Jozjasz

Jozjasz

‏יֹאשִׁיָּהוּ‎

Portret Jozjasza w Promptuarii Iconum Insigniorum
król Judy
Okres	od 640 p.n.e. do 609 p.n.e.
Poprzednik	Amon
Następca	Joachaz
Dane biograficzne
Dynastia	dynastia Dawida
Data urodzenia	≈648 p.n.e.
Data i miejsce śmierci	609 p.n.e. Jerozolima[1]
Przyczyna śmierci	rana odniesiona w bitwie pod Megiddo[1]
Ojciec	Amon
Matka	Jedida z Boskat
Żona	Chamutal z Libny, Zebidda z Rumy
Dzieci	Joachaz, Jojakim, Sedecjasz

Jozjasz (hebr. ‏יֹאשִׁיָּהוּ‎ − Joszijahu, Jahwe uzdrowił; ur. 648 p.n.e. zm. 609 p.n.e.) − król Judy, inicjator reform religijnych.

Jozjasz był synem króla Judy Amona i Jedidy. Po zamordowaniu jego ojca, gdy Jozjasz miał osiem lat, lud obwołał go królem Judy. Panowanie Jozjasza (640–609 p.n.e.) było czasem religijnego odrodzenia Judy po okresie hegemonii Asyrii i usuwania wpływów religii innych niż monoteizm (synkretyzm religijny)^[2].

Jozjasz stopniowo, lecz skutecznie, przeprowadzał gruntowne reformy religijne^[2], które stanowiły kontynuację reform podjętych wcześniej przez Ezechiasza^[3]. W 626 p.n.e. zakazał kultów pogańskich na terenach Judy i Jerozolimy oraz nakazał zburzyć wszystkie lokalne sanktuaria bogów innych niż Jahwe. Cztery lata później przy odnawianiu, na rozkaz Jozajasza, Świątyni Jerozolimskiej odnaleziono zwój Księgi Prawa^[2], prawdopodobnie zbiór deuteronomisty, którego powstanie określa się na połowę VII wieku p.n.e.^[3]

Do 622 p.n.e. religia izraelska istniała przede wszystkim w zbiorowej i indywidualnej pamięci (tradycja ustna). Reforma Jozjasza wysunęła na pierwszy plan Torę, eksponując różnice pomiędzy Pięcioksięgiem a innymi przekazami o historii objawienia się Boga patriarchom i narodowi izraelskiemu^[2]. Reforma przyczyniła się do umocnienia roli Dekalogu jako obowiązującego kodeksu moralnego.

Jozjasz jest dla autorów deuteronomistycznych przykładem króla wiernego i miłego Jahwe i stawiają go za wzór postępowania.

Podczas panowania Jozjasza doszło do upadku Asyrii. Król skorzystał z nadarzającej się okazji, rozszerzając państwo o terytorium Samarii (najprawdopodobniej w sposób pokojowy), burząc przy tym świątynię w Betel. Jozjasz podjął próbę powstrzymania Egiptu przed uratowaniem resztek państwa asyryjskiego pod przywództwem Aszuruballita II i zastąpił drogę wojskom faraona Necho II pod Megiddo. Bitwa pod Megiddo (609 p.n.e.) zakończyła się klęską, a sam król zmarł od odniesionej rany^[3][1].