Ignacy Koschembahr-Łyskowski
W tym artykule zbadamy szeroki i różnorodny temat Ignacy Koschembahr-Łyskowski. Od jego początków po dzisiejsze znaczenie – wyruszymy w fascynującą podróż, która pozwoli nam lepiej zrozumieć ten ważny temat. W następnych kilku wierszach przeanalizujemy różne aspekty związane ze Ignacy Koschembahr-Łyskowski, takie jak jego wpływ na społeczeństwo, jego ewolucję w czasie i możliwe konsekwencje, jakie ma dla przyszłości. Bez wątpienia Ignacy Koschembahr-Łyskowski to fascynujący temat, który wzbudza zainteresowanie ludzi w każdym wieku i o każdym pochodzeniu, a w tym artykule staramy się zagłębić w jego znaczenie i znaczenie.
.jpg)
| |
| Data i miejsce urodzenia |
3 lutego 1864 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
10 stycznia 1945 |
| Zawód, zajęcie | |
| Tytuł naukowy | |
| Alma Mater | |
| Uczelnia |
Uniwersytet we Fryburgu (Szwajcaria), Uniwersytet Lwowski, Uniwersytet Warszawski |
| Stanowisko |
rektor Uniwersytetu Warszawskiego (1923–1924) |
| Odznaczenia | |
| |
Ignacy Koschembahr-Łyskowski (ur. 3 lutego 1864 w Żelichowie, zm. 10 stycznia 1945 w Milanówku) – polski prawnik cywilista, romanista, członek Komisji Kodyfikacyjnej II Rzeczypospolitej, profesor doktor habilitowany, rektor Uniwersytetu Warszawskiego (1923–1924).
Życiorys
Urodził się 3 lutego 1864 roku na Pomorzu, w Żelichowie, w ziemiańskiej rodzinie Mateusza, właściciela majątku Żelichowo, i Marii Malwiny z Poleskich. W 1884 roku ukończył z odznaczeniem gimnazjum w Chojnicach. Studiował prawo na Uniwersytecie w Berlinie. Szczególnie interesował się prawem rzymskim i przedmiotami historyczno-prawnymi. W rok po ukończeniu studiów, w 1888 roku uzyskał stopień doktora praw. Rozpoczął pracę zawodową jako referendarz Najwyższego Trybunału w Berlinie. Habilitował się prawdopodobnie w 1894 roku. 1 kwietnia 1895 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego prawa rzymskiego Uniwersytetu we Fryburgu w Szwajcarii[1], tam też pewien czas był dziekanem Wydziału Prawa, 1 stycznia 1897 roku został tamże profesorem zwyczajnym. 1 października 1900 roku objął katedrę prawa rzymskiego na Uniwersytecie Lwowskim, gdzie też od 1908 roku pełnił funkcję dziekana Wydziału Prawa[2]. W 1910 roku został członkiem korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności w Krakowie, a od 1914 roku – członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego.
1 lutego 1915 roku objął kierownictwo katedry na Uniwersytecie Warszawskim. Na uczelni tej w latach 1923–1924 pełnił funkcję rektora, a w kolejnym roku – funkcję prorektora. W pracach Komisji Kodyfikacyjnej był autorem jednego z projektów prawa zobowiązań, uczestniczył też w pracach podkomisji prawa rodzinnego i spadkowego, był wiceprezydentem Komisji. Reprezentował Polskę w wielu międzynarodowych organizacjach prawniczych. W 1930 roku uzyskał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Wileńskiego, a w 1934 roku uniwersytetu w Nancy[2].
W latach 20. i 30. XX wieku mieszkał w Domu Profesorów przy ul. Nowy Zjazd 5 w Warszawie. Należał do Stowarzyszenia Mieszkaniowego Spółdzielczego Profesorów Uniwersytetu Warszawskiego. Od 31 sierpnia 1935 roku przeszedł w stan spoczynku.
W czasie II wojny światowej mieszkał w Milanówku, opracowywał statut federacji państw środkowej Europy.
Od 1902 roku był mężem Stefanii z Przyłuskich, z którą miał córkę Marię Ludwikę i syna Józefa Marię, prawników.
Zmarł 10 stycznia 1945 roku w Milanówku, i tam został pochowany. Grób symboliczny znajduje się na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 345-3-6)[3].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (30 kwietnia 1925)[4]
Niektóre prace
- Faiumskie zwoje papyrusowe (1897),
- O pojęciu własności i źródłach prawa (1902),
- Dwa nowe opracowania rzymskiego prawa prywatnego (1908–1909),
- Pojęcie prawa (1911),
- Stanowisko prawa rzymskiego w powszechnej ustawie cywilnej (1911),
- Procedura cywilna rzymska (1912),
- Historia prawa na zachodzie Europy (1923),
- Czynnik społeczny a czynnik państwowy w prawie prywatnym rzymskim (1923),
- W sprawie kodyfikacji naszego prawa cywilnego (1924),
- Cele i zadania polityki społecznej (1927).
- Przepisy ustawy a prawo w prawie cywilnym (1935).
Przypisy
- ↑ Rektorzy: Ignacy Koschembahr-Łyskowski (1923-1924). .
- ↑ a b mecenasi.pl – Galeria prawników – Słynni prawnicy. . .
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: KOSCHEMBAHR - ŁYSKOWSCY, Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne .
- ↑ M.P. z 1925 r. nr 102, poz. 434 „za zasługi na polu pracy naukowej”.
Bibliografia
- Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 448–449.
- Krystyna Bukowska: Łyskowski (Koschembahr-Łyskowski) Ignacy. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 18: Lubomirski Aleksander – Machowski Walenty. Wrocław – Warszawa – Kraków: Polska Akademia Nauk – Instytut Historii, 1973, s. 605–606. Reprint: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1993, ISBN 83-04-03501-4
Linki zewnętrzne
