W obszarze Konstanty Troczyński na przestrzeni lat powstały liczne badania, dyskusje i debaty. Od momentu powstania Konstanty Troczyński jest przedmiotem zainteresowania nie tylko na poziomie akademickim, ale także w ogóle w społeczeństwie. Jego wpływ był taki, że przeniknął różne aspekty życia codziennego, od kultury, polityki, gospodarki po technologię. W tym artykule dokładnie zbadamy znaczenie Konstanty Troczyński, jego implikacje i wpływ na dzisiejszy świat. Od jego początków do chwili obecnej przeanalizujemy jego ewolucję i rolę we współczesnym społeczeństwie.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość | |
| Język | |
| Alma Mater | |
| Dziedzina sztuki |
Konstanty Troczyński (ur. 9 grudnia 1906 w Częstochowie, zginął 27 maja 1942 w KL Auschwitz) – polski teoretyk literatury, krytyk literacki i teatralny, prekursor strukturalizmu.
Absolwent Państwowego Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu. Po maturze studiował na Uniwersytecie Poznańskim równocześnie polonistykę (seminarium prof. Tadeusza Grabowskiego) i socjologię (seminarium prof. Floriana Znanieckiego). Należał do koła poznańskiego Myśli Mocarstwowej, był redaktorem naczelnym wydawanego przez tę organizację miesięcznika „Myśl Mocarstwowa” (1927–28)[1]. W 1929 ukończył studia i otrzymał stopień doktora filozofii na podstawie pracy Teoria poetyki. Szkic z zakresu metodologii nauki o literaturze. W latach 1929–1932 wyjeżdżał na stypendia do Paryża, Lipska i Berlina, prowadząc studia z estetyki i socjologii literatury, pracował również jako nauczyciel w szkołach średnich. W latach 1934–1937 kierownikiem literackim i referentem prasowym rozgłośni poznańskiej Polskiego Radia. W 1937 został docentem Uniwersytetu Poznańskiego, w 1939 otrzymał habilitację na podstawie Rozprawy o krytyce literackiej (1931) oraz książki Artysta i dzieło. Studium o „Próchnie” Wacława Berenta (1938).
Troczyński był aktywnym uczestnikiem poznańskiego życia kulturalnego. Współpracował z czasopismami: „Literatura i Sztuka” (1928), „Życie Literackie” (1928, 1934–1935), „Dziennik Poznański” (1929, 1930, 1932–1939), „Prom” (1932–1933), „Pion” (1933–1934), „Tęcza” (1933, 1937–1938), „Antena” (1935), „Bunt Młodych” (1936), „Kultura” (1936), „Teatr” (1937). W latach 1935–1939 systematycznie publikował recenzje teatralne „Nowym Kurierze”.
Po agresji Niemiec na Polskę został w grudniu 1939 wysiedlony z Poznania. Po krótkim pobycie w Sandomierskiem zamieszkał w Krakowie[2]. Pracował w sklepie rybnym, po nawiązaniu kontaktów z ruchem oporu wykładał w tajnej podchorążówce. Został aresztowany 16 kwietnia 1942 roku w Kawiarni Plastyków przy ul. Łobzowskiej 3[3]. Osadzony najpierw w więzieniu Montelupich, trafił 25 kwietnia 1942 do KL Auschwitz (numer więźniarski: 33185), gdzie 27 maja 1942 poniósł śmierć przez rozstrzelanie w masowej egzekucji pod Ścianą Straceń[4].