Kasjodor

Temat Kasjodor to temat, który w ostatnich latach przykuł uwagę zarówno ekspertów, jak i entuzjastów. Artykuł ten, skupiając się na Kasjodor, bada różne aspekty i perspektywy, które zapewniają głębsze zrozumienie jego znaczenia i rezonansu we współczesnym społeczeństwie. Niezależnie od tego, czy patrzymy przez pryzmat historii, nauki, kultury czy technologii, Kasjodor jawi się jako temat o powszechnym zainteresowaniu, który zachęca do refleksji i debaty. Na tych stronach rozpoczyna się dialog, w którym odkrywane są jego konsekwencje i podkreślane potencjalne krótko- i długoterminowe konsekwencje. Bez wątpienia Kasjodor to fascynujący temat, do którego należy podejść z powagą i obszernością, na jaką zasługuje.

Święty
Kasjodor
Flavius Magnus Aurelius Cassiodorus Senator
wyznawca
Ilustracja
Drzeworyt przedstawiający wizerunek Kasjodora umieszczony w Liber chronicarum.
Data urodzenia

ok. 484

Data i miejsce śmierci

583
Scyllacium

Czczony przez

Kościół katolicki

Wspomnienie

17 marca i 25 września

Multimedia w Wikimedia Commons

Kasjodor (Flavius Magnus Aurelius Cassiodorus, ur. ok. 485 w Scyllacium, zm. 583) – rzymski polityk i uczony, kanclerz na dworze królów ostrogockich, patrycjusz, założyciel rzymskiej biblioteki, historyk i filozof.

Działalność polityczna

Urodził się w Scyllacium w Kalabrii. Od 506 pełnił różne funkcje w administracji króla Ostrogotów Teodoryka Wielkiego i jego następców, od kwestora kancelarii, po prefekta pretorianów – najwyższy urząd w państwie gockim. Na początku lat dwudziestych przyczynił się do wykrycia i zlikwidowania spisku mającego na celu podporządkowanie Italii Cesarstwu Bizantyńskiemu. Dużą rolę w tym spisku odgrywał inny pisarz i filozof Boecjusz, który w wyniku działań Kasjodora został skazany na śmierć. Kasjodor przez cały okres działalności politycznej walczył z próbami odbudowy Cesarstwa rzymskiego (najpierw są to spiski i próby dyplomatycznego narzucenia zwierzchnictwa bizantyńskiego, a następnie inwazja militarna), jednocześnie dbając o zachowanie łaciny jako języka urzędowego i kultury rzymskiej. W latach 535–538 stawał na czele kolejnych armii gockich walczących z wodzem bizantyńskim Belizariuszem. Nie widząc jednak nadziei na militarne zwycięstwo, wycofał się z życia politycznego.

Klasztor w Vivarium

W 538 Kasjodor założył według reguły Benedykta z Nursji klasztor w Vivarium, finansując go ze swego rodowego majątku, gdzie mnisi poświęcają się pracy fizycznej i intelektualnej. Kasjodor zbiera tam i kultywuje intelektualne pozostałości po rzymskiej cywilizacji, m.in. przepisując liczne starożytne rękopisy[1].

Pisarstwo

Fragment Historia tripartita Kasjodora w minuskule 49.

W swoim pisarstwie Kasjodor dba głównie o przekazanie dziedzictwa wiedzy starożytnej. Na przykład dzięki niemu myśl średniowieczna przyswoiła sobie pojęcie siedmiu sztuk wyzwolonych. Napisał szereg dzieł z zakresu historii i teologii, które cieszyły się w średniowieczu wielką popularnością (wyd. zbioru Migne'go „Patrologiae cursus” t. 69—70). Pod koniec życia stworzył dzieło „De artibus ac disciplinis liberalium litterarum”, którego część traktująca o muzyce była w średniowieczu, obok traktatu Boecjusza, najważniejszym źródłem poznania muzyki starożytnej. Napisał m.in. „Dzieje Gotów”, „Historię Kościoła złożoną z trzech części”, „Wskazania”, w których jedna księga poświęcona jest sztukom wyzwolonym[2]. Na tej podstawie w wiekach średnich utworzył się system szkolnictwa, który po wielu zmianach jest stosowany do dziś, jako system szkoły klasycznej.

Dokonał pierwszej próby naprawy tekstu Wulgaty. Tę formę tekstu reprezentuje Kodeks Amiatyński[3].

W jego czasach mnisi zajmowali się medycyną i próbowali przekazywać innym starożytną wiedzę medyczną. W tym celu Kasjodor zalecał mnichom lekturę zielnika przypisywanego Dioskurydeowi, czytanie dzieł Galena i Hipokratesa oraz innych autorów starożytnych[4].

Kult

Określany przez Bedę Czcigodnego mianem łac. doctor Ecclesiae, a Alkuina łac. beatus, trafił do martyrologiów i czczono go jako świętego wyznawcę. Wymieniano go w Litaniach do Wszystkich Świętych i wspominano 17 marca i 25 września[5].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Józef Andrzej Gierowski: Historia Włoch. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1986, s. 32. ISBN 83-04-01943-4.
  2. ↑ Przekład Institutiones musicae na język polski został opublikowany w 2015 r. Kasjodor, Institutiones musicae. Zasady muzyki, z języka łacińskiego przełożył, wstępem i komentarzem opatrzył oraz słownik sporządził Lucjan Dyka, Rzeszów 2015.
  3. ↑ Antoni Tronina, Tekst Pisma Świętego, w: Wstęp Ogólny do Pisma Świętego, Pallottinum, Poznań 1986, s. 169.
  4. ↑ Kieckhefer 2001 ↓, s. 93-94.
  5. ↑ Henryk Fros SJ, Franciszek Sowa: Księga imion i świętych. T. 3: H-Ł. Kraków: WAM, Księża Jezuici, 1998, s. 445–446. ISBN 83-7097-464-3.

Bibliografia

Linki zewnętrzne