W tym artykule zagłębimy się w ekscytujący świat Jehuda he-Chasid. Niezależnie od tego, czy jest to osoba, aktualny temat, data historyczna czy jakikolwiek inny istotny element, postaramy się dogłębnie zbadać różne aspekty związane z Jehuda he-Chasid. Aby zapewnić kompleksową i wzbogacającą wizję, zajmiemy się różnymi punktami widzenia, przeanalizujemy możliwe implikacje i konsekwencje oraz spróbujemy zaoferować krytyczną i refleksyjną perspektywę na Jehuda he-Chasid. Mamy nadzieję, że ten artykuł zainteresuje tych, którzy chcą poszerzyć swoją wiedzę na ten temat i może zainspirować nie tylko nowe pomysły, ale także konstruktywną dyskusję wokół Jehuda he-Chasid.
Data i miejsce urodzenia |
ok. 1150 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
22 lutego 1217 |
Zawód, zajęcie |
rabin, teolog |
Jehuda (Juda) ben Szmuel ben Kalonymus he-Chasid, także Jehuda Pobożny, Juda z Regensburga (ur. ok. 1150 w Spirze, zm. 22 lutego 1217) – żydowski filozof, poeta, teolog i kabalista, jeden z czołowych przedstawicieli chasydów nadreńskich.
Pochodził z wywodzącej się z Włoch rodziny Kalonymus[1], był synem mistyka, Samuela Chasyda, przewodniczącego jesziwy w Spirze[2] i wnukiem gabaja[3]. Według tradycji do 18 roku życia był ignorantem w kwestiach religijnych, miał jednak przeżyć w życiu przełom i przyjął skrajny ascetyzm[1]. Według tradycji przypisuje mu się także czynienie cudów, takich jak wskrzeszanie zmarłych czy kontakt z prorokiem Eliaszem[2][3]. Przypisywano mu także utrzymywanie zażyłych kontaktów z biskupem Salzburga oraz z władcą Ratyzbony[3].
Mieszkał w Spirze, następnie, około 1195 roku, przeniósł się do Ratyzbony[4], gdzie założył jesziwę[2][3]. Przeniesienie do Ratyzbony było prawdopodobnie spowodowane prześladowaniami Żydów w jego rodzinnym mieście[3].
Prawdopodobnie był głównym autorem Sefer Chasidim (Księgi Pobożnych), był również autorem Sefer ha-Kawod (Księgi Chwały). Pisał także komentarze do modlitw[1][4][2] i pieśni liturgiczne[3]. Wiele z jego prac funkcjonowało jako dzieła anonimowe[1]. Jako mistyk krytykował studiowanie Talmudu i halachy, wyżej stawiajac modlitwę i studiowanie Biblii[3].
Jego najwybitniejszym uczniem był Eleazar z Wormacji[5], do jego uczniów należeli także Izaak ben Mosze z Wiednia i Baruch ben Samuel[3].