Poli(octan winylu)

W dzisiejszym świecie Poli(octan winylu) to temat, który zyskał duże znaczenie i nadal budzi zainteresowanie w różnych obszarach. Niezależnie od tego, czy chodzi o zdrowie, technologię, kulturę czy politykę, Poli(octan winylu) stał się punktem dyskusji i analiz zarówno dla ekspertów, jak i osób niebędących ekspertami. Znaczenie zrozumienia i zagłębienia się w ten temat polega na jego wpływie na nasze codzienne życie, a także na jego możliwości wpływania na bieg historii. Dlatego istotne jest zbadanie różnych aspektów i wymiarów Poli(octan winylu), aby zrozumieć jego zakres i znaczenie w bieżącym kontekście. W tym artykule zagłębimy się w najważniejsze aspekty Poli(octan winylu), aby rzucić światło na jego znaczenie i znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie.

Poli(octan winylu)
ogólny wzór meru
Ilustracja
dwa mery w układzie "głowa do głowy"
Ogólne informacje
Monomery

octan winylu

Struktura meru

--

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Multimedia w Wikimedia Commons

Poli(octan winylu) (PVAc[1] lub PVA[2][3][a]) – polimer winylowy, acetylowa pochodna poli(alkoholu winylowego).

Otrzymywany jest w wyniku polimeryzacji octanu winylu. Wobec silnych zasad ulega zmydleniu do poli(alkoholu winylowego), z którego można odtworzyć PVAc działaniem czynników acetylujących, np. chlorku acetylu lub bezwodnika octowego[4][3].

Zależnie od stopnia polimeryzacji jest miękki, żywicowaty lub kruchy. Obecnie jest głównie stosowany jak składnik klejów i farb emulsyjnych oraz mas szpachlowych.

Uwagi

  1. ↑ Skrót PVA stosuje się także dla oznaczenia poli(alkoholu winylowego)[1].

Przypisy

  1. ↑ a b CRC Handbook of Chemistry and Physics, David R. Lide (red.), wyd. 88, Boca Raton: CRC Press, 2007, s. 2-32, ISBN 978-0-8493-0488-0 (ang.).
  2. ↑ polyvinylacetate (PVA), John Daintith (red.), A Dictionary of Chemistry, wyd. 6, New York: Oxford University Press, 2008, s. 429, ISBN 978-0-19-920463-2 (ang.).
  3. ↑ a b Z. Wang i inni, OligoPrep: A New PVA Support for Oligonucleotide Synthesis at Large Scale, Roger Epton (red.), Innovation and Perspectives in Solid Phase Synthesis & Combinatorial Libraries, Birmigham: Mayflower Worldwide Ltd, 2004, s. 118-122, ISBN 978-0-9515735-5-6 (ang.).
  4. ↑ H. Staudinger, K. Frey, W. Starck, Hochmolekulare Verbindungen, 9. Mitteilung: Über Poly‐vinylacetat und Poly‐vinylalkohol, „Berichte der deutschen chemischen Gesellschaft (A and B Series)”, 60 (8), 1927, s. 1782–1792, DOI: 10.1002/cber.19270600811 (niem.).

Bibliografia