Grujecznik japoński

Dziś Grujecznik japoński to temat, który budzi duże zainteresowanie i debatę w społeczeństwie. Z biegiem czasu Grujecznik japoński zyskuje coraz większe znaczenie, wpływając na aspekty zarówno na poziomie osobistym, jak i globalnym. Od momentu pojawienia się Grujecznik japoński wzbudził zainteresowanie naukowców, ekspertów i ogółu społeczeństwa, wywołując dyskusje na temat jego implikacji, konsekwencji i możliwych rozwiązań. W tym artykule dokładnie zbadamy zjawisko Grujecznik japoński, analizując jego przyczyny, skutki i możliwe rozwiązania. Zbadamy także, jak Grujecznik japoński wpłynął na różne aspekty naszego codziennego życia i jakie są przyszłe perspektywy związane z tym tematem.

Grujecznik japoński
Ilustracja
Grujecznik w Parku Oliwskim
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

Saxifraganae

Rząd

skalnicowce

Rodzina

grujecznikowate

Rodzaj

grujecznik

Gatunek

grujecznik japoński

Nazwa systematyczna
Cercidiphyllum japonicum Siebold & Zucc.
Abh. Math.-Phys. Cl. Königl. Bayer. Akad. Wiss. 4(3):238. 1846[3]
Synonimy
  • Cercidiphyllum ovale Maxim[4].
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[5]

Zasięg
Mapa zasięgu
Multimedia w Wikimedia Commons

Grujecznik japoński (Cercidiphyllum japonicum Siebold & Zucc.) – gatunek drzewa należącego do rodziny grujecznikowatych. Występuje w Chinach oraz Japonii[3]. Uprawiany jest jako drzewo ozdobne. Ajnowie wykorzystywali grujecznik do wyrobu dłubanek i broni[6]. W Japonii z bardzo trwałego drewna grujeczników wyrabia się meble i panele[6][7].

Morfologia

Kwiaty męskie
Kwiaty żeńskie
Pokrój
Drzewo osiąga ok. 40 m wysokości w ojczyźnie[6] i 20 m w Polsce. Gałęzie wyrastają prawie od samej ziemi.
Liście
Naprzeciwległe o długości 6–12 cm i szerokości do 6 cm, całobrzegie, szerokie i owalne do okrągławych, z przodu bardzo krótko zaostrzone, a u nasady głęboko sercowato wcięte. Niekiedy brzegi znaczą bardzo delikatne, tępe ząbki. Z wierzchu liści są matowe, zielone albo szarozielone i nagie, a pod spodem – wyraźnie niebiaskawozielone. Ogonki liściowe mają 3–6 cm długości i są ciemnoczerwonej barwy[8]. Wiosną są czerwonawe, latem niebieskawozielone, a jesienią jaskrawożółte, pomarańczowe lub czerwone[9].
Kwiaty
Drzewo dwupienne. Kwiaty męskie składają się prawie wyłącznie z pęczków czerwonawych pręcików i stoją licznie w pachwinach pączków. Kwiaty żeńskie tak samo w pęczkach, stojące w pachwinach pączków, mają skręcone czerwone znamiona, długości około 5 milimetrów. Pojawiają się przed rozwojem liści[8]. Kwitnie od marca do maja.
Owoce
Błyszczące, jasnozielone i pozaginane mieszki długości 1,5–2 cm, zawierają dużą liczbę oskrzydlonych nasion w kolorze brązowym.

Biologia i ekologia

Na naturalnych stanowiskach tworzy górne piętro lasu[10]. Rośnie w miejscach wilgotnych i żyznych w górach i na głębokich, żyznych glebach na nizinach[6]. Za młodu rośnie szybko – osiąga 4 m wysokości po 5 latach, 20 m po 50 latach, jest drzewem długowiecznym[6].

Ma dwie formy liści. Tylko na długopędach liście są naprzeciwległe i pierzasto unerwione. Stanowią one większość. Na krótkopędach natomiast liście stoją skrętolegle, a ich unerwienie jest dłoniaste. Ta różnolistność jest uważana za cechę stosunkowo pierwotną. Podobnie są oceniane cechy kwiatów. Kwiaty są jednopłciowe i rozdzielone na różne osobniki (dwupienność). Kwiaty żeńskie składają się z jednego owocolistka, który przy dojrzewaniu rozwija się w jeden wielonasienny mieszek. Otwiera się on na szwie brzusznym i uwalnia mnóstwo małych, płaskich, oskrzydlonych nasion[8]. Żółknące liście wydzielają aromat przyprawy do pierników lub karmelu, ale tylko póki są na gałęziach. Gdy opadną, stają się bezwonne[10]. Ten aromat liści nie może być jednak wykorzystany, ponieważ znika podczas suszenia liści. Jego struktura chemiczna nie została poznana[8].

Zastosowanie

Roślina ozdobna
Z powodu swych wyrafinowanych kwiatów i jesiennego przebarwienia liści uważany jest za jedno z najbardziej atrakcyjnych drzew liściastych, które z Azji Wschodniej dotarły na Zachód i mogą być tutaj uprawiane[8]. Pozostałe na gałęziach owoce przywabiają zimą ptaki[11]. Gatunek sadzony jest w parkach i kolekcjach.
Uprawa
Najlepiej czuje się w miejscach nieco ocienionych, w pełnym słońcu wolniej rośnie. Wymaga podłoża żyznego i wilgotnego, o odczynie lekko kwaśnym lub obojętnym (pH 6-7). Nie zagrażają mu choroby i szkodniki. Mróz może zaszkodzić tylko młodym roślinom, dlatego w pierwszych latach warto je okrywać. Nie trzeba przycinać[10].

Galeria

  • Pień i liście
    Pień i liście
  • Liście w zbliżeniu
    Liście w zbliżeniu
  • Owoce w postaci rożkowatych mieszków długości 2 cm
    Owoce w postaci rożkowatych mieszków długości 2 cm
  • Przebarwione liście grujecznika
    Przebarwione liście grujecznika
  • Młode drzewo w parku Mariemont w Belgii
    Młode drzewo w parku Mariemont w Belgii
  • Drewno grujecznika
    Drewno grujecznika

Przypisy

  1. ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 (ang.).
  2. ↑ Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– (ang.).
  3. ↑ a b Cercidiphyllum japonicum. Germplasm Resources Information Network (GRIN) . United States Department of Agriculture. . (ang.).
  4. ↑ The Plant List. .
  5. ↑ M. Barstow, Cercidiphyllum japonicum, The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  6. ↑ a b c d e Roger Philips, Martyn Rix: The Botanical Garden. Vol. 1. Trees and shrubs. London: Macmillan, 2002, s. 96. ISBN 0-333-73003-8.
  7. ↑ David J. Mabberley, Mabberley’s Plant-Book, Cambridge: Cambridge University Press, 2017, s. 183, DOI: 10.1017/9781316335581, ISBN 978-1-107-11502-6, OCLC 982092200.
  8. ↑ a b c d e Bruno T. Kremer: Drzewa. Warszawa: Świat Książki, 1996, s. 250. ISBN 83-7129-141-8.
  9. ↑ Rośliny efektowne w październiku. „Kwietnik”, s. 60, 10.2006. Agora. ISSN 1233-3808. 
  10. ↑ a b c Drzewo do małego ogrodu. „Ogrody”, s. 71, 11.2006. Agora. ISSN 1507-4161. 
  11. ↑ Zinkernagel Gisela: Duży ogród na małej powierzchni. Warszawa: KDC, 2006, s. 96. ISBN 83-7404-320-2.