W tym artykule omówimy temat Język wczesno-nowo-wysoko-niemiecki, który stanowi obecnie punkt zainteresowania i znaczenie. Język wczesno-nowo-wysoko-niemiecki to temat, który wzbudził zainteresowanie wielu osób, ponieważ ma ważne implikacje w różnych obszarach codziennego życia. W następujący sposób Język wczesno-nowo-wysoko-niemiecki zostanie przeanalizowany z różnych perspektyw, aby zapewnić wszechstronną i kompletną wizję tego tematu. Od jego powstania po wpływ na społeczeństwo, Język wczesno-nowo-wysoko-niemiecki jest tematem wywołującym wielką debatę i zainteresowanie, dlatego też istotne jest zagłębienie się w jego badania, aby zrozumieć jego zakres i znaczenie we współczesnym świecie.
Język wczesno-nowo-wysoko-niemiecki (niem. Frühneuhochdeutsch, fnhd.) – historyczny etap w rozwoju języka niemieckiego między średniowiecznym średnio-wysoko-niemieckim i dzisiejszym nowo-wysoko-niemieckim. Był używany mniej więcej między 1350 i 1650[1].
Najbardziej znanym przykładem tej formy języka niemieckiego jest Biblia Lutra z 1545 r. W swoim tłumaczeniu Biblii na język niemiecki Luter połączył różne tradycje pisarskie. Jednak w największym stopniu oparł się na języku kancelarii saskiej i mówionym dialekcie wschodnio-środkowo-niemieckim (Ostmitteldeutsch). Ogromna popularność jego tłumaczenia Biblii przyczyniła się do rozpowszechnienia niektórych słów i form w całych Niemczech, tworząc podwaliny do powstania jednolitego literackiego języka niemieckiego. Ale dopiero dwa wieki później język niemiecki uzyskał jednolitą postać w piśmie, dzięki takim mistrzom słowa jak Lessing, Gottsched, Goethe czy Schiller[2].
Wczesno-nowo-wysoko-niemiecki wyróżnia się tym, że procesy związane z przejściem średnio-wysoko-niemieckiego w nowo-wysoko-niemiecki były rozpoczęte, ale nie zakończone. Należą do nich tak zwane „wydłużenie w otwartej akcentowanej sylabie”, „monoftongizacja nowo-wysoko-niemiecka” i „dyftongizacja nowo-wysoko-niemiecka”. Zaczynano wtedy wymawiać dwugłoskę < ei > jak , a nie jak w średnio-wysoko-niemieckim , a „sl” przechodziło w „schl” (np. „slafen” w „schlafen“)[3][4].