Domenico Riviera
W tym artykule szczegółowo zbadamy temat Domenico Riviera, analizując jego wiele aspektów i odkrywając jego znaczenie w różnych kontekstach. Od jego pochodzenia do dzisiejszego znaczenia, przechodząc przez jego implikacje w różnych aspektach życia codziennego, wyruszymy w podróż pełną odkryć i refleksji na temat Domenico Riviera. Poprzez szczegółową analizę, studia przypadków i opinie ekspertów podejdziemy do tego tematu z różnych punktów widzenia, aby zapewnić pełny i wzbogacający obraz. Niezależnie od tego, czy jesteś ekspertem w tej dziedzinie, czy też całkowitym nowicjuszem, ten artykuł ma na celu przedstawienie wszechstronnej i przystępnej wizji Domenico Riviera, zapraszając Cię do odkrywania i zastanawiania się nad jego znaczeniem i konsekwencjami w dzisiejszym społeczeństwie.
| Kardynał prezbiter | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
3 grudnia 1671 |
| Data i miejsce śmierci |
2 listopada 1752 |
| Prefekt Kongregacji ds. Granic Państwa Kościelnego | |
| Okres sprawowania |
1735–1752 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
21 marca 1733 |
| Kreacja kardynalska |
2 marca 1733 |
| Kościół tytularny | |
Domenico Riviera (ur. 3 grudnia 1671 w Urbino, zm. 2 listopada 1752 w Rzymie) – włoski kardynał.
Życiorys
Urodził się 3 grudnia 1671 roku w Urbino, jako syn Giovanniego Carla Riviery i Cinzii Pazzini[1]. Studiował na Uniwersytecie w Urbino, gdzie uzyskał doktorat[1]. Po studiach został klerykiem w rodzinnym mieście, a następnie wyjechał do Rzymu, gdzie wstąpił do służbę do Kurii Rzymskiej[1]. W 1707 roku został skierowany na misję negocjacyjną z Eugeniuszem Sabaudzkim, która miała na celu zwrot Romanii Państwu Kościelnemu[1]. Po sukcesie misji, powołano go do prowadzenia kolejnych negocjacji m.in. z Wiktorem Amadeuszem II[1]. Następnie był kanonikiem bazyliki watykańskiej, referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej i prałatem Jego Świątobliwości[1]. W latach 20. XVIII wieku, wraz z kardynałem Spinolą przebywał na misji dyplomatycznej, mającej rozsądzić spór o sukcesję korony Neapolu na rzecz Karola VI[1]. 2 marca 1733 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny Santi Quirico e Giulitta[2]. 21 marca przyjął święcenia kapłańskie[2]. Zajmował się sprawami sukcesji tronu polskiego, wielokrotnie odmawiając funkcji legata w Romanii[1]. W 1735 roku został prefektem Kongregacji ds. Granic Państwa Kościelnego, a dwa lata później – prefektem Kongregacji Dobrego Rządu[1]. Oba urzędy pełnił do śmierci, która nastąpiła 2 listopada 1752 roku w Rzymie[1].