Joanna Kośmider

W dzisiejszym świecie Joanna Kośmider stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu. Z biegiem czasu Joanna Kośmider zyskał większe znaczenie we współczesnym społeczeństwie, generując debaty, opinie i dogłębne badania na temat jego wpływu i znaczenia w różnych aspektach życia codziennego. Od momentu pojawienia się Joanna Kośmider przykuł uwagę ekspertów, entuzjastów i ogółu społeczeństwa, stając się tematem zasługującym na dogłębne zbadanie. W tym artykule przeanalizujemy kontekst Joanna Kośmider i jego wpływ w różnych sferach, oferując kompleksową perspektywę, która pozwala nam zrozumieć jego zakres i znaczenie dzisiaj.

Joanna Kośmider
Data i miejsce urodzenia

2 sierpnia 1938
Warszawa

Data i miejsce śmierci

23 listopada 2023
Szczecin

profesor nauk technicznych
Specjalność: ochrona środowiska, odorymetria, zapachowa jakość powietrza
Alma Mater

Politechnika Szczecińska

Doktorat

1970

Habilitacja

1992 – inżynieria środowiska
Wydział Inżynierii Środowiska Politechniki Wrocławskiej

Profesura

18 października 2004

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Politechnika Szczecińska
Zachodniopomorski Uniwersytet Technologiczny w Szczecinie

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Medal Komisji Edukacji Narodowej

Joanna Maria Kośmider z domu Starkiewicz (ur. 2 sierpnia 1938 w Warszawie, zm. 23 listopada 2023 w Szczecinie[1]) – polska inżynier-chemik, specjalizująca się w dziedzinie inżynierii środowiska, w olfaktometrii przemysłowej i środowiskowej. Była badaczką psychofizyki węchu, prof. dr hab. n. techn. inż., związana z Zachodniopomorskim Uniwersytetem Technologicznym w Szczecinie.

Życiorys

Była córką dwojga profesorów Witolda Starkiewicza – lekarza-okulisty i Julii Latkowskiej-Starkiewiczowej – pediatry.

Po przeniesieniu się do Szczecina po II wojnie światowej zdała maturę w liceum pedagogicznym, a następnie studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Szczecińskiej ze specjalnością technologii włókien sztucznych i syntetycznych (1961). Napisała pracę magisterską Wpływ warunków alkoholizy polioctanu winylu na średni ciężar cząsteczkowy otrzymanego polialkoholu winylu pod kierunkiem profesora Tadeusza Rosnera. Bezpośrednio studiach została zatrudniona w Katedrze Chemii Fizycznej jako asystent, następnie (od 1963) jako starszy asystent, adiunkt (od 1970), profesor nadzwyczajny (od 1999). Doktorat (obroniony w 1970) napisała na temat Chromatograficzne metody analizy gazowych produktów reakcji utleniania chlorków kwasem azotowym, a jej promotorem był profesor Stanisław Bursa. W 1992 otrzymała stopień doktora habilitowanego w dziedzinie nauk technicznych w zakresie inżynierii środowiska na Wydziale Inżynierii Środowiska Politechniki Wrocławskiej za pracę Sensoryczne metody oceny zapachowej jakości powietrza i skuteczności dezodoryzacji. W 2004 uzyskała tytuł profesora nauk chemicznych[2][3].

Praca zawodowa

Od 1993 była kierownikiem utworzonej przez siebie pierwszej w Polsce[4] Pracowni Zapachowej Jakości Powietrza. W latach 2000–2007 była również kierownikiem Zakładu Ekologicznych Podstaw Inżynierii Środowiska, utworzonego w Instytucie Inżynierii Chemicznej i Procesów Ochrony Środowiska Politechniki Szczecińskiej. Na uczelni prowadziła zajęcia z przedmiotów: globalne problemy ekologii, podstawy ekologii, dezodoryzacja gazów, chemia fizyczna, inżynieria materiałowa, korozja i ochrona przed korozją[4].

Specjalizowała się w takich dziedzinach jak: odorymetria – pomiary emisji i immisji, sztuczny węch, dezodoryzacja gazów, modelowanie dyspersji odorantów[5]. W stworzonej przez nią pracowni opracowano metody analizy sensorycznej: określenia przygruntowych stężeń odorantów, oznaczenia intensywności zapachu i jego hedonicznej jakości, ocen skuteczności dezodoryzacji itp. We współpracy z uniwersytetami w Lubece, Surrey i Tokio potwierdzono możliwość wykorzystania chromatografu gazowego (wyposażonego w sztuczną sieć neuronową) w odorymetrii.

Na zamówienie Ministerstwa Ochrony środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa, opracowała we współpracy z Politechniką Wrocławską i Politechniką Warszawską koncepcję krajowej strategii zmniejszania uciążliwości zapachowej[5].

W ostatnich latach pracy zawodowej rozwijała badania percepcji zapachu mieszanin odorantów, próbując wyjaśnić powodowane przez te zapachy zagadkowe problemy psychofizyczne[5], prowadziła aktywną działalność pedagogiczną i dydaktyczną: zajęcia dydaktyczne dotyczące olfaktometrii, opieka nad kolejną pracą doktorską, opieka nad Studenckim Kołem Naukowym Zapachowej Jakości Powietrza.

Po przejściu na emeryturę interesowała się nadal mechanizmami powstawania wrażeń węchowych i innymi zagadnieniami z zakresu psychofizyki. Pełniła funkcję konsultanta w Pracowni Zapachowej Jakości Powietrza, której prowadzenie przekazała swojej doktorantce, dr inż. Małgorzacie Friedrich[6]. Była aktywną wikipedystką (m.in. artykuły na temat olfaktometrii).

Jest autorką lub współautorką ponad 120 prac naukowych[7], ośmiu książek, podręczników i skryptów oraz czterech opatentowanych wynalazków. Była również promotorem czterech przewodów doktorskich[5] i kilkudziesięciu prac dyplomowych w dziedzinie ochrony powietrza[5], szczególnie dezodoryzacji i odorymetrii[4].

Niektóre publikacje

Spośród publikacji z lat 1960–2009 wymieniane są m.in. wydawnictwa zwarte[5][7]:

  • Dezodoryzacja gazów i ścieków (razem ze Stanisławem Bursą, Marianną Stanisz-Lewicką i Marią Kicińską), Wydawnictwo Naukowe Politechniki Szczecińskiej; tom I, wyd. 1985, OCLC 750470603; tom II, wyd. 1986, OCLC 749641221; tom IV wyd. 1990, OCLC 805327116 (tom III – nie ukończony).
  • Globalne problemy ekologii. Problem 1: Odnawialne źródła energii, Wydawnictwo Naukowe Politechniki Szczecińskiej, 1991. OCLC 804124710.
  • Odory, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa, 2002. ISBN 978-83-01-13744-1.

Członkostwo w organizacjach

Odznaczenia i nagrody

Życie prywatne

Jej siostra, Ewa Pronicka, jest profesorem, kierownikiem Kliniki Chorób Metabolicznych Instytutu Pediatrii Centrum Zdrowia Dziecka w Międzylesiu pod Warszawą.

Joanna Starkiewiczówna wyszła za mąż w 1958 za Andrzeja Kośmidra (1937–2000). Miała troje dzieci: Andrzeja (ur. 1971) – przedsiębiorcę, Agatę (ur. 1976) – biologa i Bartosza (ur. 1976) – mechanika[8].

Od sierpnia 2010 wikipedystka[9]. Na swojej stronie w tym projekcie napisała „Byłoby wspaniale, gdyby wszyscy emerytowani nauczyciele zechcieli poświęcić energię i wolny czas na popularyzację swoich dziedzin wiedzy w naszej Wikipedii” [10].

Zmarła 23 listopada 2023 w wieku 85 lat w Szczecinie[1]. Została pochowana na tamtejszym Cmentarzu Centralnym[11].

Przypisy

  1. ↑ a b Z głębokim żalem zawiadamiamy, że dnia 23.11.2023 zmarła prof. Joanna Kośmider , Zachodniopomorski Uniwersytet Technologiczny w Szczecinie .
  2. ↑ Sylwetka Joanny Kośmider na stronie Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego .
  3. ↑ Prof. dr hab. inż. Joanna Kośmider, baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) .
  4. ↑ a b c Kto jest kim w inżynierii ekologicznej 2000. Wyd. 4. T. 1: Specjaliści inżynierii ekologicznej. Warszawa: Polskie Towarzystwo Inżynierii Ekologicznej, 1999, s. 86–87. ISBN 978-83-900432-0-3.
  5. ↑ a b c d e f Krzysztof Pikoń (red. naczelny): Złota Księga Nauk Technicznych. Wydawnictwo Helion, 2003, s. 192–193. ISBN 83-7361-187-8.
  6. ↑ Małgorzata Friedrich (Bojarska). Strona internetowa PZJP ZUT . Pracownia Zapachowej Jakości Powietrza ZUT. .
  7. ↑ a b Wykaz publikacji Pracowni Zapachowej Jakości Powietrza. .
  8. ↑ a b c Hübners Who is Who. Who is Who, Verlag für Personenenzyklopädien, 2008. ISBN 978-3-7290-0072-8.
  9. ↑ Prof. Joanna Kośmider. odory.zut.edu.pl. . na stronie Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie .
  10. ↑ Wikipedystka:Joanna Kośmider , pl.wikipedia.org .
  11. ↑ Wyszukiwarka miejsca pochówku w Szczecinie. cmentarze.szczecin.pl. .

Bibliografia