Kościół św. Marcelego w Rzymie

W dzisiejszym świecie Kościół św. Marcelego w Rzymie to temat, który zyskał duże znaczenie w różnych kontekstach. Od wpływu na społeczeństwo po wpływ na gospodarkę, Kościół św. Marcelego w Rzymie wzbudził szerokie zainteresowanie i wywołał liczne debaty w opinii publicznej. Dlatego też istotne jest dokładne przeanalizowanie różnych aspektów związanych ze zmienną Kościół św. Marcelego w Rzymie, aby w pełni zrozumieć jej zakres i implikacje. W tym artykule zagłębimy się w złożoność Kościół św. Marcelego w Rzymie, badając jego różne aspekty i oferując wszechstronną wizję, która pozwoli czytelnikowi na szersze zrozumienie tego tematu.

Kościół św. Marcelego na Corso
Chiesa di San Marcello al Corso
Kościół tytularny
Ilustracja
Państwo

 Włochy

Miejscowość

Rzym
Piazza San Marcello 5

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Parafia

santi XII Apostoli

Wezwanie

św. Marcelego

Wspomnienie liturgiczne

16 stycznia

Położenie na mapie Rzymu
Mapa konturowa Rzymu, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Marcelego na Corso”
Położenie na mapie Włoch
Mapa konturowa Włoch, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Marcelego na Corso”
Położenie na mapie Lacjum
Mapa konturowa Lacjum, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Marcelego na Corso”
41°53′55,25″N 12°28′54,34″E/41,898681 12,481761
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Kościół św. Marcelego na Corso (wł. Chiesa di San Marcello al Corso) – rzymskokatolicki kościół tytularny w Rzymie.

Świątynia ta jest kościołem rektoralnym parafii Santi XII Apostoli oraz kościołem tytularnym[1]. Jest też kościołem stacyjnym ze szóstej środy Wielkiego Postu.

Lokalizacja

Kościół znajduje się w II Rione Rzymu – Trevi przy Piazza San Marcello 5[1].

Patron

Patronem świątyni jest św. Marceli I – papież w latach 308–309.

Historia

W kościele tym w 418 roku został konsekrowany papież Bonifacy I, ten fakt jest pierwszym dowodem na istnienie tej świątyni[2]. Następnie kościół został wymieniony w aktach synodu z 499 i 595 roku jako Titulus Marcelli[a][2]. W VIII wieku kościół został odnowiony przez papieża Hadriana I, natomiast Grzegorz IV sprowadził do świątyni relikwie św. Marcelego z San Silvestro a Priscilla[2].

Fragmenty paleochrześcijańskiej świątyni zostały odkryte podczas prac archeologicznych[2]. Kościół miał wówczas trzy nawy z półokrągłą apsydą i był zbudowany w technice opus listatum, przy czym był ustawiony odwrotnie w stosunku do obecnie istniejącej budowli[2].

W połowie XII wieku do nawy północnej (i być może również południowej) dodano niewielką apsydę, natomiast pod koniec XII wieku wyburzono wszystkie apsydy i wybudowano transept zakończony apsydami[2]. W 1375 roku papież Grzegorz XI przekazał kościół serwitom[2].

Kościół został zniszczony przez pożar w nocy 22 maja 1519 roku, ocalały tylko ściany zewnętrzne oraz drewniany krucyfiks z XV wieku, obecnie znajdujący się w kaplicy krzyża[2]. Odbudowa została przeprowadzona według projektu Jacopo Sansovino, odwrócono wówczas usytuowanie prezbiterium i wejścia, zrezygnowano z naw bocznych i transeptu na korzyść ciągu kaplic bocznych[2]. Wydarzenia związane z Sacco di Roma przerwały odbudowę, po jej wznowieniu wyznaczono Giovanni Mangone do zakończenia projektu[2]. W 1569 roku wybudowano apsydę według projektu Annibale Lippi i ponownie przerwano prace[2]. Kościół został uznany za ukończony i ponownie konsekrowany w 1592 roku[2].

Fasada kościoła powstała w latach 1682–1686 według projektu Carlo Fontana[2]. Figury w górnej części fasady zostały umieszczone w 1701 roku[2].

W 1823 roku została zlikwidowana parafia św. Marcelego[2].

W latach 1861–1867 pod kierunkiem Virginio Vespignani odrestaurowano wnętrze[2].

Architektura i sztuka

Fasada kościoła jest dużo wyższa od nawy głównej[2]. Fasada jest dwukondygnacyjna, została wykonana z trawertynu[2]. Nad drzwiami znajduje się rzeźba autorstwa Antonio Raggi z 1686 roku przedstawiająca scenę odmowy przyjęcia papieskiej tiary przez św. Filipa Benicjusza[2]. W bocznych częściach dolnej kondygnacji fasady znajdują się rzeźby przedstawiające św. Filipa Benicjusza i św. Marcelego dłuta Francesco Cavallini z 1686 roku[2].

Św. Filip Benicjusz odmawia przyjęcia tiary papieskiej, Antonio Raggi 1686 r.


Kościół jest trójnawowy z dużą apsydą, przy czym nawy boczne są podzielone na kaplice, po pięć z każdej strony[2].

Płaski, kasetonowy drewniany sufit został wykonany w latach 1592–1594, zawiera on symbole ilustrujące tytuły Matki Bożej z Litanii Loretańskiej, w centrum znajduje się rzeźbiona płaskorzeźba Niepokalanego Poczęcia[2]. Autorem projektu był Carlo Francesco Lambardi[2].

Wnętrze kościoła
Ołtarz główny z relikwiami Marcelego


Ambona została zaprojektowana przez Giovanniego Mattia de Rossiego i wykonana przez Carlo Torriani w 1673 roku[2]. Anioła, który ją wspiera, wykonał z kolei Pietro Paolo Naldini[2].

Ambona
Krucyfiks z XV w., który ocalał z pożaru w 1519 r.


Kardynałowie prezbiterzy

Kościół św. Marcelego w Rzymie jest jednym z kościołów tytularnych nadawanych kardynałom-prezbiterom (Titulus Sancti Marcelli)[3].

Uwagi

  1. ↑ Nie ma pewności czy chodziło tutaj o papieża Marcelego czy donatora nieruchomości o tym samym imieniu
  2. ↑ a b Mianowany przez antypapieża Feliksa V

Przypisy

  1. ↑ a b Chiesa rettoria San Marcello al Corso w serwisie Diocesi di Roma. . . (wł.).
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y San Marcello al Corso na Churches of Rome. . (ang.).
  3. ↑ Kościół św. Marcelego w Rzymie , catholic-hierarchy.org (ang.).