Bogusław Drewniak

Bogusław Drewniak

Data i miejsce urodzenia	6 lutego 1927 Poznań
Data śmierci	4 czerwca 2017
Profesor nauk humanistycznych
Specjalność: Historia Niemiec
Alma Mater	Uniwersytet Poznański
Uczelnia	Uniwersytet Gdański
Okres zatrudn.	od 1963
Odznaczenia

Bogusław Drewniak (ur. 6 lutego 1927 w Poznaniu^[1], zm. 4 czerwca 2017^[2]) – polski uczony specjalizujący się w kulturze i historii Niemiec; nauczyciel akademicki związany z uczelniami w Gdańsku i Słupsku^[3].

Urodził się w 1927 roku w Poznaniu, gdzie spędził dzieciństwo i młodość. Ojciec Jan Drewniak (ur. 1891) był kapitanem intendentury Wojska Polskiego (https://archive.ph/20150722211121/http://www.muzeumwp.pl/oficerowie/?letter=D&page=20). W Poznaniu rozpoczął naukę w Prywatnej Szkole Powszechnej im. Marii Brownsford. Naukę przerwał wybuch II wojny światowej. W czasie wojny wysiedlony z miasta, zesłany na roboty przymusowe do Rzeszy, więziony w Tarnowie i Krakowie, działał w konspiracji. Po zakończeniu wojny, powróciwszy do Poznania, podjął naukę w „Marynce”, tj. Gymnasium ad St. Mariam Magdalenam. Egzamin maturalny złożył w 1947 roku. W 1951 r. obronił na Uniwersytecie Poznańskim pracę magisterską z zakresu historii pod kierunkiem prof. Janusza Pajewskiego, który nadzorował również jego pracę doktorską pt. „Robotnicy sezonowi na Pomorzu Zachodnim” (1958), wydanej rok później drukiem nakładem poznańskiego Instytutu Zachodniego^[4].

Od 1957 był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Złożył legitymację w 1981 po pacyfikacji kopalni „Wujek”.

Bogusław Drewniak przez dekadę pracował w państwowej służbie archiwalnej; początkowo w Szczecinie, a w 1960 r. powierzono mu organizowanie Wojewódzkiego Archiwum Państwowego w Koszalinie, którego w latach 1961-1963 był dyrektorem^[4][5].

W 1963 roku Rada Wydziału Filozoficzno-Historycznego Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu nadała Bogusławowi Drewniakowi stopień doktora habilitowanego w zakresie historii powszechnej najnowszej; podstawę habilitacji stanowiła monografia pt. „Początki ruchu hitlerowskiego na Pomorzu Zachodnim (1923–1934)” ^[4].

Od 1963 roku pracownik naukowo-dydaktyczny Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Gdańsku (od 1970 roku Uniwersytet Gdański) – w latach 1964–1968 prodziekan i dziekan. W 1971 roku Rada Państwa nadała mu tytuł profesora nauk humanistycznych^[3]. Od 1971 roku profesor nadzwyczajny, a od 1982 profesor zwyczajny na Uniwersytecie Gdańskim^[1]. W 1992 roku podjął się organizacji, a następnie objął kierownictwo Zakładu Historii i Kultury Niemiec Uniwersytetu Gdańskiego w Katedrze Filologii Germańskiej UG^[4].  Był opiekunem ponad dwustu magistrantów (w tym kilkunastu z filologii germańskiej), promotorem czternastu prac doktorskich, z wyraźną preferencją tematyki niemcoznawczej. Siedmiu z jego doktorantów dotarło do stanowisk profesorskich^[4].

Poza gdańską uczelnią pracował także m.in. w Wyższej Szkole Nauczycielskiej w Słupsku, której w latach 1969-1971 był organizatorem i pierwszym rektorem^[3].

W 1985 roku był promotorem doktoratu honoris causa Uniwersytetu Gdańskiego dla profesora Gerarda Labudy, a w 1996 roku dla  Prezydenta Republiki Federalnej Niemiec Richarda von Weizsäckera^[4].

W latach 80.–90. był Przewodniczącym Okręgowej Komisji Badania Zbrodni Przeciwko Narodowi Polskiemu (poprzednio Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce) Instytutu Pamięci Narodowej w Gdańsku^[1].

Członek Stowarzyszenia Filmowców Polskich i polskiego PEN Clubu^[1] oraz innych stowarzyszeń.

Za swoją działalność naukową, dydaktyczną i organizacyjną został uhonorowany licznymi odznaczeniami i nagrodami, m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Polonia Restituta, Złotym Krzyżem Zasługi oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej^[4].

Mąż dr Heleny Łucejko-Drewniak (ur. 1934) – filolog germańskiej Uniwersytetu Gdańskiego.

Zmarł 4 czerwca 2017 r^[6]. Pochowany w kolumbarium cmentarza Oliwskiego.

• Robotnicy sezonowi na Pomorzu Zachodnim 1890-1918 (Poznań 1959),
• Polonia szczecińska 1890-1939 (współautorstwo Anna Poniatowska) (Poznań 1961),
• Początki ruchu hitlerowskiego na Pomorzu Zachodnim 1923-1934 (Poznań 1962),
• Emigracja z Pomorza Zachodniego 1816-1914 (Poznań 1966),
• Dzieje Koszalina. Red. Bogusław Drewniak i Henryk Lesiński (Poznań 1967),
• Kultura w cieniu swastyki (Poznań 1969),
• Teatr i film Trzeciej Rzeszy w systemie hitlerowskiej propagandy (Gdańsk 1972) (tuż po opublikowaniu zakaz rozpowszechniania),
• Das Theater im NS-Staat. Szenarium deutscher Zeitgeschichte 1933-1945 (Düsseldorf 1983),
• Organizacja niemieckiego życia teatralnego na obszarach okupowanej Polski w latach II wojny światowej, „Pamiętnik Teatralny”, 1997, Warszawa, XLVI, z. 1–4.
• Der deutsche Film 1938-1945. Ein Gesamtüberblick (Düsseldorf 1987),
• Pomorze Gdańskie i problem tzw. korytarza w historiografii i publicystyce Polski i Niemiec (w:) Stosunki polsko-niemieckie w historiografii. Cz. 3, pod red. J. Krasuskiego, G. Labudy, A.W. Walczaka (Poznań 1991),
• The Foundations of Theater Policy in Nazi Germany (w:) National Socialist Cultural Policy (New York 1993),
• Polen und Deutschland 1919-1939. Wege und Irrwege kultureller Zusammenarbeit (Düsseldorf 1999),
• Polsko-niemieckie zbliżenia w kręgu kultury 1919-1939. Studia – szkice – sylwetki (Gdańsk 2005).
• Teatr i film Trzeciej Rzeszy w systemie hitlerowskiej propagandy, wyd. 2 (znacznie poszerzone) (Gdańsk 2011).

• Biografia Bogusława Drewniaka w „Encyklopedii Gdańskiej”
• Prof. dr hab. Bogusław Drewniak, baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB)  .