Obecnie Leszek Kaczmarek to temat, który zyskał duże znaczenie we współczesnym społeczeństwie. Wraz z postępem technologii i globalizacją Leszek Kaczmarek stał się istotną częścią naszego życia. Niezależnie od tego, czy jest to poziom osobisty, zawodowy czy społeczny, Leszek Kaczmarek stał się stałym tematem rozmów. Od swoich początków do dzisiejszego wpływu, Leszek Kaczmarek pozostawił głęboki ślad w historii ludzkości. W tym artykule zbadamy znaczenie Leszek Kaczmarek i jego wpływ na różne aspekty codziennego życia.
Data i miejsce urodzenia |
31 maja 1957 |
---|---|
Profesor nauk biologicznych | |
Specjalność: biologia komórki zwierzęcej | |
Alma Mater | |
Doktorat |
1983 |
Habilitacja |
1988 |
Profesura |
(dts) 22 października 1996 |
Polska Akademia Nauk | |
Status |
członek rzeczywisty |
Funkcja Jednostka PAN |
Przewodniczący (2003-2008) |
Praca naukowa | |
Instytut | |
Stanowisko |
Profesor zwyczajny, |
Odznaczenia | |
![]() ![]() |
Leszek Jan Kaczmarek (ur. 31 maja 1957 w Warszawie) – biolog molekularny, profesor nauk biologicznych, kierownik Pracowni Neurobiologii Instytutu Biologii Doświadczalnej im. M. Nenckiego PAN, członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk.
W 1981 ukończył studia na Wydziale Biologii Uniwersytetu Warszawskiego. W 1983 uzyskał doktorat. W latach 1984–1986 był na stażu podoktorskim w Temple University w Filadelfii (USA). Po powrocie podjął pracę w Instytucie Biologii Doświadczalnej PAN im. Nenckiego, gdzie pracuje do chwili obecnej. Stopień doktora habilitowanego otrzymał w 1988 roku. W dniu 22 października 1996 otrzymał tytuł profesora nauk biologicznych[1]. W 2000 został laureatem Nagrody Fundacji na rzecz Nauki Polskiej w dziedzinie nauk przyrodniczych i medycznych za badania wpływu różnych bodźców na ekspresję genów w mózgu ssaków[2][3], a w 2011 otrzymał Nagrodę Prezesa Rady Ministrów za całokształt dorobku naukowego.
Stypendysta Programu Fulbrighta (w l. 2001-2002 przebywał na stypendium badawczym na University of California-Los Angeles), aktualnie członek Rady Fundacji Polsko-Amerykańskiej Komisji Fulbrighta[4].
Jest członkiem Polskiej Akademii Nauk, od 1998 członkiem korespondentem, a od 2013 członkiem rzeczywistym. W latach 2003–2008 był Przewodniczącym Wydziału II Nauk Biologicznych PAN, a w latach 1999–2003 przewodniczącym Komitetu Neurobiologii PAN[3][1].
Jego działalność badawcza dotyczy m.in. aktywności genów w mózgu w procesie uczenia oraz plastyczności synaptycznej, będącej podłożem uczenia się i pamięci, a także najpoważniejszych schorzeń neuro-psychicznych, takich jak padaczka, autyzm, schizofrenia, czy też uzależnienia. Opublikował ponad 200 artykułów w renomowanych czasopismach naukowych, cytowanych ponad 9 tysięcy razy przez innych badaczy. Wypromował 41 doktorów nauk[3][2].
W 1998 roku odznaczony Krzyżem Kawalerskim, a w 2009 Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[3].