Jan Piński

Zobacz też: Jan Piński (bokser).

Jan Piński

Jan Piński, Warszawa 2012
Data i miejsce urodzenia	20 marca 1979 Warszawa
Obywatelstwo	polskie
Tytuł szachowy	mistrz międzynarodowy (1999)
Ranking FIDE	2328 (01.06.2022)
Ranking krajowy FIDE	131
Multimedia w Wikimedia Commons

Jan Zdzisław Piński (ur. 20 marca 1979 w Warszawie) – polski dziennikarz, publicysta, od 2012 do 15 listopada 2015 redaktor naczelny miesięczników „Uważam Rze” i „Uważam Rze Historia”. Od grudnia 2015 do 30 października 2017 redaktor naczelny „Gazety Finansowej”; szachista.

Od 1997 r. funkcjonuje w zawodzie dziennikarskim^[1]. Absolwent studiów politologii na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Od lipca 2001 do lutego 2009 r. pracował w tygodniku „Wprost”. Specjalizował się w tematyce ekonomicznej i dziennikarstwie śledczym. Był autorem m.in. serii artykułów dotyczących afery Orlenu i interesów przedsiębiorstwa J&S oraz polskiego rynku farmaceutycznego. Od maja 2008 do lutego 2009 był szefem działu krajowego „Wprost”. W lutym 2009 powołany na stanowisko szefa „Wiadomości” TVP1^[2]. Od czerwca 2009^[3] do 1 października 2009^[4] dyrektor Agencji Informacji TVP.

W 2011 r. był redaktorem naczelnym tygodnika „Wręcz Przeciwnie”. Później był szefem działu Wiadomości portalu internetowego „Nowy Ekran”^[5]. Od końca listopada 2012 do 15 listopada 2015 był redaktorem naczelnym magazynu „Uważam Rze”^[6]. W grudniu 2015 został redaktorem naczelnym „Gazety Finansowej”^[7]. Współpracuje także z tygodnikiem „Najwyższy Czas!”. W październiku 2017 przestał pełnić funkcję redaktora naczelnego tygodnika „Gazeta Finansowa”, pozostaje jednak dziennikarzem tego tytułu^[8].

Za pośrednictwem swojej spółki „Instytut Zarządzania Informacją” rozpoczął w 2016 r. wydawanie jako redaktor naczelny magazynów „Polska bez Cenzury” i „Historia bez cenzury”^[9]. W 2021 roku poszerzył ofertę wydawniczą o kwartalnik „Historia Ekspert”^[10]. Jest także wydawcą czasopisma „Historia na Weekend” i redaktorem naczelnym portalu Wieści24.pl^[11][1].

W latach 2015–2020 publikował teksty na łamach „Warszawskiej Gazety”, którą opuścił w proteście przeciwko nazwaniu przez ten tygodnik grupy europosłów antypolskimi politycznymi szmatami^[12].

W 1995 r. zdobył w Żaganiu wicemistrzostwo Europy juniorów do 16 lat^[13][1], natomiast w 1999 w Trzebini – brązowy medal mistrzostw Polski juniorów do 20 lat. W 1999 jedyny raz w karierze wystąpił w finale indywidualnych mistrzostw Polski, zajmując w Polanicy-Zdroju VIII miejsce^[14]. Również w 1999 r. Międzynarodowa Federacja Szachowa przyznała mu tytuł mistrza międzynarodowego. W 2001 zdobył tytuł drużynowego wicemistrza Polski (w barwach „Devo Maratonu” Łomża). Od 2002 r. w turniejach klasyfikowanych przez Międzynarodową Federację Szachową startuje bardzo rzadko^[15].

Najwyższy ranking w karierze osiągnął 1 lipca 1999 roku, z wynikiem 2444 punktów zajmował wówczas 18. miejsce wśród polskich szachistów^[16].

Pełni funkcję redaktora naczelnego miesięcznika „Panorama Szachowa”^[17].

• Sicilian Kalashnikov (ISBN 1-85744-257-1), wspólnie z Jacobem Aagaardem, Everyman Chess, 2001
• Classical Dutch (ISBN 1-85744-307-1), Everyman Chess, 2002
• The Four Knights (ISBN 1-85744-311-X), Everyman Chess, 2003
• The Two Knights Defence (ISBN 1-85744-283-0), Everyman Chess, 2004
• Italian Game and Evans Gambit (ISBN 1-85744-373-X), Everyman Chess, 2005
• The Benko Gambit (ISBN 91-975243-8-7), Quality Chess, 2005
• Atak f3!? w obronie Caro-Kann (ISBN 83-86407-48-4), wspólnie z Rafałem Przedmojskim, 2001
• Szybki kurs debiutów (ISBN 83-86407-38-7), wspólnie z Jerzym Konikowskim^[18]
• Marsz Niepodległości, anatomia kłamstwa (ISBN 978-83-62908-19-6), Wydawnictwo Penelopa Sp. z o.o., 2011, redakcja
• Kamiński. Książka bohatera afery Pegasus (ISBN 978-83-957552-1-7), Wydawnictwo Instytut Zarządzania Informacją, 2021, wspólnie z Tomaszem Szwejgiertem

Tłumaczenie

• Ciężkie figury w akcji (ISBN 83-7243-453-0)

W kwietniu 2009 roku, w czasie gdy był redaktorem naczelnym Wiadomości TVP, kontrowersje w środkach masowego przekazu wzbudziło zwolnienie ówczesnej prowadzącej program Hanny Lis, które zostało odczytane jako kara za to, że dziennikarka nie wykonywała jego poleceń^[19]. W listopadzie 2021 roku Sąd Rejonowy Warszawa-Żoliborz skazał go nieprawomocnie na 3 tys. zł grzywny za pomówienie kpt. Tomasza Badowskiego, w którym oskarżał go o dopuszczanie się w trakcie misji wojskowej przestępstw seksualnych na dzieciach^[11].

W 2022 roku został skazany z art. 212 Kodeksu karnego za zniesławienie Cezarego Gmyza, który w 2019 zamieścił na Twitterze – z dedykacją dla Stanisława Gawłowskiego – plakat „Żydzi, wszy, tyfus plamisty”. Wyroku tego nie podtrzymał jednak Sąd Okręgowy w Warszawie, który orzekł prawomocnie, że Jan Piński jest niewinny^[20][21].

W maju 2023 roku Sąd Rejonowy Warszawa-Mokotów skazał go nieprawomocnie na trzy miesiące pozbawienia wolności w zawieszeniu i wpłatę 35 tys. zł na PCK w sprawie o zniesławienie redaktora naczelnego „Życia Stolicy” Tomasza Szostka, któremu na swoim profilu w serwisie społecznościowym Twitter zarzucał współpracę ze służbami specjalnymi używając wobec niego określenia „konfident”. W reakcji na to Tomasz Szostek wniósł sprawę o zniesławienie^[22]. W czerwcu 2023 roku Jan Piński wygrał proces z byłym funkcjonariuszem CBA Arturem Chodzińskim. Przedmiotem procesu była publikacja, w której wskazywano, że funkcjonariusz CBA sprowadził do delegatury CBA we Wrocławiu „prostytutkę”.

• Jan Piński – Nowy Ekran. janpinski.nowyekran.pl. .
• Wprost 24 – Autorzy: Jan Piński (pol.)
• Jan Piński – wybrane partie szachowe (ang.)
• Jan Piński – profil na stronie FIDE (ang.)
• Kanał Jana Pińskiego w serwisie YouTube
• Konto Jana Pińskiego w serwisie X