Wybory parlamentarne w Polsce w 1976 roku
W tym artykule zajmiemy się Wybory parlamentarne w Polsce w 1976 roku, fascynującym tematem, który przykuł uwagę zarówno ekspertów, jak i hobbystów. Od wpływu na społeczeństwo po implikacje w dziedzinie nauki, Wybory parlamentarne w Polsce w 1976 roku wzbudził w ostatnich latach bezprecedensowe zainteresowanie. Na kolejnych stronach zbadamy różne aspekty Wybory parlamentarne w Polsce w 1976 roku, od jego początków po dzisiejszą ewolucję. Mamy nadzieję, że poprzez dogłębną analizę i konkretne przykłady zapewnimy wzbogacające i wnikliwe spojrzenie na Wybory parlamentarne w Polsce w 1976 roku, aby nasi czytelnicy mogli lepiej zrozumieć jego znaczenie i wpływ we współczesnym świecie.
Wybory parlamentarne w Polsce w 1976 roku – wybory do Sejmu PRL, które zostały przeprowadzone 21 marca 1976, równocześnie z wyborami do rad narodowych (na podstawie uchwały Rady Państwa z 17 stycznia 1976[1]). Mandaty w Sejmie przydzielono organizacjom należącym do Frontu Jedności Narodu, według ustalonej puli. W Sejmie znaleźli się więc przedstawiciele PZPR (w większości), pozostałych koncesjonowanych partii (ZSL i SD), a także kilkadziesiąt osób bezpartyjnych (w tym po kilku przedstawicieli Stowarzyszenia „Pax”, Znaku (który występował w wyborach po raz ostatni, przed przekształceniem go w PZKS) i ChSS).
Podczas wyborów dowożono ludzi specjalnie zamówionymi na tę okoliczność autobusami[2]. Telewizja pokazywała odświętnie ubranych ludzi oddających głos. Głosowano bez skreśleń, wyłącznie na tzw. miejsca mandatowe.
Do wyborów nie mógł przystąpić Stanisław Stomma z koła poselskiego Znak[2].
Oficjalne wyniki głosowania i wyniki wyborów
Oficjalnie podano, że frekwencja w wyborach do Sejmu wyniosła 98,3%. Na listy Frontu Jedności Narodu padło 99,4% głosów. Polska Zjednoczona Partia Robotnicza otrzymała 56,7% składu izby, Zjednoczone Stronnictwo Ludowe 24,6%, bezpartyjni 10,7%, Stronnictwo Demokratyczne 8%[2]. W porównaniu z poprzednimi latami liczba posłów PZPR powiększyła się kosztem ZSL i SD[2]. Udział bezpartyjnych posłów pozostał niezmienny.
Nieznany jest prawdziwy wynik głosowań. Podczas liczenia głosów dochodziło do zawyżania rezultatów wyników przez poszczególne województwa. Frekwencję 98,27% zatwierdziło Biuro Polityczne KC PZPR[3].
Podział mandatów
| Ugrupowanie | Mandaty | % mandatów | |
|---|---|---|---|
| Polska Zjednoczona Partia Robotnicza | 261 | 56,7% | |
| Zjednoczone Stronnictwo Ludowe | 113 | 24,6% | |
| Stronnictwo Demokratyczne | 37 | 8% | |
| Stowarzyszenie „Pax” | 5 | 1,1% | |
| Znak | 5 | 1,1% | |
| Chrześcijańskie Stowarzyszenie Społeczne | 2 | 0,4% | |
| Niestowarzyszeni | 37 | 8% |
Przykładowe wyniki na poszczególnych kandydatów
- poseł Józef Kępa w okręgu wyborczym nr 3 w Warszawie-Ochota – 98,65%
- poseł Piotr Jaroszewicz w okręgu wyborczym nr 4 w Warszawie-Praga Północ – 99,17%
- poseł Edward Gierek w okręgu wyborczym nr 24 w Sosnowcu – 99,99% (najwięcej głosów, najlepszy wynik w historii PRL)
- poseł Kazimierz Kuraś w okręgu wyborczym nr 32 w Krakowie – 94,52% (najmniej głosów ze wszystkich posłów tej kadencji)
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Uchwała Rady Państwa z dnia 17 stycznia 1976 roku o zarządzeniu wyborów do Sejmu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i rad narodowych stopnia wojewódzkiego (Dz.U. z 1976 r. nr 2, poz. 16).
- ↑ a b c d Stuprocentowa frekwencja. W: Historia PRL. T. 17: 1976. New Media Concept, 2009, s. 8–11. ISBN 978-83-7558-523-0.
- ↑ Andrzej Rzepliński: Niewolne wybory parlamentarne. Doświadczenie polskie 1947–1989. Uniwersytet Warszawski. .
