Komunikacja językowa

W tym artykule szczegółowo zbadamy Komunikacja językowa, analizując jego pochodzenie, wpływ i dzisiejsze znaczenie. Komunikacja językowa to temat, który wzbudził zainteresowanie wielu ludzi na całym świecie, ponieważ obejmuje ważne aspekty naszego społeczeństwa, kultury i historii. W tym tekście przeanalizujemy różne perspektywy i opinie na temat Komunikacja językowa, aby zaoferować wszechstronną i kompletną wizję tego tematu. Mamy nadzieję, że pod koniec czytania czytelnicy będą mieli głębsze i bardziej znaczące zrozumienie Komunikacja językowa, co pozwoli im na refleksję i sformułowanie własnych wniosków na ten temat.

Komunikacja językowa – proces porozumiewania się ludzi za pomocą znaków językowych, w formie ustnej lub pisemnej. Wypracowanie teorii komunikacji powiązane jest w szczególności z powstaniem i rozwojem cybernetyki jako nauki o ogólnych zasadach sterowania informacjami i ich przekazu[1].

Komunikacja językowa stanowi szczególną formę przekazywania informacji za pomocą języka (zob. funkcja komunikatywna języka). W procesie tym obecne są następujące elementy i zdarzenia: uczestnicy rozmowy (mówiący, słuchający), treść informacyjna, kodowanie i dekodowanie informacji za pomocą języka (kodu językowego)[1].

Podstawowy model komunikacyjny obrazuje relację między nadawcą a odbiorcą. Pomiędzy tymi dwoma uczestnikami następuje przekaz informacji za pomocą języka, czyli usystematyzowanego kodu, składającego się z różnych znaków i zasad ich łączenia. Treść przekazywana przez nadawcę jest dekodowana, identyfikowana po przyjęciu przez odbiorcę. Efektywne przekazanie komunikatu możliwe jest tylko w przypadku, gdy odbiorca zna kod (język) używany przez nadawcę[1].

Akt mowy

Jeżeli w akcie komunikacyjnym zawarte są określone intencje wobec odbiorcy (jest to prośba, obietnica, pytanie, groźba itd.), wówczas akt ten określa się jako akt mowy.

Akty mowy można podzielić na:

  • udane (fortunne) – takie, które trafiły do właściwego odbiorcy i zostały zinterpretowane zgodnie z intencją nadawcy;
  • nieudane (niefortunne) – odebrane przez innego odbiorcę lub niewłaściwie odczytane.

Funkcje wypowiedzi

Według koncepcji Romana Jakobsona można wyróżnić sześć funkcji wypowiedzi[2]:

  • ekspresywna (emotywna) – gdzie największą wagę przykłada się do wyrażenia emocji;
  • impresywna (konatywna) – gdy nadawca stara się wpłynąć na odbiorcę;
  • przedstawieniowa (poznawcza, informatywna, informacyjna) – gdzie najistotniejszy jest przepływ treści informacyjnych, faktów;
  • fatyczna – czyli funkcja mająca na celu utrzymanie kontaktu pomiędzy nadawcą a odbiorcą;
  • metajęzykowa – gdy wypowiedź zawężona jest do opisu samego kodu/przekazu językowego;
  • poetycka (estetyczna) – gdzie największą wagę przykłada się do doznań estetycznych, sposobu organizacji komunikatu.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b c Mistrík 1993 ↓, s. 203.
  2. ↑ Grażyna Habrajska, Nakłanianie, perswazja, manipulacja językowa, „Acta Universitatis Lodziensis, Folia Litteraria Polonica”, 7 (2), 2005, s. 92.

Bibliografia