Jan (książę Lüneburga)
W dzisiejszym świecie Jan (książę Lüneburga) to temat, który przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. Niezależnie od tego, czy ze względu na swoje dzisiejsze znaczenie, wpływ na społeczeństwo czy znaczenie historyczne, Jan (książę Lüneburga) zdołał ustawić się jako temat ogólnego zainteresowania w sferze społecznej, kulturalnej, politycznej i gospodarczej. Na przestrzeni lat Jan (książę Lüneburga) był przedmiotem licznych badań, debat i kontrowersji, prowadzących do lepszego zrozumienia i analizy różnych jego wymiarów. W tym artykule dokładnie zbadamy zjawisko Jan (książę Lüneburga) i jego konsekwencje w naszym codziennym życiu, aby rzucić światło na temat, który nadal budzi duże zainteresowanie i ciekawość w dzisiejszym społeczeństwie.
| |
| książę Brunszwiku i Lüneburga razem z Albrechtem I Wielkim | |
| Okres | |
|---|---|
| Poprzednik | |
| Następca |
podział między Albrechta i Jana |
| książę Lüneburga | |
| Okres |
od 1267 |
| Poprzednik |
podział księstwa Brunszwiku i Lüneburga |
| Następca | |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Data urodzenia |
ok. 1242 |
| Data śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka |
Matylda |
| Żona |
Liudgarda |
| Dzieci |
Otto II Surowy, |
Jan (ur. ok. 1242 r., zm. 13 grudnia 1277 r.) – książę Brunszwiku i Lüneburga wspólnie z bratem Albrechtem od 1252 r., po podziale w 1267 r. samodzielny książę Lüneburga, z dynastii Welfów.
Życiorys
Jan był synem księcia Brunszwiku i Lüneburga Ottona I Dziecięcia oraz Matyldy, córki margrabiego Brandenburgii Albrechta II. Po śmierci ojca objął tron książęcy w jego państwie wraz z bratem Albrechtem. Początkowo małoletni, znajdował się pod opieką brata, do realnych współrządów został dopuszczony po uznaniu za dorosłego w 1257 r. W 1267 r. zażądał podziału księstwa, podczas którego otrzymał jego północną część z Lüneburgiem (gdzie już wcześniej koncentrował swoją działalność). Akt ten zapoczątkował trwały podział księstwa brunszwicko-lüneburskiego, a Jan uznawany jest za założyciela starego domu lüneburskiego dynastii Welfów.
W 1273 r. przyznał monopol handlu solą miastu Lüneburg, co stanowiło znaczący impuls dla jego rozwoju. Przyznawał też przywileje innym miastom, m.in. Hanowerowi. Pozyskał od hrabiów Schwerina ważne tereny z Uelzen, które pozwoliły mu powiększyć i skonsolidować terytorium swojego księstwa.
Jan był żonaty od 1265 r. z Liudgardą, córką hrabiego Holsztynu Gerarda I. Z małżeństwa tego pochodził syn i następca Jana, Otto II Surowy oraz cztery córki: Matylda, Elżbieta, Agnieszka i Helena.
Bibliografia
- Walter Deeters: Johann, Herzog von Braunschweig-Lüneburg. W: Neue Deutsche Biographie. T. 10. Berlin: Duncker & Humblot, 1974, s. 477–478. . (niem.).