Kazimierz Tarnawski

Obecnie Kazimierz Tarnawski stał się tematem cieszącym się dużym zainteresowaniem i znaczeniem w dzisiejszym społeczeństwie. Wraz z ciągłym rozwojem technologii i globalizacją, Kazimierz Tarnawski zyskał fundamentalną rolę w naszym codziennym życiu. Od wpływu na gospodarkę i politykę po wpływ na kulturę i rozrywkę, Kazimierz Tarnawski zdołał przyciągnąć uwagę ludzi w każdym wieku i o każdym pochodzeniu. W tym artykule szczegółowo zbadamy różne aspekty związane ze zmienną Kazimierz Tarnawski, analizując jej znaczenie, implikacje i ewolucję w czasie. Jaki jest prawdziwy wpływ Kazimierz Tarnawski na nasze społeczeństwo? Jak zmienił się nasz sposób postrzegania i życia Kazimierz Tarnawski na przestrzeni lat? Oto niektóre z pytań, na które postaramy się odpowiedzieć w ramach tej wyczerpującej analizy.

Kazimierz Bolesław Tarnawski
kapitan intendent kapitan intendent
Data i miejsce urodzenia

9 października 1899
Śniatyn

Data i miejsce śmierci

4–7 kwietnia 1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1917–1939

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

OZ Br. Panc. nr 3

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
Wojna polsko-ukraińska
Wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Medal Niepodległości Krzyż Zasługi (II RP)

Kazimierz Bolesław Tarnawski (ur. 9 października 1899 w Śniatynie, zm. 4–7 kwietnia 1940 w Katyniu) – kapitan intendent Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Syn Teofila i Heleny z Muszyńskich urodzony 9 października 1899 w Śniatynie[1][2][3][4]. Ukończył szkołę realną we Lwowie[2].

W 1917 wstąpił do I Brygady Legionów[5] biorąc udział w walkach z Rosjanami. Po kryzysie przysięgowym – jako obywatel austriacki – został wcielony do armii austro-węgierskiej i wysłany na front włoski. Po zakończeniu wojny powrócił do Polski biorąc udział w obronie Lwowa przed Ukraińcami.

Od 15 lutego do 1 lipca 1920 był uczniem klasy 25. Szkoły Podchorążych[6]. Brał udział w wojnie 1920[5], podczas której bił się pod Warszawą z bolszewikami. 9 listopada 1920 Naczelny Wódz mianował go z dniem 1 listopada 1920 podporucznikiem w piechocie. Pozostawał wówczas w dyspozycji Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego[7]. Dostał się do niewoli. W 1921, na mocy traktatu ryskiego, został uwolniony. Po powrocie zdecydował się na pozostanie w armii.

W 1927 ukończył Szkołę Młodszych Oficerów Artylerii w Toruniu[5]. Służył w 15 pułku artylerii lekkiej w Bydgoszczy, a następnie w 8 batalionie pancernym w Bydgoszczy na stanowisku oficera gospodarczego[8]. Na stopień kapitana został awansowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 77. lokatą w korpusie oficerów intendentów, grupa intendentów[9][10]. 20 sierpnia 1939[2] został wysłany z nadwyżkami batalionu do Ośrodka Zapasowego Broni Pancernych typ III nr 3 w Żurawicy.

Uczestniczył w kampanii wrześniowej. Po agresji ZSRR na Polskę od 19 września 1939 przebywał w niewoli sowieckiej[2]. W lutym 1940 znajdował się na liście jeńców w obozie w Kozielsku[2], skąd 29 listopada 1939 wysłał ostatni list do rodziny[2]. Między 3 a 5 kwietnia 1940 został przekazany do dyspozycji naczelnika Zarządu NKWD Obwodu Smoleńskiego[2] – lista wywózkowa bez numeru z 2 kwietnia 1940[2][11]. Między 4 a 7 kwietnia 1940 został zamordowany strzałem w tył głowy w Katyniu[2][5] przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Ofiary tej zbrodni grzebano w bezimiennych mogiłach zbiorowych, gdzie od 28 lipca 2000 mieści się oficjalnie Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu[12][13]. W miejscu tym prowadzone były ekshumacje i prace archeologiczne[14][15]. Po odkryciu mogił katyńskich wiosną 1943, ciało kapitana Tarnawskiego udało się zidentyfikować w toku ekshumacji nadzorowanych przez władze niemieckie[16] pod numerem 1937[17][18][2][19] – raport dzienny z 13 maja 1943[2]. Przy jego szczątkach znaleziono kartę z adresem: Stanisława Tarnawska, Kowno, Legionów 249, pudełeczko z drzewa (rzeźbione) oraz list[20][19]. Figuruje na liście Komisji Technicznej PCK pod numerem 01937, wskazany bez imienia jako kpt. Tarno/a/wski[20]. W Archiwum Robla w pakiecie 01231-09, wymieniony we wpisie z 10 lutego 1940[2], w kalendarzyku znalezionym przy szczątkach Kazimierza Szczekowskiego[21].

Był żonaty ze Stanisławą z Nowaków, z którą miał córkę Annę i syna Jerzego[5].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[22][23]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007[24] w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[25][26].

Ordery i odznaczenia

5 listopada 1935 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości ponownie rozpatrzył jego wniosek, lecz Krzyża Niepodległości nie przyznał[3].

Upamiętnienie

13 kwietnia 2016, w ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, w ogrodzie Pałacu Prezydenckiego został zasadzony Dąb Pamięci poświęconego wszystkim Ofiarom Zbrodni Katyńskiej, certyfikat z numerem 1[30][31][32].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 642, tu podano, że urodził się we Lwowie.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 730.
  3. ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. ..
  4. ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. ..
  5. ↑ a b c d e Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 642.
  6. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 450.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 45 z 24 listopada 1920, s. 1230.
  8. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 797.
  9. ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 502.
  10. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 343.
  11. ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 642 - tu wskazano L.W. z 3 kwietnia 1940.
  12. ↑ 20 lat temu otwarto Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu - Redakcja Polska - polskieradio.pl , polskieradio.pl (pol.).
  13. ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. LIII.
  14. ↑ Historia Zbrodni Katynskiej (pol.).
  15. ↑ Pierwsze ekshumacje w Katyniu. "Wszystko było przesiąknięte zapachem śmierci" - Historia , www.polskieradio.pl (pol.).
  16. ↑ Instytut Pamięci Narodowej - Kraków, Niemcy w Katyniu w 1943 roku, „Instytut Pamięci Narodowej - Kraków” (pol.).
  17. ↑ Auswärtiges Amt, „Amtliches Material zum Massenmord von Katyn“, 1943, s. 219 (niem.).
  18. ↑ Katyń według źródeł niemieckich – 1943 r.. stankiewicze.com. .
  19. ↑ a b Lista imienna zaginionych w ZSRR polskich jeńców wojennych z obozów Kozielsk - Ostaszków - Starobielsk, „Orzeł Biały. Polska walcząca o wolność.” (11 (349)), pbc.uw.edu.pl, 12 marca 1949, s. 3 (pol.).
  20. ↑ a b Mariusz Olczak (red.), Katyń. Listy ekshumacyjne i dokumenty Zarządu Głównego Polskiego Czerwonego Krzyża 1943–1944., koszalin.ap.gov.pl, s. 206, ISBN 83-89986-91-4 (pol.).
  21. ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 848.
  22. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  23. ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem , edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 (pol.).
  24. ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. , web.archive.org, s. 61 (pol.).
  25. ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. . (pol.).
  26. ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” , prezydent.pl (pol.).
  27. ↑ M.P. z 1932 r. nr 140, poz. 172.
  28. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 4 lipca 1932, s. 335.
  29. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938, s. 54.
  30. ↑ Dąb pamięci w ogrodach Pałacu Prezydeckiego - Polska Prowincja Zakonu Pijarów , pijarzy.pl .
  31. ↑ Katyń… Ocalić od zapomnienia. , katyn-pamietam.pl .
  32. ↑ Obchody Dnia Pamięci Ofiar Zbrodni Katyńskiej , dzieje.pl .

Bibliografia