
  2. ↑ JacekJ. Chodorowski JacekJ., Leslaw Finze , www.trubadur.pl  .
  3. ↑ a b c d e f g h i j k l Barbara Bittnerówna, Nie tylko o tańcu, Prószyński i S-ka SA, Warszawa 2004
  4. ↑ Barbara Bittnerówna zmarła w Skolimowie. . (pol.).
  5. ↑ MKiDN – Medal Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. www.mkidn.gov.pl. . (pol.).

Bibliografia

Kontrola autorytatywna (osoba):Encyklopedia internetowa: