Kazimierz Kuczman

W tym artykule poruszony zostanie temat Kazimierz Kuczman, który przykuł uwagę różnych dyscyplin i obszarów badań. Kazimierz Kuczman wzbudził zainteresowanie badaczy, naukowców, profesjonalistów i ogółu społeczeństwa ze względu na swoje dzisiejsze znaczenie i wpływ. W tym artykule zbadane zostaną różne aspekty związane ze zmienną Kazimierz Kuczman, od jej historii i ewolucji po implikacje w bieżącym kontekście. Zostaną przeanalizowane różne perspektywy i podejścia, aby zapewnić wszechstronną i wzbogacającą wizję Kazimierz Kuczman, w celu generowania większego zrozumienia i promowania świadomej debaty na ten temat.

Kazimierz Kuczman
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

9 lutego 1947
Rzeczyca Okrągła

Data i miejsce śmierci

28 stycznia 2021
Kraków

doktor habilitowany nauk humanistycznych
Specjalność: historia sztuki
Alma Mater

Uniwersytet Jagielloński

Doktorat

1984
Uniwersytet Jagielloński

Habilitacja

2006

1970–2020
Uczelnia

Akademia Ignatianum w Krakowie
Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
Zamek Królewski na Wawelu – Państwowe Zbiory Sztuki

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Kazimierz Kuczman (ur. 9 lutego 1947 w Rzeczycy Okrągłej, zm. 28 stycznia 2021 w Krakowie[1]) – polski historyk sztuki.

Życiorys

Syn Józefa Kuczmana (1911–1993) i Marii Kusińskiej[2]. Liceum Ogólnokształcące skończył w 1965 w Stalowej Woli. W latach 1965–1970 studiował historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim.

W latach 1970–2012 pracownik Zamku Królewskiego na Wawelu, od 1991 r. jako kierownik działu malarstwa, grafiki i rzeźby. Współautor stałych ekspozycji w Zamku Wawelskim i zamku w Pieskowej Skale, w tym Studiola Lanckorońskich, autor i współautor kilku wystaw czasowych, również zagranicznych (USA, Land of the Winged Horsemen). W latach 1991–1996 współredaktor naukowy rocznika Studia Waweliana. W latach 1992–1998 członek Rady Muzealnej Zamku Królewskiego na Wawelu, 1998–2002 Muzeum Okręgowego w Rzeszowie, a od 2004 Muzeum Regionalnego w Stalowej Woli.

W 1984 r. uzyskał stopień doktora na Wydziale Fil.-Hist. UJ, gdzie pod kierunkiem prof. Jerzego Szablowskiego napisał pracę pt. Refleksy sztuki włoskiej w polskim malarstwie sztalugowym XVI wieku. W 2006 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego na UJ w oparciu o dorobek naukowy i książkę Renesansowe Głowy wawelskie[3], za którą otrzymał Nagrodę Krakowska Książka Miesiąca. W latach 2007–2010 kierownik katedry Kultury i Sztuki Krakowa i Małopolski w Instytucie Kulturoznawstwa Akademii Ignatianum w Krakowie; od 2009 r. pracownik naukowo-dydaktyczny w Instytucie Historii Sztuki i Kultury Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II, od 2012 r. profesor nadzwyczajny, w latach 2012–2016 dyrektor Instytutu[4]. Od 1971 r. członek Stowarzyszenia Historyków Sztuki (w latach 1985-1989 prezes Oddziału Krakowskiego). Od 1995 r. członek, do 2019 r. sekretarz Komisji Historii Sztuki PAU.

Jako stypendysta kilku fundacji, głównie Lanckorońskich, prowadził badania naukowe w Rzymie, Wiedniu i Londynie. Uczestniczył w inwentaryzacji polskich zabytków sakralnych na Ukrainie.

Jest autorem ponad stu pięćdziesięciu publikacji naukowych i popularnonaukowych, redaktorem i współredaktorem kilkunastu książek. Główne zainteresowania naukowe: malarstwo polskie XVI–XVIII wieku, malarstwo włoskie epoki renesansu.

Pochowany na cmentarzu parafialnym w Woli Rzeczyckiej.

Odznaczenia

Publikacje

  • Wzgórze wawelskie. Przewodnik, Kraków 1978; dodruk 1980, wyd. II 1988, wyd. III 1999, wyd. IV 2019; wersja ang. 1980, wyd. II 1990; wersja franc. 1980
  • Kraków. Przewodnik ilustrowany , Kraków 1994, wyd. II 1995, wyd. III 1996 i dalsze wznowienia
  • Wawel. Przewodnik, Kraków 1999
  • Renesansowe Głowy wawelskie, Kraków 2004 (Biblioteka Wawelska XI)
  • Wspólnie z A. Janczyk i J. Winiewicz-Wolską, w tym wstęp: 100 najpiękniejszych obrazów w kolekcji Zamku Królewskiego na Wawelu, Kraków 2004
  • Wspólnie z M. Skubiszewską: Obrazy z kolekcji Lanckorońskich z wieków XIV-XVI w zbiorach Zamku Królewskiego na Wawelu, Kraków 2008
  • Wspólnie z ks. W. Gajem-Piotrowskim, M. Stańkowskim, K. Jańczykiem i A. Nieznalskim: Nadsańska Jasna Górka, Sandomierz 2008
  • Wspólnie z Jerzym T. Petrusem: Wawel, Olszanica 2010
  • Współudział w: Materiały do dziejów sztuki sakralnej na ziemiach wschodnich dawnej Rzeczypospolitej, t. 1–13. Kościoły i klasztory rzymskokatolickie dawnego województwa ruskiego, red. nauk. Jan K. Ostrowski, wyd. Międzynarodowe Centrum Kultury w Krakowie, Kraków 1993-1999

Przypisy

  1. ↑ a b Zmarł Profesor Kazimierz Kuczman , whidk.upjp2.edu.pl (pol.).
  2. ↑ W HOŁDZIE ADAMOWI MICKIEWICZOWI, artykuł 943 - Aktualności - Wiadomości - Gmina Radomyśl nad Sanem , radomysl.pl .
  3. ↑ Dr hab. Kazimierz Edward Kuczman, baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) .
  4. ↑ Zmarł wybitny historyk sztuki – prof. Kazimierz Kuczman. dzieje.pl

Linki zewnętrzne