Holden Commodore

Holden Commodore

Holden VF SS V sedan
Inne nazwy	Chevrolet Lumina Chevrolet Omega Holden Berlina Holden Calais Toyota Lexcen Pontiac G8
Producent	Holden (General Motors)
Okres produkcji	od 1978
Miejsce produkcji	Australia, Adelaide
Poprzednik	Holden Kingswood
Dane techniczne
Segment	D
Typy nadwozia	2-drzwiowy pickup 4-drzwiowy sedan 5-drzwiowy station wagon
Napęd	tylny (1978–2017) przedni (od 2018) AWD (od 2018)
Dane dodatkowe
Pokrewne	Holden Monaro Opel Rekord E Opel Senator Opel Omega Opel Insignia
Multimedia w Wikimedia Commons

Holden Commodore – samochód osobowy klasy średniej-wyższej, produkowany od 1978 roku przez australijską firmę Holden.

Model Commodore zastąpił model Holden Kingswood (HZ), który de facto był od niego większy. Kingswood zaliczany był do klasy full-size (ang.: pełnowymiarowy), natomiast Commodore nie spełniał wymogów stawianych w tej klasie. Od początku produkcji Commodore występuje w wersjach sedan i kombi. Jednak w Australii dość istotnym segmentem rynku są lekkie pick-upy budowane w oparciu o samochody osobowe. Nazywane są ute od słowa utility (ang.: użytkowy). Po zaprzestaniu produkcji Holdena Ute (WB) w 1984 roku, opartego na modelu Kingswood, nastąpiła przerwa zapełniona dopiero w 1990 roku, kiedy to zaprezentowano Holdena Ute (VN) (skonstruowanego w oparciu o model Commodore VN). Od tej pory modele Ute zaczęto opierać na modelach Commodore.

Pierwszego Holdena Commodore zaprezentowano w 1978 roku. Bazował na Oplu Commodore C (będącego bogatszą wersją Opla Rekorda E) z 1977 roku. Auto było dostosowane do pomieszczenia większych silników, w tym rzędowych jednostek sześciocylindrowych. Model kombi z, co typowe dla modeli Commodore, podwyższonym dachem pojawił się niedługo po sedanie. Już w pierwszym roku sprzedaży stał się najchętniej kupowanym autem w Australii.

Silniki:

• R6 2.85 (64 kW) - HEC Red (HEC - Holden Engine Company; Red (ang.: czerwony) - oznaczenie silnika)
• R6 3.3 (66 kW) - HEC Red
• V8 4.2 (87, 96 kW) - HEC Red
• V8 5.0 (114 kW) - HEC Red

Modele VC na rok modelowy '80 i '81 poddano nieznacznym modyfikacjom w wyglądzie. Główne zmiany zaszły pod maską. We wszystkich dotychczasowych silnikach zastosowano elektroniczny zapłon. W odpowiedzi na kolejny kryzys paliwowy wprowadzono model Commodore Four (ang.: cztery) z czterocylindrowym silnikiem o pojemności 1.9 z modelu Sunbird. Była to w rzeczywistości czterocylindrowa wersja silnika R6 2.85 l. krytykowana za brak mocy. Silnik ten oferowano do modelu VN włącznie.

Silniki:

• R4 1.9 (58 kW) - HEC Blue
• R6 2.85 (76 kW) - HEC Blue
• R6 3.3 (83 kW) - HEC Blue
• V8 4.2 (100, 115 kW) - HEC Blue
• V8 5.0 (115, 126 kW) - HEC Blue

Nowością było oferowanie w opcji pięciobiegowej skrzyni biegów do silników R4 1.9 i R6 2.85.

W 1982 roku pojawił się sportowy model Commodore SS oferowany z silnikiem V8 4.2, a później również V8 5.0.

Silniki:

• R4 1.9 (54 kW) - Starfire
• R6 2.85 (73 kW) - HEC Blue
• R6 3.3 (83 kW) - HEC Blue
• V8 4.2 (100, 115 kW) - HEC Blue
• V8 5.0 (117, 126 kW) - HEC Blue

Ze względu na utratę pozycji lidera sprzedaży na rzecz Forda Falcona w 1984 roku zdecydowano się zmienić koncepcję i wytwarzać model Commodore z nadwoziem Opla Senatora. Nadwozie to oferowało nieco przestronniejsze wnętrze, co pod względem wymiarów stawiało go bliżej swego głównego rywala, Forda Falcona. W 1985 roku zmniejszono nieco pojemność silnika V8 z 5.0 do 4.9 ze względu na przepisy Grupy A w sportach samochodowych.

Silniki:

• R4 1.9 - jedynie wersje eksportowe
• R6 3.3 - HEC Black
• R6 3.3 Ei - Black
• V8 5.0 - Black (do kwietnia 1985)
• V8 4.9 - Black (od kwietnia 1985)

Po raz pierwszy od pojawienia się w 1978 roku zmodernizowano przedni pas tak, aby odróżniał się od modeli Opla. Dotychczasowe silniki R6 3.3l. zastąpiono konstrukcją marki Nissan. Były to również rzędowe jednostki sześciocylindrowe lecz o pojemności 3.0l. w wersjach wolnossącej i turbodoładowanej. Przez wielu fanów VL uznawany jest za najlepszy model Commodore.

Silniki:

• R6 3.0 Ei (114 kW) - Nissan RB30E
• R6 3.0 Ei Turbo (150 kW) - Nissan RB30ET (sierpień 1986)
• V8 4.9 (122 kW) - HEC Black (wrzesień 1986)

Całkowicie nowy model, VN, został przedstawiony 17 sierpnia 1988 roku. Z profilu do złudzenia przypominał Opla Senatora B, jednak przedni i tylny pas zostały zestylizowane w sposób bardziej smukły niż w Oplu. Do napędu użyto silników General Motors, używanych głównie przez markę Buick, V6 3800 i V8 5000. Na rynek Nowej Zelandii oferowano również podstawowy silnik czterocylindrowy o pojemności 2.0 z palety Opla. Po zamknięciu montowni w Petone w Nowej Zelandii w 1990 model ten zniknął z tamtejszej oferty.

Na podstawie umowy z koncernem Toyoty modele VN, VP, VR i VS były wytwarzane jako Toyota Lexcen w niemal niezmienionej formie.

Silniki:

• R4 2.0 - (Berlina, wersja Nowozelandzka - do 1990 r.)
• V6 3.8 (125 kW) - GM-HEC
• V8 5.0 (165 kW) - GM-HEC

Seria VP odróżniała się drobnymi zmianami w wyglądzie i wyposażeniu. W bogatszych wersjach oferowano ABS w opcji. Poprawiono charakterystykę silnika V6 co wpłynęło na wzrost mocy o 2 kW.

Silniki:

• V6 3.8 (127 kW)
• V8 5.0 (165 kW)
• V8 5.0 (180 kW) - HSV (Holden Special Vehicles)

Na rok modelowy '93 zaprezentowano mocno zmodyfikowany pod względem wyglądu model VR. Zmieniono pas przedni i tylny, nadając światłom bardziej obły i nowoczesny wygląd. Zniknęło ścięcie tylnego nadkola, przez co auto straciło coś ze swego charakteru. Po raz pierwszy w tym modelu zastosowano boczną poduszkę powietrzną dla kierowcy.

Silniki:

• V6 3.8 (130 kW)
• V8 5.0 (165 kW)

Niemal bez żadnych zmian w wyglądzie, seria VS pojawiła się w 1995 roku. Zmiany zaszły jednak pod maską. Silnik V6 został skonstruowany od nowa, tak że ze starą wersją wspólne zostały tylko podstawowe wymiary a więc i pojemność. Wzrosła moc przy jednoczesnym obniżeniu poziomu spalania. Model VS był ostatnim, jaki sprzedawano pod nazwą Toyota Lexcen. Produkcję modelu Lexcen zakończono definitywnie w 1996 roku.

Silniki:

• R4 2.6 - (Opel Calais sprzedawany w Malezji i Singapurze)
• V6 3.8 (147 kW) - ECOTEC HEC
• V6 3.8 Supercharged (165 kW) - (Seria II Calais, Statesman, Caprice)
• V8 5.0 (165 kW)
• V8 5.0 (185 kW) - HSV

Całkowicie nowy model, trzeciej generacji pojawił się w 1997 roku. Pod względem budowy prawie w całości bazował na modelu Omega B firmy Opel. Zasadnicza różnica, pomijając elementy ozdobne, czy kierownicę po prawej stronie, polegała na zastosowaniu, podobnie jak w poprzednich modelach, znacznie większych silników. Początkowo były to nieco mocniejsze wersje znanych już jednostek napędowych, jednak w serii II, zaprezentowanej w 1999 roku, zastąpiono ośmiocylindrową jednostkę 5.0 l. motorem o pojemności 5.7 l. znanym z modeli Corvette.

Silniki:

• V6 3.8 (147 kW) - ECOTEC HEC
• V6 3.8 Supercharged (171 kW)
• V8 5.0 (179 kW) - (Seria I)
• V8 5.7 (220 kW) - GenIII LS1 (Seria II)

Główne zmiany pozostały niewidoczne z zewnątrz. Dzięki zmianie oprogramowania silnik V6 zyskał na mocy, poprawiono również tylne zawieszenie, krytykowane w serii VT za złą charakterystykę.

Silniki:

• V6 3.8 (152 kW)
• V6 3.8 Supercharged (171 kW)
• V8 5.7 (225 kW) - GenIII LS1

Wraz z serią VY przyszła pora na znaczące modyfikacje. Zmieniono znacznie wygląd zewnętrzny, nadając lampom i elementom ozdobnym bardziej ostre kształty, wzorując się nieco na liftingu Omegi. Wewnątrz także wiele zmieniono, począwszy od deski rozdzielczej po kierownicę, czy drążek zmiany biegów.

Silniki:

• V6 3.8 (152 kW) - ECOTEC HEC
• V6 3.8 Supercharged (171 kW)
• V8 5.7 (225 kW)
• V8 5.7 (235 kW)
• V8 5.7 (245 kW)

W sierpniu 2004 przedstawiono serię VZ. Całkowitą nowością był silnik sześciocylindrowy serii Alloytec o oznaczeniu LY7. Jest to amerykańska jednostka napędowa, stosowana w wielu modelach samochodów General Motors.

Kolejne zmiany pod maską zaszły na przełomie 2005 i 2006 roku. Było to zastąpienie wysłużonego silnika LS1 większym L76 o pojemności 6 litrów.

Silniki:

• V6 3.6 (175, 172 kW) - Alloytec LY7
• V6 3.6 (190 kW) - Alloytec 190 LY7
• V8 5.7 (235 kW) - Gen III LS1 (do 31.12.2005)
• V8 5.7 (250 kW) - Gen III LS1 (do 31.12.2005)
• V8 5.7 (260 kW) - Gen III LS1 (do 31.12.2005)
• V8 6.0 (260 kW) - Gen IV L76 (od 1.1.2006)

Pierwsza prezentacja czwartej generacji Holdena Commodore, tym razem noszącego oznaczenie VE, nastąpiła 16 lipca 2006 roku. Sprzedaż rozpoczęto miesiąc później. W samej Australii była to długo oczekiwana premiera ze względu na to, że powstał jako konstrukcja własna firmy Holden.

Koncepcja zakładała, że nowy model, tak jak i poprzednicy, ma być tani w produkcji, posiadać tylny napęd i mieścić duże silniki V6 i V8. Opel zaprzestał produkcji Omegi w 2003 roku oferując jedynie model Signum będący powiększoną wersją Vectry. Płyta podłogowa GM Epsilon na której powstaje Vectra była za mała i nie dostosowana do tylnego napędu. Z kolei platforma GM Sigma na której powstały Cadillaci CTS i STS okazała się zbyt kosztowna w produkcji ze względu na stopy aluminium używane do jej produkcji. Wobec powyższych argumentów w 2000 roku Holden, jako filia General Motors otrzymał zielone światło do rozpoczęcia prac nad nową, tanią w produkcji płytą podłogową dla dużych aut o tylnym napędzie. W 2004 roku pierwsze prototypy serii VE rozpoczęły testy. W Brazylii ten model jest sprzedawany jako Chevrolet Omega.

VE występuje wyłącznie w wersji sedan, kombi i pick-up.

Silniki:

• V6 3.6 (180 kW) - Alloytec LY7
• V6 3.6 (175 kW) - Alloytec LPG LY7
• V6 3.6 (195 kW) - Alloytec 195 LY7
• V8 6.0 (270 kW) - Gen IV L98

VF Commodore, czyli zmodernizowana wersja VE, została oficjalnie zaprezentowane 10 lutego 2013. Sprzedaż ma rozpocząć się w połowie 2013 roku. Początkowo zakładano, że będzie to ostatnie wcielenie Commodore'a zaprojektowane i produkowane na terenie Australii, jednak w lutym 2013 prezes Holdena, Mike Devereux, potwierdził, że od 2016 produkowany będzie nowy Commodore z przednim napędem i czterocylindrowym silnikiem.

Silniki:

• V6 3.6 (180 kW) - Alloytec LY7
• V6 3.0 (185 kW) - SIDI LF1
• V6 3.6 (210 kW) - SIDI LLT
• V8 6.0 (270 kW) - Gen IV L98
• V8 6.0 (260 kW) - Gen IV L76

• Historia Holdena Commodore VB. fastlane.com.au. . (ang.)
• Opis modeli Commodore VB-VY (ang.)