W tym artykule poruszymy temat Len austriacki, który ma dziś ogromne znaczenie. Len austriacki to temat, który wzbudził ogromne zainteresowanie w różnych obszarach, od polityki po naukę, poprzez kulturę i społeczeństwo w ogóle. Na przestrzeni dziejów Len austriacki był przedmiotem badań i debat, wywołując sprzeczne opinie i prowokując do głębokich refleksji na temat jego wpływu na życie codzienne. W tym sensie niezbędna jest szczegółowa analiza różnych aspektów związanych z Len austriacki, odniesienie się do jego implikacji i konsekwencji, a także możliwych rozwiązań, które mogą wyniknąć w wyniku jego obecności. Dlatego głównym celem tego artykułu jest przedstawienie szerokiego i aktualnego spojrzenia na Len austriacki, aby promować krytyczną i konstruktywną refleksję na ten bardzo istotny temat.
Len austriacki (Linum austriacum L.) – gatunek rośliny należący do rodziny lnowatych.
Rozmieszczenie geograficzne
Występuje w północnej Afryce, zachodniej Azji i Europie południowej i środkowej[3]. W Polsce jest gatunkiem bardzo rzadkim. Za rodzime uznawane są jego stanowiska jedynie w okolicach Przemyśla; w rezerwacie Winna Góra oraz na Wzgórzach Łuczycko-Jaksmanickich. Istnieją jeszcze stanowiska w północnej Polsce, jak na przykład malowniczo położone stanowisko w Kozielcu k. Bydgoszczy, oraz na Śląsku, ale są one pochodzenia antropogenicznego. W Polsce występuje wyłącznie typowy podgatunek L. austriacum ssp. austriacum.
Zebrane w luźną wierzchotkę zwykle zwieszoną jednostronnie. Kwiaty 5-krotne, promieniste. Działki kielicha jajowate i błoniasto obrzeżone. Płatki korony niebieskie, o długości 10–15 mm. Występuje jeden słupek z pięcioma szyjkami i maczużkowatymi znamionami oraz dziesięć pręcików płodnych (międzyległych płatkom korony) oraz pięć prątniczków.
Jajowatokulista torebka o długości 3,5–5 mm, zawierająca dziesięć ciemnobrązowych nasion o długości do 3 mm. Szypułka owocu po dojrzeniu jest zgięta.
Gatunek podobny
Len trwałyLinum perenne ma kwiatostan zwykle rozpierzchły w różnych kierunkach, szypułki z owocami wyprostowane lub słabo zgięte, torebki większe (6–7 mm długości), płatki korony większe (15–20 mm długości), działki kielicha zróżnicowane[4].
Siedlisko: naturalne jego siedliska to suche łąki, stepy, murawy kserotermiczne. Występuje ponadto na siedliskach antropogenicznych; na skarpach, przydrożach, nasypach kolejowych. Preferuje podłoże bogate w węglan wapnia oraz miejsca suche i słoneczne. Hemikryptofit.
Roślina objęta jest w Polsce od 2004 roku ścisłą ochroną gatunkową. Zagrożona jest głównie zarastaniem przez drzewa i krzewy w wyniku naturalnej sukcesji ekologicznej muraw kserotermicznych, w których występuje. Według Polskiej Czerwonej Księgi Roślin (2001) jest gatunkiem narażonym na wymarcie (kategoria zagrożenia VU)[6]. W wydaniu z 2014 roku otrzymała kategorię EN (zagrożony)[7]. Tę samą kategorię posiada na polskiej czerwonej liście[8].
↑ abcTaxon: Linum austriacum L.. USDA, ARS, National Genetic Resources Program. Germplasm Resources Information Network - (GRIN). . (ang.).
↑ abLucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006, s. 288. ISBN 83-01-14342-8.
↑Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4. Brak numerów stron w książce
↑K. Zarzycki, R. Kaźmierczakowa: Polska Czerwona Księga Roślin. Kraków: IB PAN, 2001. ISBN 83-85444-85-8. Brak numerów stron w książce
↑Zarzycki K., Kaźmierczakowa R., Mirek Z.: Polska Czerwona Księga Roślin. Paprotniki i rośliny kwiatowe. Wyd. III. uaktualnione i rozszerzone. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody PAN, 2014. ISBN 978-83-61191-72-8. Brak numerów stron w książce
↑Kaźmierczakowa R., Bloch-Orłowska J., Celka Z., Cwener A., Dajdok Z., Michalska-Hejduk D., Pawlikowski P., Szczęśniak E., Ziarnek K.: Polska czerwona lista paprotników i roślin kwiatowych. Polish red list of pteridophytes and flowering plants. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk, 2016. ISBN 978-83-61191-88-9. Brak numerów stron w książce
Bibliografia
Halina Piękoś-Mirkowa, Zbigniew Mirek: Rośliny chronione. Warszawa: Multico Oficyna Wyd., 2006. ISBN 978-83-7073-444-2. Brak numerów stron w książce
Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953. Brak numerów stron w książce