Garnizon Stanisławów
W tym artykule zagłębimy się w temat Garnizon Stanisławów, temat, który przykuł uwagę osób w każdym wieku i o każdym zainteresowaniu. Garnizon Stanisławów był przedmiotem debaty i dyskusji w różnych obszarach, czy to w sferze akademickiej, społecznej, politycznej czy kulturalnej. Od momentu pojawienia się Garnizon Stanisławów wzbudził duże zainteresowanie ze względu na jego znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie i wpływ na nasze życie. W tym artykule omówimy różne perspektywy i podejścia związane z Garnizon Stanisławów, aby zapewnić wszechstronną i wzbogacającą wizję na ten temat.
Garnizon Stanisławów – duży garnizon wojskowy Rzeczypospolitej, garnizon wojsk austriackich, po 1945 wojsk radzieckich, a obecnie ukraińskich; artykuł zawiera kompleksy koszarowe, obiekty wojskowe, place ćwiczeń i wykazy stacjonujących w nim jednostek wojskowych w różnym przedziale czasowym.
Garnizon austriacki
.jpg)
Garnizon Wojska Polskiego II RP
Prestiż miasta w okresie II Rzeczypospolitej podnosił fakt, że było ono garnizonem wojskowym. Stacjonowały w nim między innymi:
- Sztab 11 Karpackiej Dywizji Piechoty
- 48 pułk piechoty Strzelców Kresowych[1]
- 6 Samodzielna Brygada Kawalerii
- 6 pułk Ułanów Kaniowskich
- 6 dywizjon artylerii konnej
- 11 Karpacki pułk artylerii lekkiej
- 6 szwadron pionierów
- komenda placu
- wojskowy sąd rejonowy
- wojskowe więzienie karne
- parafia wojskowa obrządku rzymskokatolickiego
- parafia wojskowa obrządku greckokatolickiego
Obsada personalna komendy placu
Obsada personalna komendy placu w marcu 1939[2][a]:
- komendant placu – kpt. adm. (piech.) Bolesław Erland
- referent mobilizacyjny i OPL – kpt. adm. (piech.) Stanisław Ciecimirski[b]
Zobacz też
Uwagi
- ↑ Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[3].
- ↑ kpt. adm. (piech.) Stanisław Eugeniusz Józef Ciecimirski (ur. 13 listopada 1896 roku) żołnierz Legionów Polskich ps. „Kruk” był odznaczony Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych (trzykrotnie) i Srebrnym Krzyżem Zasługi[4].
Przypisy
- ↑ Satora 1990 ↓, s. 48.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 842.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. VI.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 298.
Bibliografia
- Karol Firich, Stanisław Krzysik, Tadeusz Kutrzeba, Stanisław Müller, Józef Wiatr: Almanach oficerski na rok 1923/24. T. 2/III. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1923.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
- Kazimierz Satora: Opowieści wrześniowych sztandarów. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1990. ISBN 83-211-1104-1.