Bogdan Łysak

W tym artykule zajmiemy się tematem Bogdan Łysak, który jest niezwykle ważny ze względu na jego znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie. Bogdan Łysak wzbudził duże zainteresowanie w różnych obszarach, ponieważ jego wpływ rozciąga się na wiele aspektów życia codziennego. Konieczne jest głębsze zgłębienie tego tematu, aby lepiej zrozumieć jego implikacje i konsekwencje. W tym artykule przeanalizujemy różne perspektywy i podejścia związane z Bogdan Łysak, aby zaoferować szeroką i kompletną wizję, która pozwoli czytelnikowi zagłębić się w jego złożoność i znaczenie. Bez wątpienia Bogdan Łysak to temat, który zasługuje na dogłębne zbadanie i omówienie, dlatego istotne jest, aby zająć się nim w sposób rygorystyczny i wyczerpujący.

Bogdan Łysak
Data i miejsce urodzenia

12 kwietnia 1936
Kielce

Data i miejsce śmierci

16 grudnia 2022
Warszawa

Poseł na Sejm PRL VII i VIII kadencji
Okres

od 1976
do 1985

Przynależność polityczna

Stronnictwo Demokratyczne

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Brązowy Krzyż Zasługi Medal 30-lecia Polski Ludowej Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”

Bogdan Stanisław Łysak (ur. 12 kwietnia 1936 w Kielcach, zm. 16 grudnia 2022[1] w Warszawie[2]) – polski inżynier, działacz państwowy i gospodarczy, poseł na Sejm PRL VII i VIII kadencji (1976–1985), wiceminister administracji i gospodarki przestrzennej (1982–1987, pod różnymi nazwami resortu), wiceprezes Najwyższej Izby Kontroli (1989–1991, w 1991 p.o. prezesa).

Życiorys

Syn Dominika i Marii. Ukończył studia w Wyższej Szkole Ekonomicznej we Wrocławiu. W trakcie nauki pracował w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Geodezji Gospodarki Komunalnej. Po powrocie do Kielc pełnił obowiązki kierownika Działu Planu Budownictwa Wojewódzkiej Komisji Planowania Gospodarczego przy Wojewódzkiej Radzie Narodowej (1960–1967). W 1961 wstąpił do Stronnictwa Demokratycznego. W 1966 zasiadł w prezydium Wojewódzkiego Komitetu partii w Kielcach, gdzie w 1971 objął funkcję wiceprzewodniczącego, w 1973 sekretarza, a w 1978 przewodniczącego. W latach 1980–1981 był członkiem prezydium i sekretarzem Centralnego Komitetu. Pełnił także funkcję wiceprzewodniczącego zarządu wojewódzkiego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej.

W latach 1973–1980 pełnił mandat radnego WRN w Kielcach, był jej wiceprzewodniczącym. W 1976 uzyskał mandat posła na Sejm PRL VII kadencji z okręgu Kielce. Zasiadał w Komisji Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych oraz Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska. W 1980 odnowił mandat poselski, kontynuował pracę w komisjach sejmowych. W latach 80. pełnił obowiązki wiceministra administracji i gospodarki przestrzennej[3]. Funkcję podsekretarza stanu (wiceministra) pełnił w latach 1982–1987; w tym czasie kilkakrotnie następowały reorganizacje administracji rządowej, związku z czym był kolejno wiceministrem administracji, gospodarki terenowej i ochrony środowiska (do 1983), administracji i gospodarki przestrzennej (1983–1985), wreszcie budownictwa, gospodarki przestrzennej i komunalnej. W czerwcu 1989 został wiceprezesem Najwyższej Izby Kontroli, od marca do maja 1991 pełnił obowiązki prezesa z nominacji marszałka Sejmu (w okresie między odwołaniem Tadeusza Hupałowskiego i powołaniem Waleriana Pańki). W latach 1988–1990 był członkiem Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa[4].

Działał w sektorze prywatnym. W latach 90. był wiceprzewodniczącym Rady Nadzorczej Exbudu[5]. Dyrektor biura Polskiego Związku Pracodawców Budownictwa[6] oraz członek indywidualny Business Centre Club.

22 grudnia 2022 został pochowany na cmentarzu w Wilanowie[1].

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b Nekrolog: Bogdan Łysak. wyborcza.pl. .
  2. ↑ Bogdan Łysak. rejestry-notarialne.pl.
  3. ↑ O wizycie wiceministra i procesie w sprawie śmierci Grzegorza Przemyka. 2 czerwca 1984 w „Słowie Ludu”, wspomnienie na stronie „Życia Kielc” z 2 czerwca 2009. .
  4. ↑ Skład Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa 1988–2011, radaopwim.gov.pl. radaopwim.gov.pl. .
  5. ↑ Tomasz Świderek, Pierwszy taki prospekt, „Rzeczpospolita” z 5 lutego 1998
  6. ↑ Co dalej? – konferencja PZPB, muratorplus.pl
  7. ↑ M.P. z 1998 r. nr 36, poz. 498
  8. ↑ Profil na stronie Biblioteki Sejmowej

Bibliografia