W dzisiejszym świecie Józefa Hennelowa stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego spektrum ludzi. Niezależnie od tego, czy mówimy o znaczeniu odżywiania dla zdrowia, walce o prawa człowieka, postępie technologicznym, czy też o świętowaniu wyjątkowej daty, Józefa Hennelowa oferuje nieograniczone możliwości. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Józefa Hennelowa, od jego początków po wpływ na dzisiejsze społeczeństwo. Przeanalizujemy, jak Józefa Hennelowa ewoluował na przestrzeni czasu, a także wyzwania i możliwości, jakie obecnie stwarza. Dołącz do nas w tej fascynującej podróży przez Józefa Hennelowa i odkryj wszystko, co ten motyw ma do zaoferowania!
![]() Józefa Hennelowa w Goszycach (2008) | |
Pełne imię i nazwisko |
Józefa Maria Hennel |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
1 kwietnia 1925 |
Data i miejsce śmierci |
22 sierpnia 2020 |
Zawód, zajęcie |
dziennikarka, publicystka |
Alma Mater | |
Stanowisko |
posłanka na Sejm X i I kadencji (1989–1993) |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() ![]() |
Józefa Hennelowa, właśc. Józefa Maria Hennel z domu Golmont (ur. 1 kwietnia 1925 w Wilnie, zm. 22 sierpnia 2020[1] w Krakowie[2]) – polska dziennikarka, publicystka, felietonistka, posłanka na Sejm X i I kadencji, w latach 1948–2012 związana z „Tygodnikiem Powszechnym”.
Córka Józefa Golmonta i Jadwigi Jachimowicz. W czasie II wojny światowej należała do Szarych Szeregów, brała udział w tajnym nauczaniu w Wilnie. Od maja 1948 (z przerwą w latach 1953–1956) pracowała w redakcji „Tygodnika Powszechnego”, pełniąc funkcję pracownika redakcji, a następnie sekretarza redakcji i zastępcy redaktora naczelnego (z której zrezygnowała w 2008). Była autorką felietonów ogłaszanych w cyklach: „Rubryka rodzinna”, „Na co dzień i od święta”, „Widziane z domu”, „Z domu i nie tylko”, „Votum separatum”, a także wielu tekstów publicystycznych. Od 2008, po zmianach w piśmie, publikowała felietony z cyklu: „Na marginesie”, a następnie „Listy do redakcji”. W lipcu 2012 pożegnała się z czytelnikami „Tygodnika Powszechnego”, motywując swoje odejście coraz gorszą kondycją, związaną z zaawansowanym wiekiem[3]. Swoją pracę w „Tygodniku Powszechnym” i współpracę z Jerzym Turowiczem wspominała m.in. w wywiadzie książkowym przeprowadzonym przez Joannę Podsadecką[4]. Od października 2012 publikowała felietony z cyklu „Tu i teraz”, ukazujące się na stronie internetowej Klubów „Tygodnika Powszechnego” (oddolnych kół czytelników i sympatyków pisma)[5].
W 1951 ukończyła studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 1954–1956 była pracownikiem krakowskiego oddziału Ossolineum. W czasach PRL współpracowała z Polskim Porozumieniem Niepodległościowym.
W latach 1989–1991 sprawowała mandat posłanki na Sejm kontraktowy z ramienia Komitetu Obywatelskiego. W 1990 była członkinią rady założycielskiej Ruchu Obywatelskiego Akcja Demokratyczna. Przystąpiła następnie do Unii Demokratycznej, z ramienia której od 1991 do 1993 pełniła funkcję posłanki I kadencji. W Sejmie zasiadała w Komisji Kultury i Środków Przekazu (1990–1993), a wcześniej w Komisji Polityki Społecznej (1989–1990), pełniła funkcję zastępcy przewodniczącego Komisji Nadzwyczajnej do rozpatrzenia projektu ustawy o ochronie prawnej dziecka poczętego.
Od 1956 należała do Klubu Inteligencji Katolickiej w Krakowie. Działała w Stowarzyszeniu Dziennikarzy Polskich (od 1963) m.in. jako członek zarządu Oddziału Krakowskiego w latach 1981–1982. Była członkinią Stowarzyszenia Opieki nad Więźniami „Patronat” (od 1981, m.in. zastępca przewodniczącego w latach 1981–1982), Małopolskiego Towarzystwa Oświatowego (współzałożycielka, od 1984), Ogólnopolskiego Klubu Miłośników Litwy (od 1988), Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa (od 1990, redaktor „Biuletynu SKOZK”). Udzielała się w Fundacji Plus działającej na rzecz domów dziecka.
Należała do Amnesty International (1990–1996), Stowarzyszenia „Wspólnota Polska” (1990–1996), Unii Demokratycznej (1990–1994) i Unii Wolności (1994–1999).
Była żoną profesora Jacka Witolda Hennela (1925–2014), fizyka jądrowego. Miała troje dzieci: Agnieszkę (ur. 1955), Teresę (ur. 1956) i Franciszka (ur. 1962)[6]. Mieszkała w Krakowie. Pochowana na cmentarzu Rakowickim[7].