Cyklopi
W dzisiejszym świecie Cyklopi stał się szeroko dyskutowanym tematem ogólnego zainteresowania. Z biegiem czasu Cyklopi zyskał duże znaczenie w różnych obszarach i wywołał sprzeczne opinie. Od środowiska akademickiego po biznes, Cyklopi okazał się mieć znaczący wpływ na społeczeństwo. W tym artykule szczegółowo zbadamy zjawisko Cyklopi, analizując jego przyczyny, konsekwencje i możliwe rozwiązania. Rozważymy różne perspektywy i opinie ekspertów, aby zaoferować pełny i obiektywny obraz Cyklopi, w celu pogłębienia zrozumienia i wywołania konstruktywnej debaty na ten ważny temat.
 Odilon Redon: Cyklop, Muzeum Kröller-Müller | |
| Występowanie | |
|---|---|
Cyklopi (także Kiklopi; gr. Κύκλωπες Kýklōpes, łac. Cyclopes ‘okrągłoocy’) – w mitologii greckiej olbrzymy z jednym okiem pośrodku czoła, zajmujące się pasterstwem i budową ogromnych murów (cyklopowe mury). Pracowali też u Hefajstosa w kuźni i kuli pioruny dla Zeusa.
Cyklopi pierwszego pokolenia, Brontes, Steropes i Arges, byli dziećmi Gai i Uranosa. Zostali wtrąceni do Tartaru przez swojego ojca, gdyż ten obawiał się ich wielkiej siły. Jednak Kronos, także syn Uranosa, uwolnił ich oraz gigantów i hekatonchejrów, aby pomogli mu w walce ze swoim ojcem. Jednak po zwycięstwie nad Uranosem, Kronos ponownie zepchnął ich na dno piekieł, gdzie pozostali do czasu uwolnienia ich przez Zeusa, syna Kronosa. Właśnie wtedy wykuli dla niego potężną broń – pioruny, dzięki którym wygrał wojnę z tytanami. Cyklopi stworzyli także hełm Hadesa, trójząb Posejdona oraz łuk i strzały Artemidy. Ponoć zostali zabici przez Apolla po tym, jak Zeus zabił jego syna Asklepiosa, ciskając w niego piorunem.
Drugie pokolenie cyklopów, to Polifem – syn Posejdona i nimfy Toosy, który został oślepiony przez Odyseusza, oraz Telemos – wieszcz. Cyklopów Akamansa, Pyrakmona i Adnanosa jako pomocników wykorzystywał Hefajstos[potrzebny przypis].
Inspiracją do stworzenia postaci cyklopa mogły być czaszki słoni znajdowane przez starożytnych ludzi, którzy uważali ich nozdrza za oczodoły[1].
Bernard Heuvelmans w książce Na tropie nieznanych zwierząt[2] przytacza hipotezę XIX-wiecznego niemieckiego demonologa Teodora Zolla, identyfikującą Polifema i resztę cyklopów jako goryle.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Adrienne Mayor, The First Fossil Hunters: Dinosaurs, Mammoths, and Myth in Greek and Roman Times , 27 marca 2011, s. 35-36 (ang.).
- ↑ Bernard Heuvelmans: Na tropie nieznanych zwierząt, Wiedza Powszechna, Warszawa 1965, wyd. 1