W dzisiejszym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Charles Gravier de Vergennes. Od jego początków po dzisiejszą ewolucję, zbadamy wszystkie istotne aspekty związane z tym tematem. Od wpływu na społeczeństwo po wpływ na kulturę popularną – zajmiemy się każdym szczegółem, aby zaoferować kompletną i obiektywną wizję. Poprzez podejście analityczne i opisowe zagłębimy się w znaczenie Charles Gravier de Vergennes w różnych kontekstach, podkreślając jego znaczenie we współczesnym świecie. Bez wątpienia Charles Gravier de Vergennes to fascynujący temat, który zasługuje na dogłębne zbadanie i właśnie to proponujemy zrobić w tym artykule. Dołącz do nas w tej podróży pełnej odkryć i inspiracji na temat Charles Gravier de Vergennes.
![]() | |
Data urodzenia |
20 grudnia 1717 |
---|---|
Data śmierci |
13 lutego 1787 |
Pierwszy Minister Francji | |
Okres |
od 1781 |
Poprzednik | |
Następca | |
![]() |
Charles Gravier de Vergennes (ur. 20 grudnia 1717, zm. 13 lutego 1787) – francuski polityk. Jego synem był również dyplomata Constantin Gravier de Vergennes (1761-1829).
Urodził się w Dijon. Jego wuj, dyplomata Théodore Chevignard de Chavigny wprowadził go do świata dyplomacji, zlecając mu szefostwo misji dyplomatycznej w Portugalii (1746).
W roku 1750 Charles Gravier wyróżnił się jako wysłannik w Elektoracie Trewiru. Rezultatem było jego wysłanie do Stambułu w 1755, początkowo jako ministra-plenipotenta, potem jako ambasadora. W roku 1768 odwołano go. Za pretekst posłużył fakt, że poślubił wdowę Anne Duvivier (1730-1798), lecz naprawdę dlatego, że książę Étienne-François de Choiseul uważał go za niezdolnego wywołania konfliktu między Rosją a Turcją (tj. podjudzenia Osmanów przeciw Rosji).
Po odwołaniu Choiseula, Vergennes został wysłany do Szwecji, gdzie miał pomóc (pieniędzmi i radą) profrancuskiemu stronnictwu Hattpartiet przeprowadzić zamach stanu, który przywróciłby absolutyzm. Sukces, jaki odnieśli Gustaw III i partia kapeluszy (19 sierpnia 1772) był również sukcesem dyplomacji francuskiej.
Jako sekretarz spraw zagranicznych Francji (w okresie od 21 lipca 1774 do 13 lutego 1787) starał się osłabiać wpływy Rosji w Europie wschodniej i wzmacniać Szwecję. Wsparł w 1778 roku zbuntowanych kolonistów przeciw Koronie Brytyjskiej. Już od 1776 roku patrzył przez palce na wysyłanie broni kolonistom, po czym poparł ten proceder. Od 1781 do swej śmierci w 1787 był najważniejszym ministrem.