Figura zaszczytna

W tym artykule szczegółowo zbadamy temat Figura zaszczytna, analizując jego pochodzenie, wpływ na dzisiejsze społeczeństwo i jego znaczenie w różnych kontekstach. Zagłębimy się w najważniejsze aspekty Figura zaszczytna, a także jego możliwe implikacje na przyszłość. Poprzez wyczerpujące i multidyscyplinarne badanie staramy się zaoferować pełne i aktualne spojrzenie na Figura zaszczytna, aby zapewnić naszym czytelnikom głębokie i wzbogacające zrozumienie tego tematu. Zagłębimy się w różne obszary badań związane z Figura zaszczytna, próbując odkryć jego liczne aspekty i wpływ na życie codzienne.

Figura zaszczytna (fr. pièce honorable) bądź geometryczna (fr. géometrique)[1] – element tarczy herbu. Jest typem godła heraldycznego, kategoryzowanym pod kątem cech zewnętrznych i godności[1].

Figury zaszczytne są jednym z popularniejszych w zachodnioeuropejskiej heraldyce godeł heraldycznych, jednocześnie stosunkowo rzadkie w rodzimych polskich herbach. Określa się tym mianem wszelkie figury powstałe z podziału tarczy herbowej, sięgające jej brzegów[1]. Jedyną figurą zaszczytną nie stykającą się z brzegiem tarczy jest otok[1]. Figury zaszczytne obowiązuje zasada alternacji, czyli umieszczania godła w kolorze metalu na barwie (lub na odwrót), lecz często spotyka się odstępstwa od tej reguły, np. figury typu w polu błękitnym słup czerwony itp.

Godła te mogą być w polu tarczy multiplikowane, zwykle przy zmniejszonej szerokości, co daje w efekcie np. pasiaste tło herbu (przy powtórzonym kilka razy pasie bądź prędze)[1]. Wówczas jednak figury te przestają być zaszczytnymi[1]. W krajach o rozbudowanym języku blazonowania, np. Francji, Anglii każdy taki dodatkowy wariant podstawowej figury ma własną, ścisłą nazwę[1].

Nazwa figury zaszczytne jest dawną nazwą polskiej heraldyki i może być dziś nieco myląca. Figura zaszczytna zastosowana w herbie nie musi i zazwyczaj nie oznacza jego udostojnienia.

Przykłady figur zaszczytnych spotykanych w polskich herbach

Przykłady figur zaszczytnych spotykanych we francuskich herbach

Zobacz też

Przypisy

  1. a b c d e f g Szymański 2012 ↓, s. 657-659.

Bibliografia