Erwin Więckowski

Erwin Więckowski to temat, który w ostatnim czasie wzbudził duże zainteresowanie i debatę. Ze względu na wiele aspektów kwestia ta przykuła uwagę różnych sektorów społeczeństwa, od ekspertów w tej dziedzinie po zwykłych ludzi zainteresowanych zrozumieniem jej wpływu. W miarę upływu czasu Erwin Więckowski pozycjonuje się jako centralny punkt bieżących rozmów, prowokując do refleksji i analiz z różnych perspektyw. W tym artykule postaramy się zagłębić w różne aspekty Erwin Więckowski, zbadać jego implikacje i zaoferować pełny przegląd tego tematu.

Erwin Emil Janusz Więckowski
Ilustracja
pułkownik dyplomowany piechoty pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

31 maja 1894
Wiedeń

Data i miejsce śmierci

19 grudnia 1975
Toronto

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

25 Dywizja Piechoty
36 Pułk Piechoty Legii Akademickiej
DOK I
DOK VII

Stanowiska

szef sztabu dywizji piechoty
dowódca pułku piechoty
szef sztabu okręgu korpusu
zastępca dowódcy okręgu korpusu
pomocnik dowódcy okręgu korpusu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Późniejsza praca

Prezydent Miasta Poznania

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP, nadany dwukrotnie) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Multimedia w Wikimedia Commons

Erwin Emil Juliusz Więckowski (ur. 31 maja 1894 w Wiedniu, zm. 19 grudnia 1975 w Toronto) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej, prezydent Poznania, I-wiceprezes Zarządu Okręgu Poznań Związku Legionistów Polskich w 1936 roku[1].

Życiorys

Erwin Więckowski urodził się 31 maja 1894 roku w Wiedniu, w rodzinie Ferdynanda i Eugenii z Bartschów. Był starszym bratem pułkownika SG Mieczysława Nicefora (1895–1926). W 1912 roku złożył maturę w gimnazjum w Jarosławiu.

W czasie I wojny światowej walczył w 4 pułku piechoty Legionów. We wrześniu 1921, po ukończeniu I Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, przydzielony został do dowództwa 25 Dywizji Piechoty w Kaliszu na stanowisko szefa sztabu. 14 stycznia 1925 roku został przydzielony do Inspektoratu Armii Nr 3 w Toruniu na stanowisko I referenta[2]. 23 października tego roku został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie na stanowisko szefa sztabu[3].

Erwin Więckowski (1934–1937)

W czasie przewrotu majowego 1926 roku opowiedział się po stronie Józefa Piłsudskiego[4]. 31 marca 1927 roku został przeniesiony do 36 pułku piechoty Legii Akademickiej w Warszawie na stanowisko dowódcy pułku[5]. Obowiązki dowódcy pułku przyjął 13 kwietnia 1927 roku od pułkownika Kazimierza Sawickiego[6]. 12 marca 1929 roku został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przeniesieniem służbowym do dyspozycji I wiceministra spraw wojskowych i zachowaniem dotychczasowego dodatku służbowego[7]. 4 czerwca 1930 roku został mianowany zastępcą dowódcy Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu[8][9]. Po zlikwidowaniu stanowiska zastępcy dowódcy okręgu korpusu objął funkcję pomocnika dowódcy OK VII, a następnie pomocnika dowódcy OK VII do spraw uzupełnień[10]. Z dniem 30 września 1934 roku został zwolniony ze stanowiska pomocnika dowódcy OK VII do spraw uzupełnień i przeniesiony w stan nieczynny bez poborów[11][12]. 30 września 1937 roku został przeniesiony w stan spoczynku.

Będąc w stanie nieczynnym został powołany na stanowisko komisarycznego prezydenta Poznania. Pod koniec 1937 roku zrezygnował z tego stanowiska i został dyrektorem finansowym Zakładów im. H. Cegielskiego.

We wrześniu 1939 roku ewakuował się z dyrekcją tych zakładów przez Rumunię do Francji, gdzie pracował w komisji kwalifikacyjnej legii oficerskiej, a potem w administracji Polskich Sił Zbrojnych. Po upadku Francji trafił do Wielkiej Brytanii, gdzie nadal pełnił wiele odpowiedzialnych funkcji w Wojsku Polskim. 31 grudnia 1942 roku został przeniesiony z Brygady Szkolnej do Dowództwa I Korpusu Pancerno-Motorowego na stanowisko kwatermistrza[13].

W latach 1943–1945 był szefem sztabu I Korpusu Polskiego. Po demobilizacji ukończył Polski Wydział Prawa Uniwersytetu w Oksfordzie, a w roku 1953 przeniósł się z rodziną do Kanady. Po śmierci został na własne życzenie pochowany na cmentarzu parafii św. Wojciecha w Poznaniu. Miał córkę i dwóch synów, jeden z nich - Jerzy pracował w Kanadzie jako inżynier energetyki jądrowej.

Awanse

  • chorąży – 5 listopada 1914
  • podporucznik – 20 sierpnia 1915
  • porucznik – 1 listopada 1916
  • podpułkownik – 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 165. lokatą w korpusie oficerów piechoty
  • pułkownik – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 33. lokatą w korpusie oficerów piechoty

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Związek Legionistów Polskich: 1936-1938 r.: sprawozdanie Zarządu Głównego Związku Legionistów Polskich, Warszawa 1938, s. 79.
  2. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 14 stycznia 1925 roku, s. 18.
  3. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 110 z 23 października 1925 roku, s. 590.
  4. ↑ Antoni Czubiński, Przewrót majowy 1926 roku, Warszawa 1989, s. 164.
  5. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 31 marca 1927 roku, s. 98.
  6. ↑ Pożegnanie dowódcy 36 pp. „Polska Zbrojna”. 102, s. 2, 1927-04-13. Warszawa. 
  7. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 12 marca 1929 roku, s. 89.
  8. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 199.
  9. ↑ Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku), Sztab Główny, Drukarnia Sztabu Generalnego, Warszawa 1931, s. 3.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 15, 471.
  11. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 254, 278.
  12. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”, Warszawa 1935, s. 3.
  13. ↑ Rozkazy dzienne 1943 ↓, s. 9.
  14. ↑ M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
  15. ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  16. ↑ M.P. z 1928 r. nr 111, poz. 176 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.
  17. ↑ Odznaczenia orderem Polonia Restituta. „Kurier Warszawski”. Nr 134, s. 16, 15 maja 1928. 
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 14 kwietnia 1922 roku, s. 315.
  19. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
  20. ↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 469 „za zasługi na polu gospodarczym”.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Prezydenci i Burmistrzowie Poznania
Prezydenci Poznania (1780–1793)
Prezydenci Poznania (1793–1806)
Prezydenci Poznania (1806–1814)
Prezydenci Poznania (1815–1825)
  • Hasforth
  • Czarnowski
  • Brown
Nadburmistrzowie i Burmistrzowie Poznania (1825–1919)
Prezydenci Poznania (1919–1939)
Komisarz i Nadburmistrz Poznania (1939–1945)
Prezydenci Poznania (1945–1950)
Przewodniczący Prezydium Miejskiej Rady Narodowej (1950–1973)
Prezydenci Poznania (od 1973)

Herb Poznania