W tym artykule zbadamy różne aspekty Jean Poperen, tematu, który z biegiem czasu wzbudził ciekawość i zainteresowanie wielu osób. Od wpływu na współczesne społeczeństwo po znaczenie w historii, Jean Poperen odegrał fundamentalną rolę w różnych aspektach naszego życia. Poprzez wyczerpującą analizę zagłębimy się w niuanse i wymiary Jean Poperen, ujawniając jego znaczenie i wpływ w różnych obszarach. Podobnie zbadamy różne perspektywy, które istnieją wokół Jean Poperen, umożliwiając w ten sposób szersze i pełniejsze zrozumienie tego bardzo istotnego tematu.
![]() | |
Data i miejsce urodzenia |
9 stycznia 1925 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
23 sierpnia 1997 |
Zawód, zajęcie |
polityk, historyk, nauczyciel akademicki |
Jean Poperen (ur. 9 stycznia 1925 w Angers, zm. 23 sierpnia 1997 w Paryżu[1]) – francuski polityk, historyk i nauczyciel akademicki, działacz komunistyczny, poseł do Zgromadzenia Narodowego, w latach 1988–1992 minister ds. kontaktów z parlamentem.
Z wykształcenia historyk, absolwent Uniwersytetu Paryskiego[2]. Pracował jako nauczyciel, następnie jako wykładowca akademicki na macierzystej uczelni. W pracy naukowej zajmował się zagadnieniami z zakresu rewolucji francuskiej, był autorem biografii Maximiliena de Robespierre'e[3].
W okresie II wojny światowej od 1943 działał w ruchu oporu. Był aktywistą Francuskiej Partii Komunistycznej i liderem komunistycznych studentów. W 1953 został wysłany do siedziby Kominformu w Bukareszcie. Z partii komunistycznej został wykluczony w 1959[3]. Działał później w lewicowych ugrupowaniach (m.in. w Parti socialiste unifié), po czym dołączył do Partii Socjalistycznej. Od 1971 pełnił kierownicze funkcje w strukturach socjalistów, w latach 80. był jednym z liderów tego ugrupowania[2][3].
Od 1977 pełnił funkcję mera Meyzieu[3]. W 1973, 1978, 1981, 1986 i 1988 uzyskiwał mandat deputowanego do Zgromadzenia Narodowego V, VI, VII, VIII i IX kadencji, każdorazowo z departamentu Rodan[1]. Od maja 1988 do kwietnia 1992 zajmował stanowisko ministra do spraw kontaktów z parlamentem w rządach, którymi kierowali Michel Rocard i Édith Cresson[4].