Enzo Barboni

W dzisiejszym świecie znaczenie Enzo Barboni jest widoczne we wszystkich dziedzinach życia. Niezależnie od tego, czy jest to świat biznesu, polityki, nauki czy kultury, Enzo Barboni odgrywa kluczową rolę w sposobie, w jaki ludzie wchodzą w interakcje, informują się nawzajem i podejmują decyzje. Dlatego ważne jest, aby w pełni zrozumieć wpływ, jaki Enzo Barboni ma na nasze społeczeństwo, a także możliwe konsekwencje, jakie jego wpływ może mieć w przyszłości. W tym artykule zbadamy różne aspekty i perspektywy związane z Enzo Barboni, w celu przedstawienia przeglądu i wglądu w jego znaczenie w dzisiejszym świecie.

Enzo Barboni
Ilustracja
Enzo Barboni w 1966
Data i miejsce urodzenia

7 lipca 1922
Rzym

Data i miejsce śmierci

23 marca 2002
Rzym

Zawód

reżyser, scenarzysta, operator filmowy

Multimedia w Wikimedia Commons

Enzo Barboni, niekiedy jako E.B. Clucher[1] (ur. 7 lipca 1922 w Rzymie, zm. 23 marca 2002 tamże) – włoski reżyser, scenarzysta i operator filmowy. Najbardziej znany z komedii slapstickowych z Terence'em Hillem i Budem Spencerem w rolach głównych.

Życiorys

Zaczął pracę w filmie w bardzo młodym wieku, pełniąc funkcję korespondenta wojennego na froncie wschodnim podczas II wojny światowej, a w 1942 roku rozpoczynając pracę jako operator kamery[2].

W 1961 awansował na stanowisko operatora filmowego, współpracując kilkakrotnie z reżyserem Sergio Corbuccim, m.in. przy filmie Django (1966)[2]. W latach 60. XX wieku postanowił skierować swoją karierę w stronę reżyserii. Jego największym sukcesem była seria spaghetti westernów z elementami komedii, którą rozpoczął film Nazywają mnie Trinity (Lo chiamavano Trinità...; 1970). Produkcja zrewolucjonizowała gatunek, wprowadzając humor i parodię do klasycznych motywów westernowych. Film ten, podobnie jak jego sequel Niepoprawny Trinity (Continuavano a chiamarlo Trinità; 1971), zdobył międzynarodową popularność, głównie dzięki duetowi aktorskiemu Terence Hill – Bud Spencer[3][4]. Z tamtego okresu pochodzi również film Ciakmull - L'uomo della vendetta (1970) oraz Człowiek ze wschodu (E poi lo chiamarono il magnifico; 1972)[5].

Choć specjalizował się w westernach, podejmował także inne gatunki, w tym komedie obyczajowe i filmy przygodowe. Łapizbiry (I due superpiedi quasi piatti; 1977), W czepku urodzeni (Nati con la camicia; 1983) czy Diablica (1991) wpisały się w kanon włoskiej komedii[6][7]. Ostatnią wyreżyserowaną przez niego produkcją była Trinità & Bambino... e adesso tocca a noi! (1995)[5].

Przypisy

  1. ↑ Aliza S. Wong, Spaghetti Westerns: A Viewer's Guide (National Cinemas), Rowman & Littlefield Publishers, 2018, s. 115, ISBN 978-1442269033.
  2. ↑ a b Kris Dimitrov, 10 Best Globally Recognized Directors From Italy , movieweb.com, 15 listopada 2023 (ang.).
  3. ↑ Enzo Barboni , MYmovies.it (wł.).
  4. ↑ Tom B., Remembering Enzo Barboni , westernsallitaliana.blogspot.com, 10 lipca 2012 (ang.).
  5. ↑ a b Enzo Barboni(1922-2002) , imdb.com (ang.).
  6. ↑ Laura Calvo, Enzo Barboni , ecodelcinema.com, 20 czerwca 2013 (wł.).
  7. ↑ Raffaele Dambra, Bud Spencer, le scene cult dai film più famosi , Nanopress, 28 czerwca 2016 (wł.).

Linki zewnętrzne