Franz Schmidt (muzyk)

W tym artykule szczegółowo zbadamy temat Franz Schmidt (muzyk), analizując jego wiele aspektów i odkrywając jego znaczenie w różnych kontekstach. Od jego pochodzenia do dzisiejszego znaczenia, przechodząc przez jego implikacje w różnych aspektach życia codziennego, wyruszymy w podróż pełną odkryć i refleksji na temat Franz Schmidt (muzyk). Poprzez szczegółową analizę, studia przypadków i opinie ekspertów podejdziemy do tego tematu z różnych punktów widzenia, aby zapewnić pełny i wzbogacający obraz. Niezależnie od tego, czy jesteś ekspertem w tej dziedzinie, czy też całkowitym nowicjuszem, ten artykuł ma na celu przedstawienie wszechstronnej i przystępnej wizji Franz Schmidt (muzyk), zapraszając Cię do odkrywania i zastanawiania się nad jego znaczeniem i konsekwencjami w dzisiejszym społeczeństwie.

Franz Schmidt
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

22 grudnia 1874
Pressburg (ob. Bratysława)

Pochodzenie

austriackie

Data i miejsce śmierci

11 lutego 1939
Perchtoldsdorf

Instrumenty

wiolonczela, fortepian

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor, wiolonczelista, pianista, dyrygent

Multimedia w Wikimedia Commons

Franz Schmidt (ur. 22 grudnia 1874 w Pressburgu, zm. 11 lutego 1939 w Perchtoldsdorf[1][2][3]) – austriacki kompozytor, wiolonczelista, pianista i dyrygent[1][3].

Życiorys

Początkowo pobierał lekcje u organisty katedry w Bratysławie nazwiskiem Maher, w 1888 roku przeprowadził się z rodziną do Wiednia[2]. W latach 1889–1896 uczył się w konserwatorium wiedeńskim u Roberta Fuchsa (teoria i harmonia) oraz Karla Udela i Ferdinanda Hellmesbergera (wiolonczela), studia ukończył z wyróżnieniem[1]. Był wiolonczelistą Wiener Philharmoniker (1896–1911) oraz orkiestry Opery Wiedeńskiej (1896–1914)[1]. Od 1901 roku związany był z konserwatorium wiedeńskim, gdzie wykładał początkowo grę na wiolonczeli, a później grę na fortepianie (od 1914) oraz kontrapunkt i kompozycję (od 1922)[1][2]. Był dyrektorem (1925–1927) i rektorem (1927–1931) konserwatorium[1]. W 1934 roku Uniwersytet Wiedeński przyznał mu tytuł doktora honoris causa[1][2]. W 1937 roku otrzymał nagrodę im. Beethovena, przyznawaną przez Preußische Akademie der Künste[2].

Twórczość

Tworzył w stylu późnoromantycznym, wykorzystując elementy węgierskiego folkloru muzycznego[1]. W symfoniach, opartych na ludowych melodiach węgierskich, słowiańskich i niemieckich, stosował technikę wariacyjną, łącząc elementy formy sonatowej, ronda, trzyczęściowej ABA i fugi[1]. W twórczości organowej, wzorowanej na muzyce J.S. Bacha, posługiwał się dawnymi formami: preludium, toccatą, przygrywką chorałową[1]. Preferował klasyczną polifonię, będąc przeciwnikiem romantycznego orkiestrowego traktowania organów[1].

Wybrane kompozycje

(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])

Utwory orkiestrowe

  • 4 symfonie (I E-dur 1896–1899, II Es-dur 1911–1913, III A-dur 1928, IV C-dur 1932–1933)
  • Zwischenspiel aus einer unvollständigen romantischen Oper (1903)
  • Konzertante Variationen über ein Thema von Beethoven na fortepian na lewą rękę i orkiestrę (1923)
  • Variationen über ein Husarenlied (1931)
  • Koncert Es-dur na fortepian na lewę rękę i orkiestrę (1934)
  • Fuga solemnis na organy, 6 trąbek, 6 rogów, 3 puzony, tubę basową i kotły (1937)

Utwory kameralne

  • 2 kwartety smyczkowe (1925, 1929)

Utwory wokalno-instrumentalne

  • oratorium Das Buch mit sieben Siegeln, słowa kompozytora według Apokalipsy św. Jana (1935–1937, wyst. Wiedeń 1938)
  • kantata Deutsche Auferstehung (nieukończona, wyst. Wiedeń 1940)

Opery

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 9. Część biograficzna s–sł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2007, s. 108. ISBN 978-83-224-0865-0.
  2. ↑ a b c d e f Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3189. ISBN 0-02-865530-3.
  3. ↑ a b The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 800. ISBN 0-674-37299-9.

Linki zewnętrzne