Isonoe to temat, który wywołał duże zainteresowanie i debatę w różnych obszarach. Od momentu powstania jest przedmiotem analiz i badań specjalistów w tej dziedzinie, a także osób zainteresowanych zrozumieniem jego implikacji i konsekwencji. Przez lata Isonoe ewoluował i zyskał różne perspektywy, co wzbogaciło dyskusję na ten temat. W tym artykule szczegółowo przeanalizujemy cechy, wpływ i możliwe przyszłe scenariusze związane z Isonoe, w celu przedstawienia kompleksowej i aktualnej wizji na ten temat, który przyciągnął uwagę tak wielu osób.
![]() | |
Planeta | |
---|---|
Odkrywca |
Scott Sheppard, David Jewitt, Yanga Fernández i Eugene A. Magnier |
Data odkrycia |
23 listopada 2000 |
Tymczasowe oznaczenie |
S/2000 J 6 |
Charakterystyka orbity | |
Półoś wielka |
23 231 000 km[1] |
Mimośród |
0,2471[1] |
Okres obiegu |
726,26 d[1] |
Nachylenie do ekliptyki |
165,250°[1] |
Długość węzła wstępującego |
130,961°[1] |
Argument perycentrum |
116,879°[1] |
Anomalia średnia |
124,941°[1] |
Własności fizyczne | |
Średnica równikowa |
4 km[2] |
Masa |
~7,5 × 1013 kg |
Średnia gęstość |
2,6 g/cm³ |
Przyspieszenie grawitacyjne na powierzchni |
~0,0014 m/s² |
Albedo |
0,04 |
Jasność absolutna | |
Jasność obserwowana (z Ziemi) |
Isonoe (Jowisz XXVI) – mały zewnętrzny księżyc Jowisza, odkryty w 2000 roku przez grupę astronomów z Uniwersytetu Hawajskiego, kierowaną przez Scotta Shepparda.
W mitologii Isonoe była jedną z Danaid, córek Danaosa i kochanką boga Zeusa (Jowisza).
Isonoe jest jednym z najmniejszych księżyców Jowisza, jego średnicę ocenia się na około 4 km. Średnia gęstość tego ciała ma wartość ok. 2,6 g/cm3, a składa się przeważnie z krzemianów. Powierzchnia Isonoe jest bardzo ciemna – jego albedo wynosi zaledwie 0,04. Z Ziemi można go zaobserwować jako obiekt o jasności wizualnej co najwyżej 22,5 magnitudo.
Isonoe obiega Jowisza ruchem wstecznym, czyli w kierunku przeciwnym do obrotu planety wokół własnej osi. Satelita należy do grupy Karme.