Język tashelhiyt
W tym artykule zajmiemy się kwestią Język tashelhiyt, która w ostatnich latach staje się coraz bardziej aktualna. Język tashelhiyt to temat, który wzbudził duże zainteresowanie zarówno w środowisku naukowym, jak i w ogóle w społeczeństwie, ze względu na jego wpływ na różne obszary. Od początków do obecnej ewolucji Język tashelhiyt był przedmiotem wielu badań i debat, które miały na celu zrozumienie jego wpływu na nasze środowisko. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Język tashelhiyt, analizując jego znaczenie, konsekwencje i możliwe przyszłe perspektywy, jakie może oferować ten temat.
| Obszar | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
8 milionów[1] | ||||
| Pismo/alfabet | |||||
| Klasyfikacja genetyczna | |||||
| Status oficjalny | |||||
| Organ regulujący | Institut royal de la culture amazighe | ||||
| Ethnologue | 5 rozwojowy↗ | ||||
| Kody języka | |||||
| ISO 639-2 | ber | ||||
| ISO 639-3 | shi | ||||
| IETF | shi | ||||
| Glottolog | tach1250 | ||||
| Ethnologue | shi | ||||
| WALS | tas | ||||
| SIL | shi | ||||
| W Wikipedii | |||||
| |||||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||||
Język tashelhiyt (tashelhit, tachelhit, shilha, szilha, tasoussit) – najczęściej używany język północnoberberyjski, spotykany głównie w dolinie Sus w południowo-zachodnim Maroku, a w mniejszym stopniu w Algierii (przy granicy z Marokiem) i wśród emigrantów we Francji. Ma wiele zapożyczeń z arabskiego. W Algierii istnieje dialekt tego języka zwany susiua.
Literatura
Istnieją liczne tradycje ustnej literatury w tym języku. We Francji i w Holandii zgromadzono zbiory religijnych rękopisów w tashelhit[1].
| Kod | Tifinagh | Łacińskie | Arabskie | Nazwa | |
|---|---|---|---|---|---|
| Glif | Unicode | ||||
| U+2D30 |  |
ⴰ | a | ا | ya |
| U+2D31 |  |
ⴱ | b | ب | yab |
| U+2D33 |  |
ⴳ | g | گ | yag |
| U+2D33 & U+2D6F |
 |
ⴳⵯ | gʷ | گۥ | yag |
| U+2D37 |  |
ⴷ | d | د | yad |
| U+2D39 |  |
ⴹ | ḍ | ض | yaḍ |
| U+2D3B |  |
ⴻ | e | ه | yey |
| U+2D3C |  |
ⴼ | f | ف | yaf |
| U+2D3D |  |
ⴽ | k | ک | yak |
| U+2D3D & U+2D6F |
|
ⴽⵯ | kʷ | کۥ | yak |
| U+2D40 |  |
ⵀ | h | ھ | yah |
| U+2D43 |  |
ⵃ | ḥ | ح | yaḥ |
| U+2D44 |  |
ⵄ | ε | ع | yaε |
| U+2D45 |  |
ⵅ | x | خ | yax |
| U+2D47 |  |
ⵇ | q | ق | yaq |
| U+2D49 |  |
ⵉ | i | ي | yi |
| U+2D4A |  |
ⵊ | j | ج | yaj |
| U+2D4D |  |
ⵍ | l | ل | yal |
| U+2D4E |  |
ⵎ | m | م | yam |
| U+2D4F |  |
ⵏ | n | ن | yan |
| U+2D53 |  |
ⵓ | u | و | yu |
| U+2D54 |  |
ⵔ | r | ر | yar |
| U+2D55 |  |
ⵕ | ṛ | ڕ | yaṛ |
| U+2D56 |  |
ⵖ | γ | غ | yaγ |
| U+2D59 |  |
ⵙ | s | س | yas |
| U+2D5A |  |
ⵚ | ṣ | ص | yaṣ |
| U+2D5B |  |
ⵛ | š | ش | yaš |
| U+2D5C |  |
ⵜ | t | ت | yat |
| U+2D5F |  |
ⵟ | ṭ | ط | yaṭ |
| U+2D61 |  |
ⵡ | w | ۉ | yaw |
| U+2D62 |  |
ⵢ | y | ي | yay |
| U+2D63 |  |
ⵣ | z | ز | yaz |
| U+2D65 |  |
ⵥ | ẓ | ﻈ | yaẓ |
| U+2D6F | |
ⵯ | +ʷ | ۥ+ | Znak labio- welaryzacji |
Pismo
Najczęściej używany jest system pisania – tifinagh. We wcześniejszych okresach dominowało pismo arabskie. Powstawały (i powstają) też zapisy łacinką.
Przypisy
- ↑ a b Peter K. Austin: 1000 języków, Ivy Press Limited 2008, ISBN 978-83-7576-057-6