Henryk Hoser

Wygląd przypnij ukryj Henryk Hoser
Arcybiskup ad personam
Ilustracja
Henryk Hoser (2013)
Herb duchownego Maior est Deus
Większy jest Bóg
Kraj działania

Rwanda, Watykan, Polska, Bośnia i Hercegowina

Data i miejsce urodzenia

27 listopada 1942
Warszawa

Data i miejsce śmierci

13 sierpnia 2021
Warszawa

Miejsce pochówku

bazylika katedralna św. Michała Archanioła i św. Floriana Męczennika w Warszawie

Wizytator apostolski w Medziugoriu
Okres sprawowania

2018–2021

Biskup diecezjalny warszawsko-praski
Okres sprawowania

2008–2017

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

pallotyni

Śluby zakonne

8 września 1970

Prezbiterat

16 czerwca 1974

Nominacja biskupia

22 stycznia 2005

Sakra biskupia

19 marca 2005

Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Zasługi RP Wielki Oficer Orderu Zasługi (Portugalia)
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

19 marca 2005

Miejscowość

Rzym

Miejsce

kaplica Papieskiego Kolegium Urbanianum

Konsekrator

Crescenzio Sepe

Współkonsekratorzy

Stanisław Dziwisz
Thaddée Ntihinyurwa

Henryk Franciszek Hoser (ur. 27 listopada 1942 w Warszawie, zm. 13 sierpnia 2021 tamże) – polski duchowny rzymskokatolicki, pallotyn, lekarz, misjonarz, wizytator apostolski w Rwandzie w latach 1994–1996, arcybiskup ad personam od 2005, sekretarz pomocniczy Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów i przewodniczący Papieskich Dzieł Misyjnych w latach 2005–2008, biskup diecezjalny warszawsko-praski w latach 2008–2017, od 2017 arcybiskup senior diecezji warszawsko-praskiej, wizytator apostolski w Medziugoriu w latach 2018–2021.

Życiorys

Młodość i wykształcenie

Urodził się 27 listopada 1942 w Warszawie w rodzinie Hoserów, warszawskich ogrodników. Matka Halina zd. Zabłońska pochodziła z Chojnic, ojciec Janusz i dziadek Henryk zginęli w powstaniu warszawskim rozstrzelani przez Niemców w czasie rzezi Woli. Miał starszą siostrę Julię, doktor habilitowaną, specjalistkę w zakresie genetyki i hodowli roślin.

Ukończył Liceum Ogólnokształcące im. Tomasza Zana w Pruszkowie. W latach 1960–1966 odbył studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Warszawie. W ich trakcie pełnił funkcję przewodniczącego Uczelnianego Sądu Koleżeńskiego Zrzeszenia Studentów Polskich. Od 1966 do 1968 pracował w Akademii w Zakładzie Anatomii Prawidłowej na stanowisku asystenta, zaś w następnym roku jako lekarz prowadzący oddziału internistycznego w szpitalu rejonowym w Ziębicach.

W 1969 wstąpił do stowarzyszenia apostolskiego pallotynów. 8 września 1970 złożył pierwszą profesję zakonną. Studia filozoficzno-teologiczne odbył w latach 1969–1974 w Wyższym Seminarium Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego w Ołtarzewie. W seminarium współtworzył Koło Misyjne, mające na celu codzienną modlitwę za misje i misjonarzy, a także przewodniczył Radzie Alumnów. W wolnym czasie, aby nie stracić praktyki lekarskiej, za zgodą przełożonych pracował w szpitalu jako lekarz. Święceń prezbiteratu udzielił mu 16 czerwca 1974 biskup pomocniczy warszawski Władysław Miziołek.

Następnie udał się do Paryża, gdzie ukończył kurs języka francuskiego w Alliance Française oraz kurs medycyny tropikalnej w CHU Pitié-Salpêtrière i w szpitalu Claude Bernard.

Prezbiter

W 1975 wyjechał na misję do Rwandy. Pełnił tam funkcje duszpasterza, proboszcza, animatora duszpasterstwa rodzinnego, organizatora sesji formacji apostolstwa świeckich, promotora apostolstwa słowa drukowanego. W 1978 założył w Kigali Centrum Zdrowia Gikondo, a także Rwandyjską Akcję Rodzinną mającą na celu upowszechnianie naturalnych metod planowania rodziny. Był przewodniczącym Związku Stowarzyszonych Ośrodków Medycznych w Kigali, a także kierownikiem Centrum Monitoringu Epidemii AIDS, programu opieki psychomedycznej i socjalnej chorych na AIDS. Przez kilka lat pełnił funkcję sekretarza komisji ds. zdrowia oraz komisji ds. rodziny rwandyjskiego episkopatu. Zarzuca się mu, że w tym czasie był „częścią establishmentu” reżimu Rwandy, aczkolwiek na jego obronę przytaczany jest argument, że w tym czasie nie piastował żadnego ważnego stanowiska w strukturach kościelnych w Rwandzie i nie miał realnego wpływu na sytuację w tym kraju. W czasie ludobójstwa (kwiecień–lipiec 1994) nie był obecny w Rwandzie. We wrześniu 1993 wyjechał z niej w celu odbycia roku formacyjnego. Przebywał w Jerozolimie, następnie na stażu ultrasonografii w Szpitalu Bródnowskim w Warszawie, w końcu na intensywnym kursie języka włoskiego w Rzymie. W 1994 był uczestnikiem Synodu Specjalnego dla Afryki w charakterze eksperta w dziedzinie rozwoju i problemów rodziny. 13 lipca 1994 na czas nieobecności nuncjusza apostolskiego został mianowany wizytatorem apostolskim w Rwandzie. Funkcję w afrykańskim państwie pełnił po zakończeniu wojny domowej od sierpnia 1994 do marca 1996. Od 1981 zajmował stanowisko przełożonego Delegatury Misyjnej Księży Pallotynów w Rwandzie. W latach 1988–1991 był przełożonym nowo utworzonej regii, w skład której wchodziły Rwanda, Zair i Belgia. Objął również urząd przewodniczącego Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonnych w Rwandzie.

Po powrocie z Afryki był w latach 1996–2003 przełożonym Regii Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego we Francji oraz członkiem Rady Misyjnej Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonnych we Francji. W 2004 objął funkcję rektora Pallotyńskiej Prokury Misyjnej w Brukseli.

W 2001 współzakładał Federację Afrykańskiej Akcji Rodzinnej, w której pełnił funkcję sekretarza.

Biskup

Czuwanie przy trumnie abp. Henryka Hosera w katedrze warszawsko-praskiejMsza żałobna w intencji abp. Henryka Hosera w katedrze warszawsko-praskiej

22 stycznia 2005 papież Jan Paweł II mianował go arcybiskupem tytularnym Tepelty i jednocześnie sekretarzem pomocniczym Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów oraz przewodniczącym Papieskich Dzieł Misyjnych. Święcenia biskupie otrzymał 19 marca 2005 w kaplicy Papieskiego Kolegium Urbanianum w Rzymie. Udzielił mu ich kardynał Crescenzio Sepe, prefekt Kongregacji Ewangelizacji Narodów, któremu asystowali arcybiskup Stanisław Dziwisz, sekretarz Jana Pawła II, i arcybiskup metropolita Kigali Thaddée Ntihinyurwa. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Maior est Deus” (Bóg jest większy).

24 maja 2008 papież Benedykt XVI mianował go biskupem diecezjalnym diecezji warszawsko-praskiej, pozostawiając mu tytuł arcybiskupa. Ingres do bazyliki katedralnej św. Michała i św. Floriana w Warszawie, w trakcie którego kanonicznie objął diecezję, odbył 28 czerwca 2008. We wrześniu 2013 media podały, że nie odwołał ani nie ograniczył w posłudze duszpasterskiej podległego mu proboszcza parafii na Tarchominie pomimo ciążących na nim zarzutów prokuratorskich o molestowanie seksualne ministrantów, a także skazującego wyroku sądu pierwszej instancji. Kapłan został odwołany z urzędu dopiero po ujawnieniu sprawy przez media. Decyzję o niezawieszeniu duchownego w czynnościach tłumaczono odległością czasową od zarzucanych mu czynów i brakiem bezpośredniego zagrożenia w związku z niepodejmowaniem przez niego pracy z małoletnimi. 8 grudnia 2017 papież Franciszek przyjął jego rezygnację z urzędu biskupa diecezjalnego warszawsko-praskiego.

W strukturach Konferencji Episkopatu Polski został przewodniczącym Zespołu Ekspertów ds. Bioetycznych, wszedł w skład Komisji Duszpasterstwa, Komisji ds. Misji i Rady ds. Rodziny, a w 2014 został wybrany do Rady Stałej jako biskup diecezjalny. Objął ponadto funkcję członka Rady Fundacji „Dzieło Nowego Tysiąclecia”.

4 lipca 2009 Benedykt XVI mianował go konsultorem Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów. W tym samym roku decyzją papieża został mianowany uczestnikiem zgromadzenia specjalnego II Synodu dla Afryki. W 2015 wziął udział w synodzie biskupów na temat rodziny. W 2017 papież Franciszek zlecił mu udanie się do Medziugoria w charakterze specjalnego wysłannika Stolicy Apostolskiej w celu rozpoznania sytuacji duszpasterskiej i potrzeb pielgrzymów, a także wskazania ewentualnych inicjatyw duszpasterskich do podjęcia w przyszłości. 31 maja 2018 został mianowany przez papieża Franciszka wizytatorem apostolskim o charakterze specjalnym dla parafii w Medziugoriu. 22 lipca 2018 uroczystą Eucharystią zainaugurował posługę w Medziugoriu.

Konsekrował biskupów pomocniczych warszawsko-praskich: Marka Solarczyka (2011) i Jacka Grzybowskiego (2020). Ponadto był współkonsekratorem podczas sakr nuncjuszy apostolskich w krajach afrykańskich: George′a Antonysamy′ego (2005) i Michaela Blume′a (2005), a także arcybiskupa metropolity białostockiego Tadeusza Wojdy (2017).

W 2021 był kilkukrotnie hospitalizowany. Zmarł 13 sierpnia 2021 w Centralnym Szpitalu Klinicznym MSWiA w Warszawie. 20 sierpnia 2021 po mszy pogrzebowej w bazylice katedralnej św. Michała Archanioła i św. Floriana Męczennika w Warszawie został pochowany w znajdującej się w jej podziemiach krypcie.

Odznaczenia i wyróżnienia

W 2015 prezydent RP Andrzej Duda nadał mu Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski, natomiast prezydent RP Aleksander Kwaśniewski w 2002 odznaczył go Krzyżem Oficerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej. Od prezydenta Portugalii Aníbal Cavaco Silva w 2008 otrzymał Order Zasługi II klasy.

W 2011 otrzymał tytuł honorowego obywatela Warszawy.

Został laureatem Nagrody im. ks. bp. Romana Andrzejewskiego za rok 2019.

Przypisy

  1. ↑ Prezentacja książki „Bóg jest większy. Rozmawiają abp Henryk Franciszek Hoser SAC i Michał Królikowski”. ekai.pl (arch.), 2014-01-03. .
  2. ↑ a b c d I. Świerdzewska. Misjonarz na Pradze. „Idziemy”. Nr 22 (143), 2008-06-01. ISSN 1734-9079. . brak numeru strony
  3. ↑ Gromadzenie, dokumentacja i konserwacja zabytków. Biblioteka muzealna. „Baszta”. Nr 11, s. 154, 2011. Muzeum Historyczno-Etnograficzne w Chojnicach. . 
  4. ↑ Janusz Hoser. 1944.pl. .
  5. ↑ Henryk Hoser. 1944.pl. .
  6. ↑ Z. Smoleńska. Praga pamięta. „Idziemy”. Nr 32 (464), s. 20, 2014-08-10. ISSN 1734-9079. . 
  7. ↑ M. Wójcik: Biskup i konflikt. wyborcza.pl, 2013-07-16. .
  8. ↑ a b c d e f g h i Nota biograficzna Henryka Hosera na stronie diecezji warszawsko-praskiej. diecezja.waw.pl (arch.). .
  9. ↑ a b c d e f g Abp Henryk Hoser – nowy biskup warszawsko-praski (sylwetka). ekai.pl (arch.), 2008-05-24. .
  10. ↑ a b Henryk Hoser. catholic-hierarchy.org. . (ang.).
  11. ↑ A. Bohdanowicz: Linda Melvern: Hoser musiał być częścią establishmentu reżimu Rwandy. natemat.pl. .
  12. ↑ G. Wysocki: Szymon Hołownia: kiedy będziemy wystarczająco bogaci, by zacząć być ludźmi?. wiadomości.wp.pl, 2015-07-26. .
  13. ↑ a b M. Przeciszewski, S. Tasiemski: Kościół nie brał udziału w ludobójstwie. ekai.pl (arch.), 2013-07-06. .
  14. ↑ a b G. Polak: Kto jest kim w Kościele. Warszawa: Katolicka Agencja Informacyjna, 1999, s. 128. ISBN 83-911554-0-4.
  15. ↑ a b Abp Henryk Hoser SAC – nowy biskup warszawsko-praski (biogram). ekai.pl (arch.), 2008-05-24. .
  16. ↑ Nomina del Segretario Aggiunto della Congregazione per l′Evangelizzazione dei Popoli e Presidente delle Pontificie Opere Missionarie. press.vatican.va, 2005-01-22. . (wł.).
  17. ↑ a b Abp Henryk Hoser odbył ingres do katedry warszawsko-praskiej. ekai.pl (arch.), 2008-06-29. .
  18. ↑ Nomina del Vescovo di Warszawa-Praga (Polonia). press.vatican.va, 2008-05-24. . (wł.).
  19. ↑ Komunikat Nuncjatury – abp Hoser biskupem warszawsko-praskim. episkopat.pl (arch.), 23.05.2008-05-23. .
  20. ↑ Ksiądz skazany w marcu za molestowanie, jeszcze kilka dni temu nadzorował ministrantów. tvn24.pl, 2013-09-26. .
  21. ↑ Informacja Kurii o sytuacji prawno-kanonicznej ks. G.K.. diecezja.waw.pl (arch.), 2013-10-01. .
  22. ↑ Rinuncia e successione del Vescovo di Warszawa-Praga (Polonia). press.vatican.va, 2017-12-08. . (wł.).
  23. ↑ Warszawa-Praga: Rezygnacja abp. Henryka Hosera SAC. Bp Romuald Kamiński – biskupem warszawsko-praskim. episkopat.pl, 2017-12-08. .
  24. ↑ a b Henryk Hoser na stronie Konferencji Episkopatu Polski. episkopat.pl. .
  25. ↑ Zakończyło się zebranie Episkopatu. episkopat.pl (arch.), 2014-06-11. .
  26. ↑ Nomina di Consultori della Congregazione per l′Evangelizzazione dei Popoli. press.vatican.va, 2009-07-04. . (wł.).
  27. ↑ Msza św. pod przewodnictwem Franciszka zakończyła synod biskupów nt. rodziny. ekai.pl (arch.), 2015-10-25. .
  28. ↑ Comunicato della Segreteria di Stato: Nomina dell’Inviato Speciale della Santa Sede per Medjugorje. press.vatican.va, 2017-02-11. . (wł.).
  29. ↑ Nominacja Specjalnego Wysłannika Stolicy Apostolskiej do Medjugorje – komunikat prasowy. episkopat.pl, 2017-02-11. .
  30. ↑ Comunicato della Sala Stampa: Nomina del Visitatore Apostolico a carattere speciale per la parrocchia di Medjugorje. press.vatican.va, 2018-05-31. . (wł.).
  31. ↑ Abp Hoser stałym wizytatorem apostolskim w Medzjugorje. episkopat.pl, 2018-05-31. .
  32. ↑ Ks. abp Henryk Hoser rozpoczął posługę w Medjugorje. radiomaryja.pl, 2018-07-23. .
  33. ↑ Abp Hoser powoli powraca do zdrowia. idziemy.pl, 2021-04-29. .
  34. ↑ H. Zieliński: Abp Hoser nadal w szpitalu. Prosi o modlitwę. idziemy.pl, 2021-05-24. .
  35. ↑ Prośba o modlitwę w intencji powrotu do zdrowia ks. abp. Henryka Hosera SAC. diecezja.waw.pl, 2021-07-30. .
  36. ↑ Uroczystości pogrzebowe Arcybiskupa Henryka Hosera SAC. diecezja.waw.pl (arch.), 2021-08-13. .
  37. ↑ A. Ślusarczyk: Śp. abp Henryk Hoser SAC spoczął w krypcie w praskiej katedrze. gosc.pl, 2021-08-20. .
  38. ↑ M.P. z 2016 r. poz. 21. .
  39. ↑ Odznaczenia z okazji Narodowego Święta Niepodległości. prezydent.pl, 2015-11-11. .
  40. ↑ M.P. z 2002 r. nr 38, poz. 600 – pkt 15. .
  41. ↑ Decyzja Prezydenta Portugalii o przyznaniu odznaczeń państwowych. dre.pt. . (port.).
  42. ↑ Uchwała nr XVII/321/2011. bip.warszawa.pl, 2011-06-16. .
  43. ↑ Abp Hoser otrzymał Nagrodę im. ks. bp. Romana Andrzejewskiego za rok 2019. ekai.pl, 2020-02-21. .

Linki zewnętrzne

Biskupi warszawsko-prascy
Biskupi diecezjalni
Biskupi pomocniczy
Kontrola autorytatywna (osoba):Encyklopedia internetowa: