W dzisiejszym świecie Henryk Starikiewicz stał się tematem o ogromnym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego spektrum ludzi. Niezależnie od tego, czy chodzi o sferę zawodową, akademicką czy osobistą, Henryk Starikiewicz budzi zainteresowanie osób w każdym wieku i o każdym zawodzie. Jego wpływ i znaczenie rozciągają się na całą historię i obejmują różnorodne aspekty wpływające na dzisiejsze społeczeństwo. W tym artykule szczegółowo zbadamy wiele aspektów Henryk Starikiewicz, od jego pochodzenia i ewolucji po jego implikacje w różnych kontekstach. Celem dogłębnej i wyczerpującej analizy jest rzucenie światła na złożoność i wymiary Henryk Starikiewicz, aby zapewnić wszechstronną perspektywę zachęcającą do refleksji i zrozumienia.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Narodowość | |
| Alma Mater |
Państwowa Wyższa Szkoła Sztuk Plastycznych w Poznaniu |
| Dziedzina sztuki | |
| Ważne dzieła | |
| |
| Nagrody | |
| |
Henryk Ryszard Starikiewicz ps. „Henas” (ur. 7 września 1955[1] w Koronowie, zm. ok. 2 marca 2016) – polski artysta, malarz, rysownik i grafik[2]. Członek międzynarodowej grupy artystycznej Solaris[3]. Wieloletni nauczyciel Liceum Plastycznego im. Piotra Potworowskiego w Poznaniu[4]. Laureat Medalu Młodej Sztuki (1989)[5].
Absolwent Państwowego Zespołu Szkół Plastycznych im. Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy[6]. Wyjechał do Poznania, gdzie studiował malarstwo w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych. W 1981 obronił dyplom pod okiem prof. Stanisława Teisseyre’a (1905-1988)[7].
Dwukrotnie (w 1984 i w 1987) został laureatem Konkursu Malarskiego im. Jana Spychalskiego[8].
Swoją twórczość przedstawiał na wielu wystawach w kraju i zagranicą[9] (m.in. na Węgrzech, w Niemczech, w Bułgarii, we Francji, w Belgii i w Wielkiej Brytanii)[7][10].
Został pochowany 7 marca 2016 na cmentarzu Miłostowo w Poznaniu[1][6].
Tworzy metaforyczne kompozycje zwracające uwagę wyrafinowaną formą i wysublimowanym kolorytem. Bardzo istotną rolę w jego obrazach odgrywa światło na przemian rozproszone i skoncentrowane, aranżujące przestrzeń i nastrój obrazu[13].
Starikiewicz swym czystym architektonicznym widzeniem – ale naznaczonym mocną cienistością, jakimś kolorystycznym „defektem”, częściowym „daltonizmem” który jest, jak sądzę, jego istotnym znakiem rozpoznawczym, zdecydowanie odróżnia się od innych twórców, a także od kolorowej, słodkiej aż do znużenia ikonosfery współczesnego czasu. Sformułowanie „daltonistycznie” oznacza, że walorowe widzenie jest fundamentem widzenia artysty (i najprawdopodobniej każdego widzenia, choć sobie tego nie uświadamiamy) a co swoim malarstwem Starikiewicz jasno i konsekwentnie komunikuje. Ten rys jego twórczości na przestrzeni lat podlegając modyfikacjom, nie zmienia się zasadniczo[14].