Greenhalgh (1941)

W tym artykule przedstawiamy wszystkie potrzebne informacje na temat Greenhalgh (1941). Niezależnie od tego, czy szukasz porad, ciekawostek, rekomendacji, czy po prostu chcesz dowiedzieć się więcej na ten temat, jesteś we właściwym miejscu. Greenhalgh (1941) to temat, który w ostatnich latach przykuł uwagę wielu osób, dlatego postanowiliśmy zebrać wszystkie istotne informacje i przedstawić je w jasny i zwięzły sposób. Przygotuj się więc na zanurzenie się w fascynującym świecie Greenhalgh (1941) i odkryj wszystko, co ten motyw ma do zaoferowania.

Zobacz też: inne znaczenia tej nazwy.
Greenhalgh (M-3)
Ilustracja
„Greenhalgh” w 1944 r.
Klasa

niszczyciel

Typ

Marcílio Dias

Historia
Stocznia

Arsenal de Marinha do Rio de Janeiro(inne języki),
Ilha das Cobras

Położenie stępki

8 maja 1937

Wodowanie

8 lipca 1941

 Marinha do Brasil
Nazwa

„Greenhalgh”

Wejście do służby

29 listopada 1943

Wycofanie ze służby

1966

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

standardowa: 1500 ton
pełna: 2200 t

Długość

108,8 metra całkowita
103,9 m między pionami

Szerokość

10,6 m

Zanurzenie

3 m

Napęd
2 turbiny parowe General Electric o łącznej mocy 42 800 KM
4 kotły Babcock & Wilcox
2 śruby
Prędkość

36,5 węzła

Zasięg

6000 Mm przy prędkości 15 węzłów

Uzbrojenie
4 działa kal. 127 mm (4 x I)
4 działka plot. kal. 40 mm (2 x II)
4 działka plot. kal. 20 mm (4 x I)
4 mbg, 2 zrzutnie bg
Wyrzutnie torpedowe

4 x 533 mm (1 x IV)

Wyposażenie
system kierowania ogniem, sonar
Załoga

190

Multimedia w Wikimedia Commons

Greenhalgh (M-3) – brazylijski niszczyciel z czasów II wojny światowej i okresu „zimnej wojny”, jedna z trzech jednostek typu Marcílio Dias. Okręt został zwodowany 8 lipca 1941 roku w stoczni Arsenal de Marinha do Rio de Janeiro(inne języki) na Ilha das Cobras, a do służby w Marinha do Brasil wszedł w listopadzie 1943 roku. Jednostka została skreślona z listy floty w 1966 roku.

Projekt i budowa

„Greenhalgh” był jednym z trzech bliźniaczych niszczycieli typu Marcílio Dias – pierwszych jednostek tej klasy zbudowanych w Brazylii[1]. Projekt okrętu został pozyskany z USA na prośbę szefa sztabu marynarki – były to plany aktualnie budowanych amerykańskich niszczycieli typu Mahan[1][2]. Okręt miał być uzbrojony według projektu w pięć dział uniwersalnych kal. 127 mm, cztery działka plot. kal. 20 mm i 12 wyrzutni torped kal. 533 mm w trzech poczwórnych aparatach, jednak podczas długiego czasu budowy[a] postanowiono wzmocnić uzbrojenie przeciwlotnicze i POP, kosztem jednego działa kal. 127 mm i dwóch aparatów torpedowych[1][3]. Niszczyciel otrzymał większość wyposażenia produkcji amerykańskiej, m.in. turbiny parowe, kotły, system kierowania ogniem czy sonar[1][4].

„Greenhalgh” zbudowany został w stoczni Arsenal de Marinha do Rio de Janeiro(inne języki), położonej na wyspie Ilha das Cobras w Rio de Janeiro[1][5]. Stępkę okrętu położono 8 maja 1937 roku[1][6], a zwodowany został 8 lipca 1941 roku[1][5]. Niszczyciel oddano do służby z przestarzałym uzbrojeniem pochodzącym z wycofanych ze służby okrętów, po czym w USA otrzymał właściwe uzbrojenie produkcji amerykańskiej[2].

Dane taktyczno-techniczne

Okręt był dużym niszczycielem, z typowym dla tej klasy okrętów uzbrojeniem i wyposażeniem. Długość całkowita wynosiła 108,8 metra (103,9 m między pionami), szerokość 10,6 metra i zanurzenie 3 metry (maksymalne 3,66 m)[1][3]. Wyporność standardowa wynosiła 1500 ton, a pełna 2200 ton[1][5]. Okręt napędzany był przez dwie turbiny parowe General Electric z przekładniami redukcyjnymi o łącznej mocy 42 800 koni mechanicznych (KM), do których parę dostarczały cztery wysokociśnieniowe kotły wodnorurkowe Babcock & Wilcox[1][7]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 36,5 węzła[1][8]. Energię elektryczną wytwarzały dwa turbogeneratory prądu stałego 240 V Westinghouse o mocy 100 kVA (okręt posiadał też awaryjny generator wysokoprężny o mocy 136 KM)[3]. Okręt zabierał 500-550 ton mazutu, co zapewniało zasięg maksymalny 6000 mil morskich przy prędkości ekonomicznej 15 węzłów[1][7].

Okręt był uzbrojony w cztery pojedyncze działa uniwersalne kal. 127 mm Mark 12 L/38 (jedno na pokładzie dziobowym[b], jedno w superpozycji na nadbudówce dziobowej, jedno na pokładzie rufowym i jedno na nadbudówce rufowej, także w superpozycji), wyprodukowane przez Bethlehem Steel[1][5]. Broń przeciwlotniczą stanowiły cztery działka Bofors kal. 40 mm Mark 1/2 L/56 (2 x II) oraz cztery pojedyncze działka Oerlikon kal. 20 mm L/70[1][5][c]. Uzbrojenie uzupełniały: poczwórny aparat torpedowy kal. 533 mm oraz cztery miotacze bomb głębinowych i dwie zrzutnie bomb głębinowych[1]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało m.in. system kierowania ogniem i sonar[1].

Załoga okrętu składała się ze 190 oficerów, podoficerów i marynarzy[1][5].

Służba

„Greenhalgh” został wcielony do służby w Marinha do Brasil 29 listopada 1943 roku[1][6]. Jednostka otrzymała numer taktyczny M-3[1][6]. Okręt pełnił służbę podczas II wojny światowej, wchodząc w 1944 roku w skład Północno-Wschodniego Zgrupowania Morskiego, operującego z Recife wraz z amerykańską 4. Flotą[10]. Niszczyciel uczestniczył m.in. w eskortowaniu konwojów do Europy z żołnierzami Brazylijskiego Korpusu Ekspedycyjnego w lipcu 1944 i lutym 1945 roku[11]. 4 grudnia 1945 roku „Greenhalgh” wraz z dwoma bliźniaczymi jednostkami znalazł się w składzie 1. Flotylli Niszczycieli[10]. W marcu 1948 roku okręt (wraz z niszczycielami eskortowymi „Beberibe”(inne języki) i „Bocaina”(inne języki)) wziął udział w ćwiczeniach wysadzania desantu na wyspę Pompeba w zatoce Sepetiba(inne języki)[11]. 31 stycznia 1953 roku okręt wszedł w skład 1. Dywizjonu 1. Eskadry Niszczycieli[10]. W tym czasie zmieniono jego numer burtowy na D-24[1]. W 1963 roku z okrętu zdjęto dwie znajdujące się w superpozycji działa 127 mm, instalując w zamian dwa podwójne zestawy działek przeciwlotniczych kal. 40 mm[3]. Jednostka służyła do 1966 roku, kiedy została skreślona z listy floty[1][12].

Uwagi

  1. ↑ Długi, ponadsześcioletni czas budowy niszczyciela spowodowany był zarówno brakiem doświadczenia brazylijskich stoczniowców, jak też i zatopieniem 9 stycznia 1943 roku przez U-124 amerykańskiego frachtowca „Birmingham City” przewożącego kotły, wały napędowe i inne wyposażenie dla budowanego okrętu[2].
  2. ↑ Dziobowe działo jako jedyne osłonięte było maską przeciwodłamkową[1][3].
  3. ↑ H. Ehlers i G. Helgason podają, że okręt pierwotnie uzbrojony był w osiem działek kal. 20 mm, zredukowanych do czterech po wojnie[3][9].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v Ivan Gogin: GREENHALGH destroyers (1943). Navypedia. . (ang.).
  2. ↑ a b c Hartmut Ehlers. Brazylijskie niszczyciele typu „M” i „A”. „Okręty Wojenne”. Nr 5/2008 (91). s. 72. 
  3. ↑ a b c d e f Hartmut Ehlers. Brazylijskie niszczyciele typu „M” i „A”. „Okręty Wojenne”. Nr 5/2008 (91). s. 74. 
  4. ↑ Francis E. McMurtrie (red.): Jane’s Fighting Ships 1940. London: 1941, s. 126.
  5. ↑ a b c d e f Robert Gardiner, Roger Chesneau: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922–1946. London: 1980, s. 417.
  6. ↑ a b c Guðmundur Helgason: BZ Marcilio Dias (M 2). uboat.net. . (ang.).
  7. ↑ a b Antony Preston (red.): Jane’s Fighting Ships of World War II. London: Studio Editions, 1989, s. 100.
  8. ↑ Jerzy Lipiński: Druga wojna światowa na morzu. Warszawa: Wydawnictwo Lampart, 1999, s. 491.
  9. ↑ Guðmundur Helgason: Marcilio Dias class. uboat.net. . (ang.).
  10. ↑ a b c Hartmut Ehlers. Brazylijskie niszczyciele typu „M” i „A”. „Okręty Wojenne”. Nr 5/2008 (91). s. 73. 
  11. ↑ a b Hartmut Ehlers. Brazylijskie niszczyciele typu „M” i „A”. „Okręty Wojenne”. Nr 5/2008 (91). s. 75. 
  12. ↑ Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: 1996, s. 29.

Bibliografia

  • Hartmut Ehlers. Brazylijskie niszczyciele typu „M” i „A”. „Okręty Wojenne”. Nr 5/2008 (91). Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X. 
  • Robert Gardiner, Roger Chesneau: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922–1946. London: Conway Maritime Press, 1980. ISBN 0-85177-146-7. (ang.).
  • Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
  • Ivan Gogin: GREENHALGH destroyers (1943). Navypedia. . (ang.).
  • Guðmundur Helgason: BZ Marcilio Dias (M 2). uboat.net. . (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Marcilio Dias class. uboat.net. . (ang.).
  • Jerzy Lipiński: Druga wojna światowa na morzu. Warszawa: Wydawnictwo Lampart, 1999. ISBN 83-902554-7-2.
  • Francis E. McMurtrie (red.): Jane’s Fighting Ships 1940. London: Sampson Low, Marston & Co., 1941. (ang.).
  • Antony Preston (red.): Jane’s Fighting Ships of World War II. London: Studio Editions, 1989. ISBN 1-85170-194-X. (ang.).
Niszczyciele typu Marcílio Dias

Brazylia