W dzisiejszym artykule zagłębimy się w ekscytujący świat Cigogne (1904). Niezależnie od tego, czy mówimy o historii Cigogne (1904), jej wpływie na dzisiejsze społeczeństwo, postępie technologicznym związanym z Cigogne (1904), czy o jakimkolwiek innym istotnym aspekcie, temat ten niewątpliwie budzi zainteresowanie ogółu. Dlatego w kolejnych wierszach zagłębimy się w jego pochodzenie, ewolucję i rolę, jaką Cigogne (1904) odgrywa dzisiaj. Ponadto zbadamy różne perspektywy i opinie na temat Cigogne (1904), aby zapewnić holistyczną i wzbogacającą wizję na ten temat. Przygotuj się na zanurzenie się w pouczającą podróż po Cigogne (1904)!
![]() „Cigogne” w Port-Vendres | |
Klasa | |
---|---|
Typ | |
Historia | |
Stocznia | |
Położenie stępki |
1903 |
Wodowanie |
11 listopada 1904 |
![]() | |
Wejście do służby |
1908 |
Wycofanie ze służby |
listopad 1919 |
Dane taktyczno-techniczne | |
Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
Długość |
35,85 m |
Szerokość |
4,04 m |
Zanurzenie |
2,63 m |
Zanurzenie testowe |
30 m |
Rodzaj kadłuba |
dwukadłubowy |
Napęd | |
1 silnik Diesla o mocy 150 KM 1 silnik elektryczny o mocy 130 KM 1 śruba | |
Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
Zasięg |
powierzchnia: 1300 Mm przy 8 w. |
Uzbrojenie | |
4 torpedy | |
Wyrzutnie torpedowe |
4 x 450 mm (zewnętrzne) |
Załoga |
14 |
Cigogne (Q39) – francuski okręt podwodny z okresu I wojny światowej, druga jednostka typu Aigrette. Została zwodowana 11 listopada 1904 roku w stoczni Arsenal de Toulon , a do służby w Marine nationale weszła w 1908 roku. Okręt służył w Marine nationale do listopada 1919 roku.
„Cigogne”, zaprojektowana przez inż. Maxime’a Laubeufa, stanowiła rozwinięcie jego poprzedniego projektu – okrętów typu Sirène[1][2][3]. Oprócz większych wymiarów i wyporności, na okręcie w miejsce napędu parowego zamontowano silnik Diesla[1].
„Cigogne” zbudowana została w Arsenale w Tulonie[1][2][4]. Stępkę okrętu położono w 1903 roku[4], a zwodowany został 11 listopada 1904 roku[1][2]. Nazwa jednostki nawiązywała do rodzaju bociana.
„Cigogne” była małym okrętem podwodnym o konstrukcji dwukadłubowej. Długość całkowita wynosiła 35,85 metra, szerokość 4,04 metra i zanurzenie 2,63 metra[2][4]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 178 ton, a w zanurzeniu 253 tony[1][2][4]. Okręt napędzany był na powierzchni przez silnik Diesla o mocy 150 koni mechanicznych (KM)[1][2]. Napęd podwodny zapewniał silnik elektryczny o mocy 130 KM[1][2][4]. Jednośrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 9,25 węzła na powierzchni i 6,2 węzła w zanurzeniu[1][2][4]. Zasięg wynosił 1300 Mm przy prędkości 8 węzłów w położeniu nawodnym oraz 65 Mm przy prędkości 3,8 węzłów pod wodą (23 Mm przy prędkości maksymalnej 6,2 w.)[1][2][4]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 30 metrów, zaś czas zanurzenia 4 minuty[2][5].
Okręt wyposażony był w cztery zewnętrzne wyrzutnie torped kalibru 450 mm (w tym dwie systemu Drzewieckiego), bez torped zapasowych[1][4][6]. Załoga okrętu składała się z 14 oficerów, podoficerów i marynarzy[1][4][7].
„Cigogne” została wcielona do służby w Marine nationale w 1908 roku[4]. Okręt otrzymał numer taktyczny Q39[2]. W latach 1916–1918 okręt pełnił służbę na wodach Morza Śródziemnego operując z Brindisi[1][2][4]. W listopadzie 1919 roku został skreślony z listy floty[1][2][4].