Lewart (herb szlachecki)
Motyw Lewart (herb szlachecki) to taki, który przez lata przyciągał uwagę i ciekawość wielu osób. Jest to temat, który wywołał debatę, dyskusję i refleksję w różnych sferach społeczeństwa. Od pola akademickiego po dziedzinę popularną, Lewart (herb szlachecki) był przedmiotem badań, analiz i eksploracji. W miarę postępu i ewolucji społeczeństwa zainteresowanie i znaczenie Lewart (herb szlachecki) stale się zmieniają, rozszerzając się na nowe obszary i rodząc nowe pytania. W tym artykule dokładnie zbadamy znaczenie i wpływ Lewart (herb szlachecki) w różnych kontekstach, a także jego wpływ na nasze codzienne życie.
 Herb Lewart | |
| Typ herbu | |
|---|---|
| Alternatywne nazwy |
Leopardus, Walny, Waliu-szy |
Lewart (Leopardus, Walny, Waliu-szy) – polski herb szlachecki.
Opis herbu
W polu czerwonym lub błękitnym – lampart wspięty ukoronowany.
Klejnot: pół takiegoż lamparta.
Najwcześniejsze wzmianki
Według Długosza herb nabyty w czasach króla Władysława Łokietka. Najwcześniejsze polskie źródło heraldyczne wymieniające herb to datowane na lata 1464–1480 Insignia seu clenodia Regis et Regni Poloniae polskiego historyka Jana Długosza. Zapisuje on informacje o herbie wśród 71 najstarszych polskich herbów szlacheckich we fragmencie: "Leuardus, que leuardum in campo rubeo defert Nobilitas Polonica, a Wladislao Loktek secimdo, Polonie rege, creata est, se Valny appellat."[2].
Według niektórych źródeł herb ma pochodzenie niemieckie (frankońskie).
Herbowni
Bakowski, Beski-Firlej, Boryszkowski, Broniewski, Buński, Dubrowski, Firley, Gorski, Gosławski, Górski (Gurski[3]), (von) Graff[4], Haupt, Jachna, Kiżewski, Kniażyszcza (Kniażyszcze), Konarski, Krupski, Krwacki, Lamfryd, Lewandowski, Lewart, Lewartowski, Lewiński, Liwski, Łaszcz, Łąkowski, Marcuszowski (Marczuszowski), Markuszewski, Meglewski (Megłowski), Mełgiewski, Mełgwiński, Motycki, Nejmanowski, Pachniowski, Petej, Pety, Podoliński (Podolieński), Puchniowski, Skwarc (Skwarcz), Szłapa, Thokarski, Trecyusz, Tyczyna, Ujezdzki, Wierzchanowski, Wodopol (Wodpol), Wojtkiewicz, Wszelaczyński, Zakrzewski.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Encyklopedia powszechna Samuela Orgelbranda. T. 9. Warszawa, 1901, s. 276.
- ↑ Celichowski 1885 ↓, s. 15-27.
- ↑ Adam Boniecki: Herbarz polski: wiadomości historyczno-genealogiczne o rodach szlacheckich. Cz. 1. T. 6. Warszawa : Warszawskie Towarzystwo Akcyjne S. Orgelbranda Sów), 1903, s. 269.
- ↑ Dźmitry Matviejčyk: Herboŭnik biełaruskaj šlachty. T. 4. Miensk: Беларусь, 2016, s. 542. ISBN 978-985-01-1175-3. (biał.). Odmiana herbu (pol.)
Bibliografia
- Zygmunt Celichowski: Jan Długosz, "Insignia seu clenodia regis et regni Poloniae.Z kodeksu kórnickiego.". Poznań: Zygmunt Celichowski, 1885.
- Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007, s. 406-536. ISBN 978-83-60597-10-1.
| Herby | |
|---|---|
| Elementy herbu | |
| Oznaki godności | |
| Inne | |
| Działy heraldyki |
