Charles Laveran

Wygląd przypnij ukryj Charles Laveran
Ilustracja
Państwo działania

Francja

Data i miejsce urodzenia

18 czerwca 1845
Paryż

Data i miejsce śmierci

18 maja 1922
Paryż

Specjalność: parazytologia
Alma Mater

Uniwersytet Strasburski

Uczelnia

Instytut Pasteura

podpis
Nagrody

Nagroda Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny

Charles Louis Alphonse Laveran (ur. 18 czerwca 1845 w Paryżu, zm. 18 maja 1922 tamże) – francuski parazytolog, lekarz wojskowy, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie medycyny i fizjologii (1907).

Życiorys

Syn chirurga wojskowego, Studiował medycynę na Uniwersytecie w Strasburgu, uzyskując tytuł doktora medycyny w 1867 roku. Podobnie jak jego ojciec wybrał karierę lekarza wojskowego. W 1874 roku wygrał konkurs na stanowisko profesora higieny wojskowej i parazytologii w Hôpital d’instruction des armées du Val-de-Grâce w Paryżu.

W latach 1878–1883 pracował jako lekarz w należącej wtedy do Francji Algierii, początkowo w szpitalu wojskowym w Bône, a następnie w Konstantynie. Ponieważ wówczas malaria była poważnym problemem dla francuskiej armii Laveran zajął się badaniami nad tą chorobą. Jego celem było odkrycie czynnika wywołującego malarię. Zwieńczeniem jego wysiłków było 6 listopada 1880 odkrycie, że przyczyną malarii jest pierwotniak. Po raz pierwszy udowodniono, że pierwotniak jest przyczyną choroby u człowieka. Nazwał pasożyta Oscillaria malariae, ale później przychylność zyskała włoska nazwa Plasmodium. Początkowo jego publikacje spotkały się z nieufnością, spodziewano się bowiem, że choroba ma etiologię bakteryjną.

W 1882 Laveran przybył do Włoch w poszukiwaniu czynnika zakaźnego malarii w glebie, wodzie i powietrzu, jednak nic nie znalazł, co skłoniło go do przypuszczenia, że może on się znajdować w ciele komarów, w które obfitowały tamte tereny. Dopiero około roku 1890 powszechnie ugruntowało się przekonanie o pierwotniakowej przyczynie zachorowań na malarię.

W 1884 powrócił w szpitala Val-de-Grâce w Paryżu, a w 1897 został kierownikiem oddziału w Instytucie Pasteura, gdzie pozostał do śmierci. Tam opublikował ważne prace na temat leiszmaniozy i trypanosomatozy. Od 1901 był członkiem Francuskiej Akademii Nauk.

Prowadził badania nad chorobami tropikalnymi, głównie malarią, śpiączką afrykańską i leiszmaniozami. Za odkrycie zarodźca malarycznego (Plasmodium malariae) jako przyczyny malarii, w 1907 został uhonorowany Nagrodą Nobla. Komitet Noblowski wyróżnił go również za całokształt prac dotyczących roli pierwotniaków w powstawaniu i przenoszeniu chorób. Za pieniądze z nagrody założył laboratorium medycyny tropikalnej w Instytucie Pasteura.

W dorobku naukowym Charlesa Laverana jest ponad 600 prac naukowych oraz 6 książek, m.in.:

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h Laveran, Charles Louis Alphonse, A Dictionary of Scientists, Oxford University Press, 2003, ISBN 978-0-19-172683-5   (ang.).brak strony (książka)
  2. ↑ a b Wulf vonW. Bonin Wulf vonW., ErichE. Bagge ErichE., RobertR. Herrlinger RobertR., Laureaci nagrody Nobla. Chemia, fizyka, medycyna, wyd. I, Warszawa: Wydawnictwo Iskry, 1969, s. 220–221  (pol.).

Bibliografia

Laureaci Nagrody Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny
XX wiek
XXI wiek

Nobel

Kontrola autorytatywna (osoba):Encyklopedia internetowa: