Charles Demuth

W dzisiejszym świecie Charles Demuth stał się tematem najwyższej wagi i znaczenia. Niezależnie od tego, czy jest to sfera osobista, zawodowa, polityczna czy społeczna, Charles Demuth zyskał duże znaczenie i wywołał szeroką debatę wśród ekspertów i ogółu społeczeństwa. Znaczenie Charles Demuth polega na jego bezpośrednim wpływie na różne aspekty życia codziennego, a także na jego wpływie na rozwój i ewolucję różnych obszarów wiedzy i kultury. Dlatego tak istotna jest dogłębna analiza i zrozumienie znaczenia i wpływu, jaki Charles Demuth ma na naszą obecną rzeczywistość, a także przewidywanie możliwych przyszłych scenariuszy, które mogą wyniknąć w wyniku jego obecności w różnych obszarach.

Charles Demuth
Ilustracja
Autoportret, 1907, Demuth Museum
Data i miejsce urodzenia

9 listopada 1883
Lancaster

Data i miejsce śmierci

23 października 1935
Lancaster

Narodowość

amerykańska

Dziedzina sztuki

malarstwo, akwarela

Epoka

precyzjonizm

Muzeum artysty

Demuth Museum

Multimedia w Wikimedia Commons

Charles Demuth (ur. 9 listopada 1883 w Lancaster, zm. 23 października 1935 tamże) – amerykański malarz, uważany za czołowego przedstawiciela precyzjonizmu.

Życiorys

Był jedynym dzieckiem Ferdynanda i Augusty Demuthów. Jako czterolatek zachorował prawdopodobnie na chorobę Perthesa. By go zająć w czasie rekonwalescencji, dano mu akwarele i zeszyty do rysowania. Około 1894 lub 1895 zaczął brać lekcje u Marthy Bowman. Ukończył Franklin and Marshall Academy[1].

Studiował w Filadelfii w Drexel Institute of Art, Science and Industry (1901–1905) i w Pennsylvania Academy of the Fine Arts (1905–1911). Jego nauczycielami byli Thomas Pollock Anshutz, Henry McCarter (1864–1942), Hugh Breckenridge (1870–1937), William Chase i Thomas Ancheus. W latach 20. XX wieku przebywał kilka lat w Paryżu, gdzie kontynuował naukę w Académie Colarossi i Académie Julian, wyjeżdżał też do Berlina i Londynu. Przyjaźnił się w tym czasie z Marcelem Duchampem i stał się członkiem paryskiej awangardowej sceny artystycznej. Bywał w salonie Gertrudy Stein, spotykał się z Picassem i Hemingwayem. Po powrocie do ojczyzny przeniósł na lokalny grunt wiele nowoczesnych idei. Wystawiał swoje prace w Pennsylvania Academy i Daniel Gallery w Nowym Jorku. Należał do kręgu modernistów skupionych wokół Alfreda Stieglitza. Był blisko z Marsdenem Hartleyem i Georgią O'Keeffe, która odwiedzała go w Lancaster. Razem malowali w ogrodzie jego matki[1].

Mimo że od dzieciństwa miał problemy z chodzeniem, był aktywny fizycznie: tańczył, pływał, wędrował pieszo, grał w golfa. W 1920 zachorował na cukrzycę. Jego patron, dr Albert C. Barnes, skierował go do dr. Fredericka Allena w Moorestown w New Jersey. Był jednym z pierwszych pacjentów, których leczono insuliną. Kuracja przedłużyła mu życie o dekadę[1]. Powikłania cukrzycy przyczyniły się do jego przedwczesnej śmierci.

Był homoseksualistą i przyznawał się do tego otwarcie. Przez wiele lat jego partnerem był architekt Robert Locher[2].

Twórczość

Twórczość Charlesa Demutha jest bardzo zróżnicowana. Malarz posługiwał się początkowo akwarelą, później stopniowo zaczął stosować technikę olejną. Obecnie artysta kojarzony jest głównie jako przedstawiciel precyzjonizmu, który był nowatorskim kierunkiem w malarstwie amerykańskim na początku XX wieku. Malował obrazy o tematyce miejskiej i przemysłowej, odznaczające się fotograficzną precyzją i brakiem postaci ludzkich[3].

Demuth wprowadził też tzw. portrety-plakaty, które były kompilacją przedmiotów i słów kojarzących się z „portretowaną” w ten sposób osobą. Najbardziej znanym obrazem tego typu jest Widziałem cyfrę pięć w złocie (I Saw the Figure 5 in Gold), który był hołdem złożonym poecie Williamowi Carlosowi Williamsowi. Obecnie dzieło uważane jest za manifest amerykańskiego modernizmu i zapowiedź pop-artu. Łączył tradycyjną amerykańską sztukę ludową (np. martwa natura inspirowana Cézanne'em lub dzieła figuratywne i ilustracje książkowe inspirowane Toulouse-Lautrec'em) ze sztuką współczesną zaobserwowaną w Europie (obrazy inspirowane kubizmem Picassa i Gleizesa)[1]. Spośród licznych akwareli artysty cenione są jego studia kwiatów, wyobrażenia przedstawień cyrkowych i scen w kawiarniach. Znaczną część dzieł malarza stanowią prace o tematyce homoerotycznej[4].

Wiele obrazów stworzył w domu w Lancaster, gdzie pracował w małym studiu na drugim piętrze. Obok domu powstał ogród, który stał się źródłem inspiracji dla wielu obrazów artysty. Niechętnie rozmawiał o swoich obrazach, szczególnie o głębszym ich znaczeniu. Zachęcał za to do kontemplowania obrazów[1].

Największe zbiory jego prac posiadają kolekcje amerykańskie, m.in. Demuth Museum w Lancaster[5] (powstałym w 1981 w domu, w którym mieszkał)[1] i Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku[6].

Wybrane prace

  • Bermuda No. 2, The Schooner, 1917
    Bermuda No. 2, The Schooner, 1917
  • Turkish Bath with Self Portrait, 1918
    Turkish Bath with Self Portrait, 1918
  • Wild Orchids, 1920
    Wild Orchids, 1920
  • Spring, 1921
    Spring, 1921
  • Incense of a New Church, 1921
    Incense of a New Church, 1921
  • My Egypt, 1927, Whitney Museum of American Art, Nowy Jork
    My Egypt, 1927, Whitney Museum of American Art, Nowy Jork
  • Love Love Love, 1928, Museo Thyssen-Bornemisza, Madryt
    Love Love Love, 1928, Museo Thyssen-Bornemisza, Madryt
  • I Saw the Figure 5 in Gold, 1928, Metropolitan Museum of Art, Nowy Jork
    I Saw the Figure 5 in Gold, 1928, Metropolitan Museum of Art, Nowy Jork

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f Charles Demuth , Demuth Foundation (ang.).
  2. ↑ Jonathan Weinberg, Speaking for vice. Homosexuality in the art of Charles Demuth, Marsden Hartley, and the first American avant-garde, New Haven 1993, ISBN 0-300-05361-4, OCLC 27684835 .
  3. ↑ Oliver Parfitt, Hugh Brigstocke (red.), Precisionism, Oxford University Press.
  4. ↑ Neil Miller, Out of the past : gay and lesbian history from 1869 to the present, New York : Vintage Books, 1995, ISBN 978-0-679-74988-2 .
  5. ↑ Strona The Demuth Museum w Lancaster. . (ang.).
  6. ↑ Charles Demuth w Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku. . (ang.).

Bibliografia

Linki zewnętrzne