Blanche Thebom

Var1 to temat, który przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. Dzięki długiej historii sięgającej wieków, Var1 odegrał integralną rolę w społeczeństwie i kulturze. Od wpływu na politykę i ekonomię po wpływ na życie codzienne, Var1 pozostawił niezatarty ślad w każdym aspekcie współczesnego życia. Kontynuując eksplorację i odkrywanie nowych aspektów Var1, niezwykle istotne jest zrozumienie jego znaczenia i wpływu, jaki wywiera na nasze życie. W tym artykule zanurzymy się w fascynujący świat Var1 i odkryjemy jego liczne wymiary.

Blanche Thebom
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

19 września 1915
Monessen, Pensylwania, USA

Data i miejsce śmierci

23 marca 2010
San Francisco, Kalifornia, USA

Zawód

śpiewaczka operowa

Blanche Thebom (ur. 19 września 1915 w Monessen, zm. 23 marca 2010 w San Francisco)[1][2] – amerykańska śpiewaczka operowa (mezzosopran). Należała do pierwszej generacji amerykańskich śpiewaków i śpiewaczek operowych, którzy zrobili międzynarodową karierę[3]. Występowała przez 22 lata w Metropolitan Opera w Nowym Jorku. Magazyn Opera News określił ją jako: „Ambitna piękność z aksamitnym, lekko ziarnistym mezzosopranem dramatycznym, Thebom jest stworzona dla opery: dominuje na scenie z elegancją, dyscypliną i wyniosłością śpiewaczki operowej starej szkoły, delektując się możliwością odgrywania ról femmes du monde takich jak Maryna Mniszchówna w Borysie Godunowie, Herodiada i Dalila”[4].

Repertuar Blanche Trebom obejmował szeroki zakres ról od utworów Händla i Mozarta do Verdiego i Debussy'ego, jednak najbardziej znana była z występów w operach Wagnera. Szczególnie była kojarzona z dwiema rolami wagnerowskimi: Fricki w Walkirii i Brangieny w Tristanie i Izoldzie[5]. W sławnym londyńskim nagraniu Tristana i Izoldy z 1952, w którym orkiestrą dyrygował Wilhelm Furtwängler, a wraz z nią wystąpili Kirsten Flagstad i Ludwig Suthaus, znakomicie wykonała partię Brangeny. Oprócz kilku innych nagrań, wystąpiła również w dwóch filmach: Irish Eyes Are Smiling (1944) i wraz z Mario Lanza w Wielkim Caruso (1951)[6].

Po zakończeniu kariery w 1967, kierowała przez 6 lat operą w Atlancie. Następnie uczyła śpiewu zarówno prywatnie, jak i na wydziałach muzycznych uniwersytetów w Arkansas i San Francisco. Była współtwórcą Opera Arts Training Program of the San Francisco Girls Chorus i zasiadała w zarządzie Metropolitan Opera przez prawie 40 lat[4].

Życiorys

Zadebiutowała w Metropolitan Opera jako Fricka w grudniu 1941 roku[7]. W Akademii Muzycznej w Filadelfii po raz pierwszy wystąpiła w listopadzie 1944 jako Brangiena w Tristanie i Izoldzie[7]. Była pierwszą amerykańską śpiewaczką, która wystąpiła na scenie Teatru Bolszoj w Moskwie[7][8]. Zmarła 23 marca 2010 roku w wieku 94 lat[8]. Posiada swoją gwiazdę na Hollywoodzkiej Alei Gwiazd[8].

Przypisy

  1. ↑ Blanche Thebom w bazie IMDb (ang.)
  2. ↑ Jason Victor Serinus: In Memoriam: Blanche Thebom. San Francisco Classical Voice . 24 marca, 2010. . (ang.).
  3. ↑ Blanche Thebom; was Met Opera star. The Boston Globe . 29 marca, 2010. (ang.).
  4. ↑ a b Obituaries:Met mezzo Blanche Thebom, t. 74, 2010 (ang.).
  5. ↑ Blanche Thebom: Opera Singer. The Washington Post . 5 kwietnia, 2010. (ang.).
  6. ↑ Margalit Fox: Blanche Thebom, Star at the Met and Beyond, Dies at 94. The New York Times . 28 marca, 2010. (ang.).
  7. ↑ a b c Aryeh Oron, Yoël L. Arbeitman: Blanche Thebom (Mezzo-soprano). styczeń 2011. . (ang.).
  8. ↑ a b c Blanche Thebom. Los Angeles Times, 2010-03-30. . (ang.).

Bibliografia