Jan Zygmunt Deybel
W dzisiejszym świecie Jan Zygmunt Deybel jest bardzo istotnym tematem, który przykuł uwagę szerokiego spektrum społeczeństwa. Temat ten był przedmiotem debat, badań i kontrowersji, które wzbudziły niespotykane dotąd zainteresowanie. Od wpływu na gospodarkę po wpływ na zdrowie publiczne, Jan Zygmunt Deybel zyskał niezrównane znaczenie na scenie globalnej. W tym artykule zbadamy najważniejsze aspekty Jan Zygmunt Deybel, analizując jego wpływ w różnych obszarach i oferując kompleksowe spojrzenie na jego dzisiejsze znaczenie.
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Narodowość |
niemiecka |
| Praca | |
| Styl | |
| Budynki | |
Jan Zygmunt Deybel von Hammerau niem. Johann Sigmund Deybel (ur. około 1685–1690 w Saksonii, zm. 1752) – saski architekt rokokowy, w Polsce od początku XVIII wieku, major artylerii koronnej.
Życiorys
W Polsce od 1719 roku, od 1721 pracował w warszawskim urzędzie budowli królewskich, od 1726 architekt króla Augusta II Mocnego. Oficer artylerii konnej, w 1736 awansowany na kapitana, w 1746 na majora.
Posługiwał się formami architektury francuskiej w oparciu o albumy J. Mariette’a L’Architecture française (3 tom, 1727–1737). Był nauczycielem architekta Efraima Szregera i malarza Zygmunta Vogla.
Ojciec Krystiana Godfryda Deybla de Hammerau (1725–1798), polskiego generała.
Ważniejsze prace
- przebudowa pałacu w Wilanowie (1729–1734, m.in. budowa Sali Jadalnej w skrzydle południowym)
- przebudowa pałacu Czartoryskich w Puławach (1730–1736)
- projekt i przebudowa pałacu Branickich w Białymstoku (1728–1752)
- projekt pałacyku gościnnego Branickich w Białymstoku (zrealizowany ok. 1771 przez Jana Henryka Klemma)
- budowa pałacu Sapiehów w Warszawie (1731–1746)
- kościół św. Trójcy w Wołczynie[1]
- niezrealizowany projekt pałacu Pijarskiego na rogu ul. Miodowej i Długiej w Warszawie (1733)
- niezrealizowany projekt przebudowy pałacu Kazimierzowskiego na koszary gwardii
- pałac Błękitny w Warszawie (wraz z J. D. Jauchem i K. F. Poeppelmannem)
- przebudowa koszar Gwardii Pieszej Koronnej przy ul. Skazańców w Warszawie (nie istnieją)
- Pałac Uruskich w Warszawie
- pałac Branickich w Warszawie przy ul. Miodowej
- przebudowa i rozbudowa pałacu Radziwiłłów w Warszawie (po śmierci architekta, 1755–1762)[2].
Przypisy
- ↑ Wojciech Walczak, Karol Łopatecki, Stan badań nad wielokulturowym dziedzictwem dawnej Rzeczypospolitej, tom 4, Instytut Badań nad Dziedzictwem Kulturowym Europy, 1 grudnia 2013, ISBN 978-83-934920-7-7 (pol.).
- ↑ Zbigniew Bania, Tadeusz Jaroszewski: Pałac Rady Ministrów. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1980, s. 55. ISBN 83-01-01323-0.
Bibliografia
- Stanisław Łoza: Architekci i budowniczowie w Polsce, Wydawnictwo Budownictwo i Architektura, Warszawa 1954, s. 60.
- Eugeniusz Szulc, Cmentarz ewangelicko-augsburski w Warszawie, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1989, s. 93.
Linki zewnętrzne
- Biogram na portalu warszawa1939.pl. warszawa1939.pl. .