W dzisiejszym świecie Diarra Traoré to temat, który budzi coraz większe zainteresowanie wśród szerokiego spektrum społeczeństwa. Od momentu pojawienia się Diarra Traoré wywołał sprzeczne opinie i debatę na temat jego wpływu na społeczeństwo. Z biegiem czasu temat ten zyskiwał coraz większą aktualność, wpływając na różne aspekty życia codziennego i rozwój różnych dziedzin wiedzy. Dlatego też istotne jest dogłębne przeanalizowanie różnych aspektów związanych z Diarra Traoré, aby zrozumieć jego zakres i konsekwencje, jakie ma dla jednostek, społeczności i świata w ogóle. W tym artykule zbadamy różne perspektywy i podejścia do Diarra Traoré, aby zapewnić pełną i wzbogacającą wizję jego dzisiejszego znaczenia.
Data urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Premier Gwinei | |
Okres |
od 5 kwietnia 1984 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca |
urząd zniesiony |
Diarra Traoré (ur. 1935, zm. 8 lipca 1985 w Konakry) – gwinejski polityk, wojskowy, premier Gwinei w roku 1984.
Urodził się w 1935 jako członek ludu Mandinka. Ukończył francuską szkołę wojskową w Fréjus, w armii doszedł do stopnia pułkownika. W 1958 po uzyskaniu przez Gwineę niepodległości powierzono mu dowództwo nad garnizonem w Koundarze. Wskutek interwencji prezydenta Ahmeda Sékou Touré został wyrzucony z wojska. Następnie był gubernatorem w różnych prowincjach, będąc często przenoszonym. W latach 70. dołączył do Demokratycznej Partii Gwinei[1].
Po śmierci prezydenta Ahmeda Sékou Touré, która nastąpiła 26 marca 1984, był współorganizatorem zamachu stanu, organizowanym przez generała Lansanę Conté[2]. 3 kwietnia odsunięto od władzy tymczasowego prezydenta Louisa Lansanę Beavogui, Conté objął stanowisko prezydenta, a 5 kwietnia powołał Diarrę Traoré na szefa rządu[1]. Rządził jako członek junty Militarnej Rady Odrodzenia Narodowego. 18 grudnia ze stanowiska odwołał go prezydent Conté, powołując go kilka miesięcy później na stanowisko ministra edukacji[1].
4 lipca 1985, gdy prezydent wyruszył do Togo, próbował dokonać zamachu stanu, jednak sprzyjające władzy wojska szybko udaremniły jego zamiar. Próbował się ukrywać przed tymi siłami, jednak został schwytany, a następnie stracony razem z ponad setką innych wojskowych z grupy etnicznej Madinka. Wywołało to zaogniony konflikt etniczny.