Jarosław Guzy

W dzisiejszym świecie Jarosław Guzy stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego spektrum społeczeństwa. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, znaczenie historyczne czy wpływ na polu zawodowym, Jarosław Guzy przyciągnął uwagę wielu ludzi na całym świecie. W tym artykule podjęto próbę zbadania różnych aspektów związanych ze Jarosław Guzy, od jego początków i ewolucji po obecny stan i możliwe przyszłe implikacje. Celem szczegółowej analizy jest przedstawienie czytelnikowi kompletnej i wzbogacającej wizji Jarosław Guzy oraz zachęcenie do refleksji i debaty wokół tego tematu o globalnym znaczeniu.

Jarosław Guzy
Ilustracja
Jarosław Guzy (2024)
Data i miejsce urodzenia

31 grudnia 1955
Kraków

Przewodniczący Niezależnego Zrzeszenia Studentów
Okres

od 1981
do 1982

Ambasador RP na Ukrainie
Okres

od 2023

Poprzednik

Bartosz Cichocki

Następca

Piotr Łukasiewicz

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Wolności i Solidarności
Multimedia w Wikimedia Commons

Jarosław Władysław Guzy (ur. 31 grudnia 1955 w Krakowie) – polski polityk, działacz NZS, przedsiębiorca, ambasador na Ukrainie (od 2023).

Życiorys

W latach 1975–1981 studiował socjologię oraz od 1980 do 1981 historię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Współpracował ze Studenckim Komitetem Solidarności (SKS). Od 1980 w Niezależnym Zrzeszeniu Studentów. Był członkiem Komisji Uczelnianej NZS UW, od 1981 Ogólnopolskiego Komitetu Założycielskiego. W kwietniu 1981 na I Ogólnopolskim Zjeździe NZS w Krakowie wybrany został przewodniczącym Krajowej Komisji koordynacyjnej NZS.

W czasie stanu wojennego był przez rok internowany, przebywał na Białołęce, następnie w Darłówku.

Po wyjściu na wolność był wraz z żoną, Agnieszką Romaszewską, pod stałą obserwacją Służby Bezpieczeństwa. W latach 1988–1991 przebywał w Stanach Zjednoczonych, studiował na Uniwersytecie Yale, odbył staż w Kongresie.

W 1992 doradca ministra obrony narodowej; członek Ruchu dla Rzeczypospolitej (1992–1993). W latach 1996–1999 prezes, od 1999 członek Rady Polskiego Klubu Atlantyckiego. Od 1996 członek Rady ds. Współpracy z Regionem Azji i Pacyfiku.

W latach 1993–1994 w GJW/Prasa i Film Partnership, od 1994 samodzielny przedsiębiorca w firmie Smart założonej wspólnie z Marcinem Bochenkiem – public & government relations, od 2000 także w Smart Pictures sp. z o.o. W 1996 prezes Polskiej Federacji Niezależnych Przedsiębiorców. W następnych latach kolejno: doradca prezesa PZU do spraw inwestycji zagranicznych, zajmował się między innymi inwestycjami PZU na Litwie i Ukrainie, w latach 2003–2007 prezes, a potem członek zarządu spółki będącej własnością Miasta Stołecznego Warszawy – Wars Holding, zajmującej się projektem rewitalizacyjnym Pragi. Potem członek zarządu spółki Warszawski Park Technologiczny.

Pracował w grupie BZU, Polskich Sieciach Elektroenergetycznych SA (grupa kapitałowa PGE), PGNiG, Termika SA. W latach 2014–2017 był szefem zespołu doradców w Narodowym Centrum Kryptologii[1].

19 października 2023 (okres drugiego rządu Mateusza Morawieckiego) został mianowany ambasadorem na Ukrainie[2]. Misję rozpoczął 14 grudnia 2023[3]. Odwołany z placówki w 2024[4].

Członek Stowarzyszenia Wolnego Słowa.

Odznaczenia

5 grudnia 2007 odznaczony przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[5]. 9 lutego 2017 odznaczony przez prezydenta Andrzeja Dudę Krzyżem Wolności i Solidarności[6][7].

Przypisy

  1. ↑ Zapis przebiegu posiedzenia Komisji Spraw Zagranicznych /nr 148/, Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, 27 lipca 2023 .
  2. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 19 października 2023 r. nr 110.88.2023 w sprawie mianowania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2023 r. poz. 1196).
  3. ↑ Євген Перебийніс прийняв копії вірчих грамот у новопризначеного посла Республіки Польща в Україні, Міністерство закордонних справ України, 14 grudnia 2023 (ukr.).
  4. ↑ Personel, Polska na Ukrainie - Portal Gov.pl, 5 sierpnia 2024 .
  5. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 5 grudnia 2007 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2008 r. nr 33, poz. 293).
  6. ↑ Postanowienie nr rej. 56/2017 Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 9 lutego 2017 r. o nadaniu odznaczeń (M.P. z 2017 r. poz. 350).
  7. ↑ Działacze pierwszego NZS uhonorowani. prezydent.pl, 2017-02-20. .

Bibliografia

  • Opozycja w PRL. Słownik biograficzny 1956–89, t. 1, Warszawa 2000, s. 112–114 (Józef Darski). ISBN 83-88288-65-2.
  • Jarosław Guzy. U źródeł złego i dobrego. Rozmowy z pierwszym przewodniczącym Krajowej Komisji Koordynacyjnej NZS, przeprowadził, opracował i uzupełnił przypisami Robert Spałek, Warszawa 2009. ISBN 83-7629-098-3.