Leo Weisgerber

Obecnie Leo Weisgerber jest tematem o ogromnym znaczeniu we współczesnym społeczeństwie. Jego wpływ rozciąga się na różne obszary życia codziennego, od polityki po technologię, kulturę i ekonomię. W tym artykule zagłębiamy się w świat Leo Weisgerber, badając jego liczne aspekty i wpływ na nasze codzienne życie. Poprzez szczegółową analizę postaramy się rzucić światło na różne aspekty, które sprawiają, że Leo Weisgerber jest istotnym tematem wartym dzisiejszego przestudiowania. Od wpływu na życie ludzi po wpływ na środowisko globalne, Leo Weisgerber jest zjawiskiem zasługującym na dogłębne zbadanie.

Leo Weisgerber
Ilustracja
Państwo działania

 Niemcy

Data i miejsce urodzenia

25 lutego 1899
Metz

Data i miejsce śmierci

8 sierpnia 1985
Bonn

Profesor
Specjalność: Językoznawstwo ogólne, celtologia
Alma Mater

Uniwersytet w Bonn

Nauczyciel akademicki
uczelnia

Uniwersytet w Rostocku

Stanowisko

profesor nadzwyczajny

Okres zatrudn.

1927-1938

uczelnia

Uniwersytet w Bonn

Stanowisko

profesor zwyczajny

Okres zatrudn.

1942-1967

Leo Weisgerber (ur. 25 lutego 1899 w Metz (w latach 1871–1918 w granicach Niemiec, obecnie Francja), zm. 8 sierpnia 1985 w Bonn) – niemiecki filolog, językoznawca, twórca szkoły językoznawczej „Gramatyka treści” (Inhaltbezogene Sprachwissenschaft)[1].

Życiorys

Po ukończeniu gimnazjum w swojej rodzinnej miejscowości studiował na uniwersytetach w Bonn, Monachium i Lipsku. W 1925 roku habilitował się w Bonn i został nieetatowym docentem (Privatdozent) na bońskim uniwersytecie ze specjalizacją językoznawstwo ogólne i celtologia. Rok później otrzymał stanowisko docenta na Akademii Pedagogicznej w Bonn. W 1927 został profesorem nadzwyczajnym językoznawstwa porównawczego w Rostocku. W roku 1938 został profesorem zwyczajnym językoznawstwa ogólnego i indoeuropejskiego w Marburgu, a w 1942 na uniwersytecie w Bonn, gdzie pracował jako profesor językoznawstwa ogólnego oraz języka i kultury celtyckiej.

do przejścia na emeryturę w 1967 roku. W latach 1938–1942 sprawował funkcję dyrektora Katedry Językoznawstwa Ogólnego na uniwersytecie w Marburgu. Od 1932 roku wydawca czasopisma „Wörter und Sachen”, od 1936 członek korespondent Akademii Nauk w Getyndze, był też członkiem Reńsko-Westfalskiej Akademii Nauk[1][2].

Podczas II wojny światowej Weisgerber w latach 1940–1944 był zaangażowany w działalność propagandową Wehrmachtu we Francji. Jako pracownik Instytutu Celtyckiego w Bretanii zajmował się rekrutacją do formacji SS. Pod koniec wojny przystąpił do militarnej formacji Volkssturm[3]. Mimo to po wojnie został pozytywnie zweryfikowany i kontynuował swoje aktywności naukowe, dydaktyczne i organizacyjne. W latach 1947–1967 był dyrektorem Katedry Celtyckiej uniwersytetu w Bonn, a w latach 1960–1963 zastępcą kierownika Instytutu Fonetyki i Badań nad Komunikacją. Był założycielem i dyrektorem Instytutu Językoznawstwa Ogólnego. W roku 1950 utworzył czasopismo „Wirkendes Wort”, poświęcone językoznawstwu i literaturoznawstwu. Był inicjatorem i kierownikiem (1956-1965) zespołu Sprache und Gemeinschaft Niemieckiej Wspólnoty Badawczej (Deutsche Forschungsgemeinschaft). Od 1960 był członkiem Rady Naukowej redakcji Dudena[2].

Działalność naukowa

W swoich badaniach i w pracy dydaktycznej zajmował się językoznawstwem ogólnym, porównawczym i indoeuropejskim, językami celtyckimi i onomastyką. W latach dwudziestych XX wieku doprowadził do utworzenia nowej szkoły językoznawczej „Gramatyka treści” (Inhaltbezogene Sprachwissenschaft), znanej też pod nazwą neoromantycy lub neohumboldtianie. Język w ujęciu tej szkoły to nie tylko środek porozumienia, ale też „działająca siła” narzucająca użytkownikom danej społeczności językowej określony obraz świata i kształtująca ich zachowanie. Aż do lat 70. była to dominująca szkoła językoznawcza w Niemczech[4].

Publikacje (wybór)

  • Muttersprache und Geistesbildung. 1929 (tłum. na japoński, koreański, rosyjski)
  • Von den Kräften der deutschen Sprache. 1949-1950
  • Die geschichtliche Kraft der deutschen Sprache. 1950
  • Die Muttersprache im Aufbau unserer Kultur. 2. wyd. 1957
  • Grundzüge der inhaltbezogenen Grammatik. 3. wyd. 1962
  • Die sprachliche Gestaltung der Welt. 3. wyd. 1962
  • Die vier Stufen zur Erforschung der Sprache, 1963
  • Das Tor zur Muttersprache. 9. wyd. 1968.

Nagrody i wyróżnienia[2]

" class="mw-editsection-visualeditor">edytuj | edytuj kod]

Przypisy

  1. ↑ a b Leo Weisgerber – Munzinger Biographie , www.munzinger.de .
  2. ↑ a b c Universitätsbibliothek Rostock, Weisgerber, Leo – Catalogus Professorum Rostochiensium , cpr.uni-rostock.de .
  3. ↑ Christopher M. Hutton: Linguistics and the Third Reich London – New York 2001, rozdz. Sonderführer Weisgerber, Nazi Germany and the Celts, s. 134–139.
  4. ↑ Gerhard Helbig: Dzieje językoznawstwa nowożytnego, tłum. z niem.: Czesława Schatte, Dorota Morciniec. Wrocław: Ossolineum, 1982, s. 128–160.