Widok na jezioro Como z Alp i Bellagio | |
Położenie | |
Państwo | |
---|---|
Wysokość lustra |
198 m n.p.m. |
Morfometria | |
Powierzchnia |
146 km² |
Wymiary • max długość • max szerokość |
|
Głębokość • średnia • maksymalna |
|
Objętość |
22,5 km³ |
Hydrologia | |
Rzeki zasilające | |
Rzeki wypływające | |
Położenie na mapie AlpLago di Como | |
46°00′N 9°16′E/46,000000 9,266667 | |
Lago di Como, Lago Lario (niem. Comosee; łac. Lacus Larius) – jezioro w północnych Włoszech (Lombardia), w Alpach.
Lago di Como jest trzecim co do wielkości jeziorem Włoch (po Lago di Garda i Lago Maggiore). Zarazem jest to najgłębsze jezioro Alp i jedno z najgłębszych w Europie; przy położeniu lustra wody na średniej wysokości 197,4 m n.p.m. tworzy kryptodepresję. Jego rozczłonkowanie powoduje, że linia brzegowa swoją długością przekracza linie brzegowe jezior Garda i Maggiore razem wziętych. Kształt jeziora na mapie przypomina odwróconą literę Y. Z tego względu jezioro dzieli się na 3 części: Ramo di Como (część południowo-zachodnia), Ramo di Lecco (część południowo-wschodnia) i Ramo di Colico (część północna).
Część północna jeziora wcina się głęboko w Alpy, a otaczające ją szczyty sięgają wysokości 2600 m n.p.m. Na krańcach południowych szczyty osiągają wysokości 1200-1470 m n.p.m., zaś najbliższe brzegom wzgórza liczą ok. 600-900 m n.p.m. Zbocza spadają ku wodzie bardzo stromo, zostawiając niewiele miejsca na osadnictwo i sieć drogową.
Como jest jeziorem przepływowym, przepływa przez nie rzeka Adda. Wpada ona do jeziora na północnym krańcu Ramo di Colico, tuż na północ od miasta Colico, a wypływa na końcu Ramo di Lecco, w Lecco. Na północnym krańcu Ramo di Colico wpada do jeziora również rzeka Mera, a nieco dalej na zachód, w San Gregorio - duży potok Liro. Pozostałe cieki wodne uchodzące do jeziora to krótkie, bystre potoki spływające z otaczających je zboczy. Ramo di Lecco przez Rio Torto ma w miejscowości Valmadrera połączenie z dwuczęściowym jeziorem Lago di Annone.
Jedyna wyspa na jeziorze, która nazywa się Isola Comacina, leży w północnej części Ramo di Como, niedaleko Tremezzo. Była ona zamieszkana już w starożytności, lecz istniejące na niej osady zostały zniszczone w XII wieku.
Ogromna ilość wody w jeziorze, nagrzana w ciągu lata, niweluje znacznie ostrość zimy. Z kolei woda, wychłodzona w ciągu zimy i zasilana zimnymi wodami górskich rzek, łagodzi letnie upały. Dzięki temu lokalny klimat charakteryzuje się rzadko spotykaną łagodnością. W górnej części jeziora praktycznie zawsze (oprócz miesięcy zimowych) wieje termiczny wiatr – breva. Zaczyna on wiać ok. godz. 10.00 z siłą 1-3 B, aby w porze popołudniowej osiągnąć 3-6 B.
Ze względu na łagodny klimat roślinność wokół jeziora jest bardzo zróżnicowana i bujna. Na jego brzegach rosną drzewa oliwne, cyprysy, oleandry, palmy i agawy.
W przeszłości jezioro charakteryzowało się niezwykle czystymi, przejrzystymi wodami, słynnymi z bogactwa ryb. Obecnie jakość wody w jeziorze w niektórych miejscach pozostawia wiele do życzenia; spowodowane jest to brakiem oczyszczalni ścieków w nadbrzeżnych miejscowościach.
Zalety łagodnego klimatu i urokliwego otoczenia jeziora doceniano już w czasach rzymskich. Mieli tu swe rezydencje liczni patrycjusze, a uroki jeziora rozsławili w swych pismach m.in. Pliniusz Starszy i Pliniusz Młodszy.
Obecnie Lago di Como jest również celem wielu turystów; znane jest z licznych ośrodków wypoczynkowych i parków, leżących nad jego brzegiem. Okres od czerwca do września jest najlepszym czasem na uprawianie windsurfingu i kitesurfingu. Każdego dnia po Lago di Como kursują promy i inne łodzie, dzięki którym sprawnie można osiągnąć nadbrzeżne miejscowości bez konieczności objeżdżania jeziora lądem. Jezioro słynie także ze znajdujących się tutaj ekskluzywnych willi. W willi La Gaeta nad jeziorem Como nagrywano sceny do filmu z Casino Royale. Nad jeziorem Como swoje posiadłości mają gwiazdy kina - George Clooney, Brad Pitt, czy Sylvester Stallone. Najważniejsze kurorty nad Lago di Como to Varenna, Bellagio i Menaggio.
Niewymienienie danego obiektu jest jednoznaczne ze stwierdzeniem, że Komisja nie zaleca dla niego polskiej nazwy, nawet jeżeli taka spotykana jest w niektórych publikacjach.